wtorek, a jutro do doktora od gópigusa

 Nie należy "karmić trolla" czyli poświęcać czas i miejsce głupim i złośliwym komentarzom i tak robię. 

 Często, za co bardzo bardzo przepraszam,  nie odpisuję ludziom, którzy są uprzejmi, prowadzą ciekawą merytoryczną dyskusję a miałabym odzywać się bo ktoś usiłuje mnie wyśmiewać i poniżać? 

Z odpisywaniem na komentarze mam tak jak i z pisaniem ich - często nie wiem co odpisać, czasem mam wrażenie, że byłoby tylko mielenie tego samego w kółko bo wszystko już powiedziałam. Ale przecież wiem, że komentujący często czeka na odpowiedź więc biczuję się i klęczę w kącie na grochu obiecując poprawę. 

Ale blog bez komentarzy jest beznadziejny, no i co, serio obiecuję poprawę. Bez pokutowania. 

A teraz w sprawie trolli. Jedna osoba, w sumie nie wiem czy jedna, może jest ich więcej, na pewno jest chora psychicznie. Wiecie jak to jest - jeden wariat będzie latał z siekierą a inny ma dostęp do internetu. 

 Ignoruję, usuwam jak obraża, czasem poświęcam myśl jedną czy dwie bo jakim trzeba być człowiekiem żeby tak schamieć i tę chamskość pokazywać.  

Mnie od dawna troll nie dotknie, nie dotyka mnie nawet życzenie śmierci. Mam w Was wsparcie, mam mnóstwo ciepłych słów, życzeń dobrych i najlepszych, czuję się z tym czasem jak w wigilię Bożego Narodzenia, wiecie, ten czas łagodności i ciszy gdy wszystko już gotowe i takie bardzo uroczyste. 

Dlatego pozwalam za Sapkowskim szczekać psom na księżyc. 

coś się kończy

 - Jesteście w domu? Słyszę w słuchawce pytanie i po chwili - to będziemy za piętnaście minut! 

Dla wielu taka sytuacja byłaby co najmniej niekomfortowa, dla mnie nie jest. Mogę powiedzieć - jestem ale nie przyjeżdżaj bo mam inne plany tłusty łeb i rozpierdziel w domu, albo - o, to super, wstąp po drodze po coś do kawy.  Tak też bywa i zazwyczaj nikt się nie obraża. Przeważnie z każdych odwiedzin bardzo się cieszę bo wolę rozmowy prosto w oczy, przecież czasem wystarczy gest, mrugnięcie czy westchnienie i już wiadomo o co chodzi, a przez telefon uczyłam się rozmawiać przez wiele lat a i tak nie idzie mi to najlepiej. Wiem, to trochę dziwne nie umieć rozmawiać przez telefon. 

Nie wiem kiedy to się zaczęło - ludzie przestali ze sobą rozmawiać w przestrzeni publicznej. Nie mówią sobie słów powitania w windzie, na schodach, na przystankach. Dzieci sąsiada nie mówią nam dzień dobry. Starsi obawiają się uśmiechać do maluchów. Bo nie wolno zaczepiać. Odzywać się. Zagadywać.  Widok dziecka mnie cieszy, dzieci są po prostu niezwykłe,  nawiązuję kontakt wzrokowy,  uśmiecham się nie pamiętając, że rodzic może sobie tego nie życzyć. No i w dupie to mam, jestem stara jędza i nikt mi nie zabroni uśmiechać się do dzieci. 

 Młodzi odgradzają się słuchawkami i ciemnymi okularami. Załatwiają swoje sprawy przez internet, robią zakupy do paczkomatów, zamawiają jedzenie z dostawą pod drzwi. Żeby się nie odzywać, żeby się nie wtrącać, żeby nie mówić jak ma żyć. A potem wypisują na forach, jaka się im dzieje krzywda bo nikt nie poda ręki. 

najpiękniejsza na świecie recenzja

 Wiatr wywiał z domu resztę ciepła i należałoby włączyć piec ale jeszcze nie było przeglądu, gdy zmogła mnie rwa i już boli mnie nawet ta nieboląca noga, zadaję sobie pytanie - jak ja przetrwam do maja, przecież maj był tak niedawno a tu znowu uhaha idzie zima zła! 

I kiedy się tak kulę i kuleję - przychodzi wiadomość z taką recenzją i ja się czuję jakbym była piękna, młoda, mądra, i leżała na tarasie willi przy plaży gdzieś na Karaibach. Zosiu, nawet nie wiem jak dziękować.

to o mnie? (klik) 

PS Tam zaszła poważna pomyłka, moja pierwsza książka nigdy nie osiągnęła tak wielkiego nakładu,  Zosia zaraz poprawi. 

I następna niespodzianka  to też o mnie!

znów o tej babie u lekarza

 Niby nic się nie dzieje ale  akurat na wrzesień i październik mam terminy różnych badań i to nie wszystkie przez gópigusa. Ale po radioterapii głowy trzeba kontrolować parę rzeczy a przecież od paru lat leczę się na serce ha, i tu mogę się wykazać informacją dla zainteresowanych - tak, owszem, mam serce! 

Doktorek od serca jest bardzo skrupulatny i choć ja się wykręcam to nie ma zmiłuj się, raz do roku każe mi robić badania. A to takie krępujące, z tymi cyckami na wierzchu, plecy gołe, na boku się leży, kurde, no. Trudno. Dziś się szykowałam na 17;30 a o 16 była jeszcze u nas Hania i ja jej tłumaczę, że muszę się wykąpać, że dziadek musi mi umyć plecy bo jedziemy do lekarza. Dziecko nieco zaskoczone bo trochę się nakręcałam. Opowiadałam o tym, że lekarz musi pracować w gabinecie bardzo długo i nie wszyscy ludzie ładnie pachną i na pewno nie jest mu miło badać takie osoby a musi być blisko przy pacjencie. 

Dlatego się porządnie szoruję i wkładam czystą odzież. Nie powiedziałam, że moja mama na tę okoliczność miała specjalną bieliznę a jak się wybierała do szpitala to kręciła włosy a do walizki pakowała nie tylko dezodorant i balsam ale również o zgrozo lakier do włosów. My się z tego śmiejemy ale skoro ona się z tym dobrze czuła to nie ma się co śmiać. Zawsze była czyściutka i pachnąca, nawet po osiemdziesiątce. 

To pojechałam na to badanie. Ciśnienie mi trochę skoczyło ale to poradnia kardiologiczna to oni tam wiedzą co robić z takimi wystrachanymi paniusiami. 

Byłam punktualnie i planowo, od lekarza wyszła pacjentka, po chwili doktor mnie zawołał, weszłam i fuuuuj, jak tam śmierdziało przepoconym człowiekiem. Ta pani co była przede mną ciągnęła za sobą smród dawno niepranej odzieży i niemytych włosów. 

sto pociech

 

Przyszła na świat wraz z początkiem jesieni. Tysiąc razy miałam  ochotę powiedzieć synowi - sklonujcie ją, jest idealna! 

Wczoraj odbierałam Hanię ze świetlicy i po drodze opowiadała mi o swoim dniu. 

 -  Rysowałam babcię i powiedziałam do koleżanki, że kiedy skończę, to babcia przyjdzie. Skończyłam, patrzę a ty stoisz w drzwiach, jak się nazywa taka moc? 

Właśnie, jak się nazywa taka moc? 

zagraj mi piękny Cyganie i inne żenujące pieśni

 Postanowiłam zaszaleć i kupić dla siebie zabawkę. I to nie żaden mop, malakser czy sokownik, nie! Prawdziwą zabawkę, takie pianinko na prąd, zwane keyboard. Kto zabroni półgłuchemu, ha! 

Dobra, dość tych wykrzykników. 

Usprawiedliwienie. Nie jestem muzykalna ale na takim urządzeniu można śmiało wystukać prostą melodię i dobrze się przy tym bawić a dużo czasu spędzam z Hanią śpiewająco. Serio, dziecko było małe i uczyło mnie piosenek ze żłobka, opanowałam "be be be kopytka niosą mnie" a także "koła autobusu kręcą się". W zamian Hania opanowała "Staszek Gazda wziął patyka i przetrącił nieboszczyka" i "mój tata był strażakiem, strażakiem jestem ja, mój tata gasi pożar a podpalałem ja". 

Prawie wszystko kupuję przez internet, miałam te organki kupić na vinted ale zobaczyłam w podobnej cenie w M, sprawdziłam czy jest na zasilacz, czy jest wejście na słuchawki, i kupiłam. Dodam, że były znacznie przecenione z powodu uszkodzenia opakowania i niewielkich rys. Mnie tam to nie przeszkadza, ważne, żeby było sprawne. Przesyłka za darmo kurierem, pies się ucieszył bo dokupiłam do tego parę puszek karmy. Kurde, dawniej pies wisiał na łańcuchu cały dzień a w nocy gospodarz odpinał łańcuch, pies leciał na wieś, dusił kurę albo łapał w lesie zwierzynę, nażarł się i wracał do domu z resztką piór przy pysku a teraz tylko rowerzystę może pogonić ale co mi z tego, trzeba kupować te puszki, granulki, smaczki i to bydlę jeszcze pyskiem kręci. Z kurierem się zaprzyjaźniła, może czuje karmiciela fałszywca, bo w końcu to ja płacę a nie kurier. Eeej, do brzegu daleko. 

Przyjechała paczka, a nawet dwie paczki. Organki osobno, puszki osobno. Pies spojrzał z wyrzutem mówiącym - co jest tanie to jest drogie, nie będzie ani żarcia ani grania. Wyczuł zło! 

W psim żarciu jadalny był sos, pływające w nim kawałki zjadł jeż, choć tyle. Dobrze że nie kupiłam całej zgrzewki. A organki, olaboga. Opakowanie owszem, było zmaltretowane, ale oprócz tego cztery klawisze nie działały i w związku z tym nie dało się zagrać nawet "sto lat". 

Zadzwoniłam, jak zawsze grzeczna i miła. Na tych infoliniach pracują udręczeni przez wściekłych klientów młodzi ludzie, ja im dokładać nie zamierzam, dlatego zawsze jestem konkretna, rzeczowa i spokojna. W zamian chłopak przyjmujący zgłoszenie przyznał mi rację i obiecał przysłać kuriera po reklamowany towar. Pies się ucieszył. 

Za parę dni kurier przyjechał, przesyłkę w tym jeszcze bardziej uszkodzonym pudle odebrał. Pies poczuł się rozczarowany. Na drugi dzień dostałam informację, że reklamację uwzględniono bo organki nie grają. Mam sobie wybrać z ich oferty grające a jak będą droższe to mam dopłacić a jak będą tańsze to oni mi dopłacą. Ale ja wybierałam najtańsze bo sobie kupuję przeważnie najtańsze rzeczy, tańsze są tylko te psie puszki ale na puszkach nie zagram "czemu ty dręczysz mnie córko grabarza". 

Chyba się za bardzo ekscytuję, ale to dlatego, że wykluczyłam się społecznie i nigdzie w realu nie jestem aktywna, od czasu do czasu pokazuję się doktorom. Niektórzy tak żyją cały czas, jakby za progiem czyhał niedźwiedź. 

W końcu udało mi się tę zabawkę kupić, kurier przyjechał, pies jest rozczarowany a ja ucieszona i od wczoraj gram jak nawiedzona albo opętana, same pieśni maryjne i kolędy, a to dlatego, że mają prostą linię melodyczną i każdy zagra, ale ja i tak się popisuję i chwalę jaka to jestem muzykalna. 

Kolęd nauczę Hanię, będzie na święta niespodzianka! 

 

dom w paryi

 Zrobiłam kilka zdjęć na wypadek, gdyby ktoś nie wiedział, co to paryja. Przy okazji niesmiało przypominam, że "Patrzę na nas" jest o tych paryjach, górach i dolinach, ale nie tylko o tym. Jeśli chcecie, zrobię na fb i tu rodzaj rozdawanki, książka zrobiona jest bardzo ładnie i może być np prezentem, postaram się napisać ładną dedykację. 

 

miłego dnia

 Porządnie polało, zbiorniki pełne deszczówki, zieleń odżyła. Przyglądam się szybom, miałam myć okna ale to dość trudne zajęcie bo mamy zewnętrzne siatki i one też wymagają odkurzania i mycia. Teraz po tej ulewie wyglądają dobrze więc daruję sobie tę robotę. 

Te siatki to nie jest głupi wynalazek, zawsze mnie irytowały owady a zwłaszcza komary, a teraz to nawet nie słyszę z której strony brzęczy. Wpadł mi niedawno do domu szerszeń, drzwiami, i tłukł się, one naprawdę wściekle buczą.  Prosiłam sąsiada sto razy żeby usunął gniazdo to nie, i co roku jesienią jest to samo - pełno szerszeni na bzie, aż kora popękana. Trochę się łapie do pułapek ale co z tego, trzeba usunąć gniazdo. Ja mu przecież na posesję nie wejdę. Kurde, zawsze coś. 

W oknach są siatki to w domu nie ma firanek, bez przesady, ja bym najchętniej nie wieszała na oknach nic, żadnych zasłon, firanek, żaluzji czy rolet. No ale nie mieszkam sama i lokator czyli łojciec zasuwa te zasłonki na oknach co wieczór. Nic nie mam do ukrycia, z ulicy jest widok na szafkę kuchenną i tyle. Nawet lubiłam z autobusu zaglądać ludziom do okien kiedy wracałam z pracy o zmierzchu. Ludzie mają ładne lampy, rośliny i koty na parapetach. 

I jak zawsze miłego dnia życzę! 

ruszać się trzeba

 Z powodu gópigusa mało chodzę a to nie jest dobre, rozum i lekarze mówią, że trzeba się ruszać. To nie jest tak że ja nie robię nic tylko z kanapy na łóżko i do ogrodu, nie. Ruszam się ale niewiele, sprzątam, gotuję, piorę, czasem robię zakupy, jeżdżę autobusem, do przystanku dojdę ;).  Ale kondycji nie mam żadnej. Nie chciało mi się ani chodzić, ani ćwiczyć bo zaraz zawroty głowy (nienawidzę tego uczucia) skoki ciśnienia i paskudny ból głowy. Nie użalam się, wkurza mnie to. Jestem zapisana na rehabilitację, spokojnie czekam na termin. 

Dziś postanowiłam zawalczyć i po odwiezieniu wnuczki do szkoły wrócić na piechotę. To nie jest daleko, raptem dwa kilometry z kawałkiem  chodnikiem. Dostarczyłam dziecko pod szkołę i wracam. Idę idę jak te wczasowiczki deptakiem, noga w nogę. Ja nie umiem spacerować, zawsze "be be be kopytka niosą mnie" zasuwałam energicznie. Z góry zeszłam. Odpoczęłam chwilę i idę dalej. Autobus za godzinę, nie ma sensu czekać, dojdę. Ale wiecie, trzeba jeszcze uważać bo nogi się plączą jak Mirkowi. Gópigus! 

Następny etap i zostało mi tak z 500 m ale tam nie ma żadnej ławeczki a musiałam odpocząć, oparłam się więc o słup. No co miałam zrobić jak czułam się zmęczona. Po chwili z domu po drugiej stronie drogi wyszła zatroskana osoba spytać, czy wszystko w porządku.  Wiecie co, ja zawsze czuję ulgę i  wdzięczność w takiej chwili, może tak być, że kiedyś naprawdę upadnę i będę potrzebować pomocy, może tak być, i dobrze wiedzieć, że ludzie nie są obojętni. I to nie chodzi przecież o to, że jestem chora, zdrowy też może zasłabnąć, upaść, nagle zachorować. 

Dotarłam do domu i odpoczywam. Jutro też zamierzam iść zygzakiem po chodniku :). 

Bądźmy dla siebie dobrzy. 

wiek emerytalny

 W Polsce wiek emerytalny to 60lat dla kobiet i 65 dla mężczyzn. Budząca grozę wśród wszystkich moich znajomych reforma z 2012 r mówiła o zmianie na 67 lat dla wszystkich. W 2017 roku wrócono do stanu sprzed reformy. Dość długo myślałam, że wysokość emerytury zależy od lat pracy i wysokości składek i dopiero niedawno odkryłam, jak bardzo liczy się czas, jaki pozostał emerytowi do śmierci. Obecnie to 22 lata dla kobiet. Hipotetycznie, nikt nie zabrania umrzeć wcześniej czy później. 

Pokolenie odchodzące na emeryturę ma za sobą bardzo trudny czas. Pamiętam jakieś groszowe zasiłki rodzinne i opiekuńcze  wypłacane do pensji i nic poza tym. Zmiany ustrojowe doprowadziły do ogromnego bezrobocia, likwidowano zakłady pracy a jednocześnie powstawały i upadały prywatne firmy, w których nie przestrzegano żadnych przepisów. Ludzie pracowali na czarno, firmy nie odprowadzały składek, pracownicy byli zwalniani z dnia na dzień. 

Ginęły dokumenty. Do dziś nie udało mi się odzyskać papierów za dwa lata pracy w latach osiemdziesiątych. Zgromadzenie wszystkiego do kapitału początkowego było ponad moje siły, zrobiła to za mnie synowa. Wiele osób nie potrafiło sobie z tym poradzić. 

Bardzo mnie bolą zarzuty młodego pokolenia - trzeba było pilnować składek, trzeba było więcej zarabiać, trzeba było oszczędzać, nie godzić się na fikcyjne umowy. Wystarczy zajrzeć do pierwszej z brzegu dyskusji z komentarzami - zawsze zarzuty i obwinianie, bo pozwalaliśmy na oszukiwanie, poniżanie i niegodziwość. 

To wszystko prawda, ale jak trzeba zapłacić za prąd, za gaz, jak rodzina patrzy wilkiem bo nie pracujesz, jak chodzisz od rozmowy do rozmowy o pracę i coraz bardziej wątpisz w siebie to godzisz się wreszcie na pół pensji, pół etatu a zasuwasz 200 godzin w miesiącu, jak siedzisz na zasiłku dla bezrobotnych i urząd pracy wysyła cię na durne szkolenia nie proponując ani jednej oferty to godzisz się na pracę poniżej kwalifikacji, byle była. 

Bardzo bym chciała, aby młodsze pokolenie żyło w zdrowiu i dobrej kondycji jak najdłużej bo obawiam się, że będą musieli pracować znacznie dłużej niż do 60 roku życia. 

oddawać lato!

Zmiana pory roku nastąpiła jakby ktoś odciął nożyczkami - w jeden dzień upalne lato ze słońcem i radosną zabawą dzieci a w drugi dzień deszcz, mgła i dzieci w galowych ubrankach jadą do szkoły. 

Dlatego staram się przypomnieć, co jest dobrego jesienią i zimą bo przychodzi mi na myśl tylko wstawanie w środku nocy, zimno, ciemno, ponurość i stada czarnych ptaków. Nie wiem czy to jakieś gawrony czy coś, ale są strasznie przygnębiające. 

I tak jakby zrobić tabelkę "zalety lata" to są wakacje, opalone, zdrowe, radosne dzieci, maliny i truskawki, róże, róże i róże, sandałki i jedna półka sukienek, niskie rachunki za gaz i niewielki ruch na ulicy. 

Oddawać lato! 

listy do C

                                                                  jeszcze kwitną całymi gałązkami
 Coraz częściej zapominam o gópigusie. Gópigus oczywiście nie zapomina o mnie i daje o sobie znać byle kiedy, cham jeden. Pół roku po naświetleniu odważyłam się zapytać doktorka, dlaczego się tak paskudnie czuję. Doktorek (to jest wspaniały lekarz, jeśli się komuś przytrafi coś z głową to polecam z całego serca doktora Kentnowskiego z Gliwic, przyjmuje raz w tygodniu w Krakowie w Uniwersyteckim) spojrzał na mnie ze współczuciem i wyjaśnił, że przeszłam bardzo poważny zabieg radiochirurgiczny i to są skutki tego zabiegu. Czyli to głównie, że mnie ten łeb tak bolał nieludzko, a po lekach czułam się jak na kacu. Owszem, miewałam w życiu kaca, nie byłam święta. No ale oprócz tego wiele innych przyjemności. Teraz wiem, że gdybym musiała przejść to samo, na pewno poprosiłabym o coś na wyluzowanie w czasie samego zabiegu bo to jednak nieludzko trudne leżeć na stole z przyśrubowaną głową w za ciasnej masce na twarzy. Maska musi być ciasna bo ten robot ma celować w gópigusa a nie na przykład obok. I to jest strasznie niekomfortowe bo ja mam skrzywioną przegrodę i i jak leżę na plecach to mi się strasznie źle oddycha i do gardła spływa mi wydzielina, fuj. Poza tym to jednak trochę klaustrofobiczne takie przypinanie i przywiązanie do stołu.  Może mi coś dali do wenflonu bo wytrzymałam ale łatwo nie było. Poza tym byłam na sterydach. Ale chyba byłam strasznie spięta bo na drugi dzień wszystko mnie bolało jak po zbieraniu ziemniaków. 

Pierwsze półrocze było okropne i sama z sobą nie mogłam wytrzymać bo dzień zaczynałam od słów Jezu jak mnie głowa boli. I rzeczywiście wtedy okazało się, że w tym czasie gópigus zamiast się zmniejszyć to się powiększył. Po roku dowiedziałam się, że słuchu już nie odzyskam ale przestałam się tym przejmować bo przeszłam na emeryturę i przynajmniej nie martwiłam się tym, co będzie z pracą. Łatwo nie jest bo na przykład muszę prosić męża, aby utłukł muchę, która wpadła do pokoju bo słyszę, że brzęczy ale nie wiem gdzie. Słyszę dźwięki jedną stroną głowy. To taka anegdotka, są znacznie poważniejsze rzeczy ale da się wytrzymać. Zauważcie, przeważnie to, co przed ale nie ma znaczenia. 

Co ja to chciałam. A, wiem. Zaburzenia równowagi przypominają mi czasem o gópigisie. Idę sobie alejką, jest pięknie, na stopach mam sandałki, ścieżka gładka, ja liżę lody i nagle nogi mi się plączą i same skręcają w bok. Panuję nad tym i jeszcze nigdy nie wyrżnęłam na glebę jak biedne pijaki, ale nie wiadomo. To nic takiego. Wszystko można znieść, nic poważnego się nie dzieje. 

Tylko to zapominanie! Zapominam i kiedy widzę jakąś fajną ofertę pracy to jaram się przez chwilę i chcę dzwonić, albo do sanatorium chcę jechać, albo porywam się na mycie okien a potem umyję jedno i ledwo żyję. 

Znów wyroiły się u sąsiada szerszenie, co roku proszę, żeby zrobił z nimi porządek, to jak grochem o ścianę. U niego w szczycie mają gniazdo a u mnie żerują na bzie. W oknach mam siatki ale boję się siedzieć w ogrodzie bo po prostu muszę na siebie uważać. 

Przesyłam serdeczności. Klarka. 

ostatnia ciepła noc

 W środku nocy przybiegła z piskiem Mikulina, wskoczyła na moje łóżko a tuż za nią przygnał olbrzymi, zły pies. Nie mogłam krzyczeć, potwornie się bałam. Na szczęście był to tylko sen ale kiedy się obudziłam, długo bolało mnie serce.  

Częściej moje sny są pełne ciepła, łagodne i miłe, śnią mi się kochane osoby, miejsca i zdarzenia  z młodości, szkoła, plaża w Świnoujściu, mały Łukasz którego trzymam na rękach i coś mu śpiewam. 

Kiedy rzuciłam palenie, śniło mi się dość często, że stoję w kolejce po papierosy i kiedy przychodzi moja kolej, przypominam sobie, że nie palę, i nic nie kupuję. Inna wersja tego snu była taka, że ktoś mnie częstował a ja wiedziałam, że mam odmówić I nawet we śnie nie pozwalałam sobie na dymka. 

Ale i tak  Klarka nie pisz tego nie pisz tego , ee napiszę, jak coś to się wytłumaczę gópigusem

jednym z najgłupszych snów jest ten o tym, jak szukałam pracy i w końcu miałam być  prostytutką. W burdelu koło łóżka stał talerzyk na pieniądze. I ja w tym śnie nie byłam oburzona z powodu zawodu, jaki mi przyszło wykonywać, ten talerzyk mnie wkurzył, bo jak to, mają mi zostawiać drobne jak kelnerce? Ja liczyłam na poważne pieniądze! Z tego oburzenia obudziłam się i nie wiem, czy cokolwiek zarobiłam, czy w ogóle tam pracowałam. 

Co Ci się śniło ostatnio? A może miewasz "seriale"?

wiejski plac zabaw

 Wnuczka mnie zaprosiła na lody a przy okazji poszłyśmy na plac zabaw do sąsiedniej wsi.  Wstawiam zdjęcia dla tych, którzy twierdzą, że dawniej to było tak fajnie. Dawniej dzieci miały tu zardzewiałą huśtawkę i połamaną ławkę. U nas nie było nawet tego, chłopaki jeździli na rolkach po ulicy i na pętli autobusowej grali w piłkę. Młodsze dzieci bawiły się koło domu. Klik na zdjęcie powiększy je. 

Zobaczcie jaka ciekawa huśtawka, maluch może huśtać się razem z mamą lub z bratem. 

Ten stół nie jest zwykłym stołem. 

Nad piaskownicą jest specjalna osłona dająca cień. 

Jest też wiele innych urządzeń dla starszych i młodszych. Jestem zachwycona. 

Madzia Sczepała

 Mikulina śpi skulona zakrywając sobie czubek nosa ogonem. Zrobiło się chłodno, zarzucam na ramiona bluzę, jak starzy ludzie chronię stawy. Czytam i słucham. Nie znam się na literaturze i nie wiem, jakie wartości niesie książka ale albo ją czuję albo porzucam. Mam taki sposób - książkę porzucam po 100 stronach, serial po dwóch odcinkach, film po dwudziestu minutach. 

Czasem coś jest nieodkładalne. Cieszę się wówczas z przywileju emerytalno-chorobowego. Czasem pastwię się i wyszukuję nieścisłości. 

Z ogromną uciechą czytam powieść napisaną przez dzieciaka z rodziny. Z uciechą i zazdrością, bo autor się bawi i używa języka, który jest trudny i którego nie można się nauczyć w szkole. Inspiruje mnie to. Mam w głowie gotową postać - Madzia Sczepała. 

Madzia sczepała z rękawa osę i rozwyła się niczym przeciwpożarna syrena. 

Piękne, nieprawdaż? 

pani Cięciwa

 

Usiedli przy stoliku na zewnątrz lokalu i wspominali szkolne czasy. Szkolne traumy raczej – podsumowała Bożena. Przecież Boguś zawsze się jąkał, wszyscy o tym wiedzieli, to po co się tak darła na niego.

Ona nie wiedziała, jak mamy na imię. Wywoływała do tablicy numery z dziennika. Chyba w ósmej klasie przerabialiśmy lekturę z okresu okupacji i Boguś wyjąkał – z tymi numerami to podobnie jest na fizyce. Też się boimy jak nas pani Cięciwa woła po numerze do tablicy.

On z okna chciał wyskoczyć przy niej. Chłopaki go zdjęli a Cięciwa pół lekcji się darła na niego. To było pierwsze piętro, nic by mu się nie stało ale ona mówiła, że powie dyrektorce i wtedy Boguś pójdzie do poprawczaka, gdzie jest jego miejsce. Wierzyliśmy jej.

Numer siedem – nawet nie zaczynaj, widzę, że nie umiesz. Boguś stał, trzęsły mu się ręce. Dwanaście, powtórz to!

No ale Boguś nic nie zdążył powiedzieć – Tereska nie wiedziała, co ma powtórzyć. Siedem dwója, dwanaście dwója – pani Cięciwa wpisała oceny do dziennika a dzieci wiedziały, że na tym się nie skończy.

Ktoś się naumiał? - spojrzała na kulące się w ławkach postaci po czym trzasnęła w stół długą, szeroką linijką. Nie wytrzymam z wami, co za debile, co za klasa, będziecie rowy kopać, ulice zamiatać!

Mieli się spotkać na oficjalnym święcie szkoły, jubileusz, gala. Dostali zaproszenia, mieli potwierdzić. Nie wszyscy są miejscowi, nie wszyscy zostali w kraju, to był ten rocznik, któremu otwarły się granice – wyjechali i dziś mówią – nie, nie wrócimy, odwiedzamy, wspominamy ale tam jest nasz dom, nie tutaj.

Pani Cięciwa opowiada - trzydzieści lat przy tablicy, trzydzieści lat! Ja całe życie tutaj jestem, wiedziałam, z którego domu uczeń, czy coś z niego będzie, jaka matka taka natka, te matki takie zahukane były a teraz wielkie panie bo dzieci mają za granicą. Musiałam wcześniej odejść. Mogłam jeszcze pracować ale wolałam odejść, nie mam nerwów, nauczyciel teraz nie ma narzędzi.

o truciznach i dobrej energii

 

Będzie o szukaniu nadziei. W pewnych kwestiach nie słucham nikogo i nie dam sobie wmówić żadnych suplementów, diet, ziół, paraleków, witamin, grzybów, kadzideł i czarów. Dawno temu od dwuletniej Hani się nauczyłam czarodziejskiego zaklęcia które zresztą działa we wszystkich dziedzinach życia – NIE I KONIEC.

Leki przepisują mi lekarze.

Pewnie jeszcze niektórzy pamiętają Harrisa. Przyjeżdżał do Polski na początku lat 80 w ubiegłym wieku i uzdrawiał w kościołach. W tych seansach brały udział tysiące ludzi przekonanych o nadprzyrodzonych zdolnościach uzdrowiciela. Były rozprowadzane specjalne wejściówki i oczywiście zbierano datki. Nie znam nikogo, komu się po zbiorowej terapii poprawiło na zawsze ale pamiętam te opowieści pełne euforii o natychmiastowym lepszym samopoczuciu.  Nastała wtedy moda na różnych znachorów, biopreparaty, energetyzowaną przez telewizor wodę. Nie wiem czy to opisać bo to teraz aż żenujące. Należało postawić przed telewizorem butelkę wody a energoterapeuta mówił hipnotyzującym głosem coś, co miało zmienić zwykłą ciecz w leczniczą wodę. Chyba ten program nazywał się „ręce które leczą”. Czasy były ciężkie, ludzie bardzo potrzebowali otuchy, chcieli wierzyć w poprawę życia i zdrowia. Nie mieli prawie nic to chwytali się i tej nadziei.

Czasem sprzeczam się z osobami mającymi skłonność do wiary w takie cuda. Obalam argument, że ktoś wstał z wózka. Na wózku nie jeżdżą wyłącznie paralitycy! Z wózka korzystają osoby niepełnosprawne w różnym stopniu, mające problem z poruszaniem się. Często dadzą radę przejść kilka kroków i to właśnie można zobaczyć. To nie cud.

Nie tak dawno pani z niezłośliwym guzem nie została zakwalifikowana do leczenia bo przed terapią piła ziółka, zalecane przez kogoś znajomego. Okazało się, że spowodowały one gwałtowną niewydolność wątroby. Dodam, że picie tego specyfiku zataiła przed lekarzem prowadzącym. Może nie tyle zataiła, co nie zdawała sobie sprawy z ich działania.

Tu akurat wtrącę wzmiankę o wrotyczu, który stał się bardzo popularny, a do tego jest po prostu ładny. I toksyczny. Nie pijcie tego, proszę.

Choroba stanowi ogromne wyzwanie w każdej sferze człowieka, dotyka całą rodzinę i w jakiś sposób cierpią wszyscy, dlatego szukają nadziei, a chorzy czasem robią coś wbrew sobie, aby pokazać bliskim że doceniają ich starania.

Zakończę jak w pamiętniku – wczoraj dostałam wspaniałe lekarstwo – kuzyn, którego prawie nie znałam, odwiedził mnie przywożąc do nas moją kochaną siostrę. To było takie dobre, miłe, radosne spotkanie. Pełne wzajemnej akceptacji, pełne wspomnień, śmiechu i opowieści. Krótkie, ale wszyscy wiedzieliśmy, że nie możemy się zbyt męczyć. Ale chyba tak jest najlepiej – żeby został niedosyt, żeby obiecać sobie kolejne spotkanie, żeby się szczerze uściskać na do zobaczenia. Takie leki działają na mnie doskonale.

sjesta

 Trzeba zapisać bo to chyba najgorętszy dzień w tym roku, u nas na ganku w cieniu 32 stopnie ale nie jest źle bo wieje lekki wiatr, poza tym w ogrodzie rośnie duża czereśnia której właśnie dla cienia nie pozwalam ściąć. Dla cienia i dla sikorek, mają tam swoje domki. 

Słucham nagrania najnowszej książki Jakuba Małeckiego i jestem trochę zachwycona a trochę smutna bo już wiem, że nie wszystko musi być zmyślone i czasem pisarz oddaje w opowieści swoją duszę albo duszę kogoś bliskiego i wtedy nie wiadomo czy czytać szybko żeby wziąć wszystko czy zostawiać sobie i dzielić na potem a w przerwie pomyśleć. 

Gorąco. Czy to możliwe, że Mikulina umie mruczeć jak kot? Mam problemy ze słuchem ale przysięgam, tak to brzmi. Myślałam, że mam kota pod łóżkiem. 

 

system jest zły

 Na wizytę do lekarza pierwszego kontaktu czeka się ponad tydzień. Akurat tyle, żeby wyzdrowieć z nieciężkiej dolegliwości. Ale czy człowiek zawsze potrafi ocenić swój stan zdrowia? Ja nie. Ja zawsze mówię - nic mi nie jest. Teraz już nie pracuję więc zwolnienie nie jest mi potrzebne a choroba wcześniej czy później przechodzi sama. Albo przechodzi na płuca na przykład. Leków mam pełną szafkę, teraz prawie wszystko można kupić bez recepty. Nasenne - proszę bardzo, przeciwbólowe - ile wątroba wytrzyma, na gorączkę, na robaki, na grzybicę, wystarczy zdiagnozować się samemu, zamówić leki do paczkomatu i gotowe.  Kardiolog wypisuje mi receptę na rok do przodu! 

Uwaga, post jest prześmiewczy, nie musicie we wszystko wierzyć co tu piszę. Tu wśród czytelników są pielęgniarki i położne, można się konsultować w komentarzach. 

Autorka ma gópiego gusa musku to nie odpowiada za to co wypisuje. 

Rzadko, bardzo rzadko chodzę leczyć się prywatnie. Ale czasem trzeba. Bo z pilnym skierowaniem do ortopedy było czekania na rok więc jak żyć i pracować? Przecież ja beczałam z bólu przy ścieleniu łóżek. Na leczenie barku wydałam pół wypłaty, dobrze że męża mam to mi jeść dawał. 

Na leczenie innych dolegliwości cierpliwie czekałam, od lekarza do lekarza aż do radioterapii prawie dwa lata. Długo. Może w tym czasie gópi gus rósł szybciej niż teraz zanika. Może. 

W pracowni, gdzie robię rezonans, prywatnie można zrobić badanie już w kolejnym dniu. Na fundusz czeka się pół roku. Za pół roku to można umrzeć. 

Niedawno czytałam, że pacjenci są sobie winni tych kolejek do lekarza bo nie odwołują wizyt. Ha ha. Jak mają odwołać, kiedy do przychodni nie sposób się dodzwonić? Z niektórych poradni sami dzwonią albo  przychodzi sms i jeśli nie przyjdę to mam odpisać "NIE". Ale nie wszędzie tak jest. 

 

znów o tym rezonansie

 Dzień wcale się dobrze nie zaczął bo w nocy pies latał jak opętany (wpuść pieska wypuść pieska, złodzieje i bandyci na nas chcą napaść ale ja będę szczekała na pół wsi i pogonię wszystko co się rusza) i byłam niewyspana, głowa jak zawsze boląca, kawy nie można, śniadania nie można, pić nawet nie można. Marudzić można. 

Suka tradycyjnie wlazła pod największe łóżko bo ona jest od czuwania w nocy a dzień ma do spania. 

Pojechaliśmy. Do badania rezonansem. Łojciec wziął kwiatki do pracy bo go zmusiłam do wzięcia urlopu na żądanie. Miałam jechać sama ale upał taki a mnie łeb boli jakbym kaca miała. To w ogóle jest gópi gus, bo ja się często czuję jak pijana tylko tej radości i euforii nie ma we mnie. Za to się zataczam i hula mi pomieszczenie aż mdli. No, jak na kacu. 

Będzie długo, weźcie sobie kawę, ciastka albo coś. 

Zaszłam do tej pracowni a Krzysiek pojechał dalej.   

Kolejka była bo coś się porobiło z terminami czy co. Patrzę - babina ma skierowanie, pyta się w recepcji na kiedy będzie termin. Na grudzień - odpowiada śliczna recepcjonistka. A prywatnie? - Jutro o osiemnastej. Za tysiąc złotych. 

Ja nie prywatnie, ja już piąty raz z tym samym więc rutyniara ze mnie. Czekam czekam a Krzysiek poleciał do hotelu, kurde, my naprawdę obydwoje lubimy tę orkę. Ale na temat pisz babo! 

Dopadło mnie złe przeczucie. Bo się naczytałam że jednego chłopa wciągnął rezonans do rury za łańcuch a inna baba wybuchła podczas badania. No i po co to czytać takie głupoty zamiast się pomodlić albo poczytać "Patrzę na nas". Właśnie, postanowiłam nosić moją książkę w miejscach publicznych i czytać z wielkim zainteresowaniem. Tylko gdzie ja mam miejsce publiczne, chyba na przystanku? A zmuszam chłopa do wożenia mnie to i tam się nie da. 

Weszłam w końcu do pielęgniarki, która mi zakłada zawsze wenflon. Ups, dała mi od razu kroplówkę z solą i kontrast. Jak nigdy. I do rury. Było znacznie dłużej niż zwykle. Łojciec mówił, że siedziałam tam godzinę.   Nie bójcie się rezonans jest jak nastrojowy, plumkający wieczorem jazz. Kłam ludziom kłam to będziesz siedzieć sama w tym ogrodzie jak pustelnica bo nawet Ziutka nie przyjedzie do takiej cyganicy. 

Wyszłam i czułam się źle, a jeszcze musiałam poczekać na płytkę i na wyjęcie wenflonu, choć raz robiłam to sama jak uciekałam z soru. Ale potem się krew leje, bez sensu. No i ten Łojciec siedzi taki zmartwiony to mi go żal ale co robić, mówię - idź do żabki i kup mi kawę z mlekiem bo i tak tu muszę siedzieć a teraz już mogę pić. A ten do mnie - to daj mi kartę bo zapomniałem portfela. 

Jasny gwint. A gdzie samochód? Okazało się, że stał na zakazie bo przecież i tak nie miałby czym zapłacić za parking. Bez komentarza. 

Wytrzymajcie bo najlepsze będzie na końcu. Przyjechaliśmy do domu, suka pełna pretensji że nas nie było ale z domu dalej nie wylazła bo ustanowiła się nocnym psem stróżującym. Polizała nas, poskakała i poszła spać. 

Wody, kawy, jeść. Wiadomość przyszła. Twój wynik jest gotowy. Cooooo? To jakaś pomyłka. Aż strach otwierać bo wiecie co to znaczy jak szybko są wyniki. 

A nie. Gópi gus minimalnie się zmniejszył. Terapia działa. Dziękuję za wsparcie z całego serca. To takie dobre wiedzieć, że jesteście ze mną w tych nie najłatwiejszych chwilach.

jakie macie plany

 Z dnia na dzień - zrobię pranie pościeli bo ma być słoneczny, bardzo ciepły dzień, to wszystko szybko wyschnie na sznurach w ogrodzie. 

I co? W telefonie mam prognozę pogody w mojej miejscowości - bezchmurne niebo i temperatura 28 stopni a za oknem pada i jest ledwo 19. A pralka już hula! 

To nic takiego. Ale już badanie rezonansem to poważna sprawa. Bo tak - mam być głodna i spragniona. Mam dwie przesiadki autobus - tramwaj. Tam jakoś zajadę ale powrót może być trudny.   No i po ludzku i najważniejsze - ja tam nie lubię być sama,  po badaniu kręci mi się w głowie i tak jakoś mi słabo.   Termin miałam wyznaczony dawno temu ale w sezonie urlopowym nie zawsze łatwo o wolny dzień a chłop miał mieć dniówkę. Do końca nie byłam pewna czy dostanie urlop. Dostał. 

Wczoraj rozmawialiśmy o planach na emeryturze. Mąż już mógłby odpoczywać ale pracuje. I plany ma skromne - dom, ogród. Ja zaplanowałam za rok wyzdrowieć i napić się wina ze znajomymi. Też mało ambitnie. 

znów o tym psie

 

 

Ta karma zostawiana jest dla jeży! Nie wiem co to się porobiło, że Mikulina ją zjadła. A po drugie - zobaczcie co się wyczynia. Z wylęknionej suni wyszedł pies obronny "bójcie się bójcie ja każdego kto się zbliży do bramy zagryzę, zakopię w ogrodzie a rower zamienię na saszety z pasztetem".

 

Porażka

 Są ludzie twierdzący, że wiedzą o moim życiu wszystko bo czytają blog i fp. I trochę w tym prawdy jest bo na przykład znają imię mojego psa a nawet widują go na zdjęciu. Opisałam też z detalami moją przeszłość zawodową i zapoznałam wszystkich z historią chorób. Jeszcze sobie walnęłam autobiografię. A jak tam jest naprawdę to wiadomo - a raczej nie wiadomo. 

Nie wiem jak to napisać, aby nikogo nie rozczarować a zwłaszcza uznających mnie za czarną owcę. Może tak - każdy widzi to  co chce zobaczyć. A jeśli ktoś boi się, że go opiszę, to trochę dziwne obawy. Alek Rogoziński zrobił z siostry Chmielewskiej detektywa w spódnicy i co? Jakoś nie ma problemu. 

A ja muszę wymyślać fikcyjne niedorajdy chociaż po domu  no dobra, nie dokończę. 

Albo dokończę. Ale to będzie przez Panterę, i ogłaszam dzień narzekania na chłopów bo Pantera zaczęła. 

Chłop mój się chwalił, że robił ogórki kiszone na zimę, i chwalił się skutecznie bo zawoził, częstował i były super. Robił, owszem, ale - kupował ogórki, przynosił słoiki z piwnicy, zakręcał gotowe przetwory i sprzątał kuchnię. I to jest bardzo w porządku, bo we dwoje robi się łatwiej. Ale jedna mądrala poprosiła go o przepis bo honor nie pozwala jej zadzwonić do mnie. No i oczywiście podał jej przepis. I bardzo dobrze. To będzie ogórkowa porażka. 

mówić, nie mówić?

 

Nie o wszystkim, ale o rzeczach ważnych najbliższej rodzinie mówię. To jest dowód zaufania – dać czas na zrozumienie i akceptację. Dzięki otwartości można uniknąć nieporozumień, plotek i niedomówień.

To nie jest łatwe. Kiedy dostałam pierwszy wynik rezonansu głowy, powiedziałam w pracy – dziewczyny, przez jakiś czas mnie nie będzie bo mam guza mózgu. W tym momencie mojej najbliższej koleżanki nie było w pokoju, wiadomość rozeszła się szybko i ona miała do mnie żal – bo wiedziała że czekam na wynik, wiedziała o moich dolegliwościach najwięcej, a o diagnozie dowiedziała się ostatnia.

To dość skomplikowane do wytłumaczenia ale właśnie przekazanie tej wieści było najtrudniejsze tej osobie. Mówię tu o relacjach koleżeńskich, nie rodzinnych. Czułam, że to nie będzie łatwa rozmowa, może nawet poleją się łzy. Nie byłam gotowa na emocje.

Tajemnice nie są dobre. Tajemnica wyklucza wsparcie.

Rodzina i znajomi mogą tworzyć ważną grupę pomocową. Nie gwarantują od razu wszystkiego ale dają sygnał – jestem, gdy będziesz potrzebować.

Szanuję decyzję kiedy ktoś ukrywa chorobę – bo się będą martwić, bo będą gadać, bo nie uwierzą, zlekceważą. Tak też bywa.

o urlopach wypoczynkowych

 Koleżanka bierze udział w dyskusji o pracy nauczycieli. Ja się nie odważę bo pewnie bym się już nie uwolniła od hejtu przez najbliższy miesiąc. 

Padło proste pytanie - nauczycielu, czy wolałbyś mieć ośmiogodzinny dzień pracy i 26 dni urlopu. Burza rozpętała się straszna. Myślę sobie, że ani jedna, ani druga strona w dyskusji często nie ma pojęcia jak wygląda rzeczywistość. Rozśmieszają mnie głosy - tak, ale ja chciałabym na przykład 10 dni urlopu w listopadzie. 

Jeśli masz 20 albo 26 dni urlopu to najczęściej wybiera się go na raty i jeśli wywalczy się dwa tygodnie latem to jest sukces. Nikt nie chce wolnego w listopadzie czy w marcu, to po prostu konieczność, firma wypycha pracowników na zaległe wolne. Mnie często zostawało na drugi rok aż 16 dni bo to się tak przekłada z roku na rok. 

Jeśli masz dzieci, to musisz sobie ten urlop zostawić na wakacje i na ferie bo nie każdy ma babcię chętną do opieki. 

 

 

o pogodzie

 Ten lipiec to bardziej taki dawny - pada i pada, wszędzie wilgoć a kiedy przychodzi pogodny dzień, robi się niemożliwie parno tak że nie ma czym oddychać. 

Nie żebym narzekała - nie zależy mi bo nie opalam się, nie wyjeżdżam na wczasy, ale to byłoby strasznie egoistyczne cieszyć się deszczem jak ludzie mają wakacje i urlopy. 

Czytam o teoriach spiskowych, o manipulowaniu klimatem i przyznaję, że niewiele trzeba, aby zasiać  ziarenko niepewności. We mnie nie, ja nawet w miętę na żołądek nie wierzę. 

znów ożywione zdjęcie

 

Nie chce nie chcę nie chcę! Albo inny podpis :).  

lato

 

Z hortensjami to zawaliłam w tym roku bo beztrosko rosną jak chcą, niczym nie podparte. 

A tu się przepychają kosmosy z mieczykami i nawet tytoń dał radę 

przy samych schodach kwiatki rosną w doniczkach, a raczej w wiadrach malarskich, kupiłam kiedyś hurtem 10 po 8 zł bo kto mi zabroni sadzić kwiatki do wiader

Jeśli chcesz mieć pachnący ogród, posiej tytoń ozdobny i floksy, posadź piwonie, bzy i róże. I wyjdzie z tego niemodny, babciowy ogród, przypominający zapuszczoną łąkę. Zaraz się tam zaczną panoszyć ptaki i jeże. 

Odchorowuję wesele. Nigdy więcej.  Jak mi zaczęło huczeć we łbie już w kościele to mi szumi do dziś. Gópi gus. Ale chciałam iść między ludzi, wziąć udział w rodzinnej uroczystości, zobaczyć nowoczesne wesele. A mówił doktorek - unikać hałaśliwych miejsc, oszczędzać słuch, pilnować ciśnienia. 

Impreza była doskonała i bardzo, ale to bardzo żałuję, że nie jestem młodsza i zdrowsza. 

No szkoda, jak ja lubiłam tańczyć do rana!

  Kurde, mogłam choć siedzieć gdzieś przy bufecie i sprzedawać książkę. 

 

Zaniosłam "Patrzę na nas" do lokalnej biblioteki, wysłałam też jeden egzemplarz w moje rodzinne strony. Powiem dyplomatycznie tak - trudno być prorokiem we własnym kraju. 

Radość dają mi Wasze recenzje, uśmiecham się i jest mi bardzo, bardzo miło. Najserdeczniej dziękuję. 

machają do nas

 

Mama, tata, dziadek Fabian trzymający na rękach najstarszą wnuczkę i Stryk. To zdjęcie ma 65 lat. Jeśli czytacie "Patrzę na nas" to odnajdziecie tam  te postacie. 

Oglądam te kilka sekund filmu przetworzonego ze starego zdjęcia i czuję ciężar odpowiedzialności - bardzo chciałabym, aby znajomi i rodzina czytali moją książkę mając świadomość, że to zaledwie wspomnienia, świat widziany oczami dziecka, i tak naprawdę każdy widzi to, co chce zobaczyć. 

co można zrobić ze starym zdjęciem

 

i nagle 

taka nauka

 Z okazji ślubu ksiądz powiedział młodym, że już nie mogą się zwracać z problemami do rodziców, muszą je rozwiązywać sami. A jeśli żona przyjdzie do mamy pożalić się, matka ma powiedzieć - wracaj do męża. 

Nie dodał, że pewnie dlatego domy pomocy dla matek pękają w szwach. 

 

wakacje

 Bajeczki dla Haneczki powstawały wraz z narodzinami mojej wnuczki. Hania od początku uwielbiała słuchać i tworzyć wraz ze mną historie, w których przeplatała się fantazja z rzeczywistością - jeże prowadziły towarzyskie życie z kotami, domowe zwierzęta opiekowały się ludźmi a wszyscy dobrze się bawili. Trochę się bałam, że dziecko urośnie i skończy się to siedzenie na huśtawce albo na kanapie w kocyku na plecach i snucie kolejnych opowieści. A to jedno z najpiękniejszych doświadczeń w życiu. Takie przebywanie w bańce i w bajce.

I wczoraj był zwykły wakacyjny dzień, w którym dzieci mają prawo się nudzić i nic nie robić. Hania wzięła zeszyt, długopis i zaczęła pisać. Ona jeszcze nie wie o tym, że ośmioletnie dziewczynki zazwyczaj nie piszą kilkustronicowych opowiadań podzielonych na rozdziały. Nie wiem czy mogę zdradzić treść. Mamo Hani, nie czytaj! Uwaga, spoiler! 

Opiekunowie psa martwili się, bo zwierzak całymi dniami spał i nie chciał się bawić. Zabrali go nawet do veta ale okazało się, że wszystko jest w porządku. Dopiero kiedy na podwórku zainstalowano kamerę, sprawa się wyjaśniła.  Okazało się, że nocą na psie jeździły krasnale ogrodowe. I co tam się działo!

  

żebyśmy mieli tylko takie kłopoty

 

Życie na emeryturze płynie leniwie i można sobie pozwolić na spanie kiedy się chce spać, dlatego zapomniałam już o zrywaniu się w środku nocy. Jeśli mam gdzieś jechać to umawiam się kiedy mi pasuje a nie jak dawniej po pracy lub w wolny dzień.

Byłam umówiona z kosmetyczką. Na popołudniową godzinę, co się będę zrywać. I tak sobie byle jaka łażę rano po domu  aż tu dzwoni kosmetyczka że odwołuje mi wizytę bo koleżanka jest chora i nikt jej nie zastąpi. No, nie żartujmy sobie, ja mam za parę dni wesele i specjalnie hodowałam pazury jak jaszczomp żeby choć w taki sposób poprawić sobie pewność siebie. No i co teraz? Nie, nie płaczę w takich momentach tylko rzucam moim najstraszliwszym przekleństwem – kurwa kurwa szatan! Nie na głos.

Nie lubię takich sytuacji. No bo co teraz? Trzeba będzie dzwonić wściekle po okolicznych pazurowniach albo wziąć siekierę pilnik i samej zrobić porządek. Jeszcze i to.

Ale z drugiej strony zobaczcie – jak dzwoni pielęgniarka że lekarz odwołuje wizytę to nie klnę tylko cierpliwie czekam na następny termin, a przecież paznokcie to nie jest coś tak ważnego żeby się wściekać. No, kurwa, jak to nie.

Rzuciłam więc krótkim – i co pani teraz proponuje? To chyba zabrzmiało bardzo wymownie, bo dziewczyna zaproponowała szybciutko – ale jeśli pani zdąży za 20 minut to możemy działać. Ha, ciekawe kogo wyrzuciła z tego terminu. 

To ja tak – skok pod prysznic, myłam jednocześnie włosy i zęby i wołałam na Krzyśka, że za 10 minut jedziemy.

A że fryzjer w tym samym budynku to chłop skorzystał. Potem zrobił zakupy i przed południem wszystko załatwione. Można zrywać maliny. Klęska urodzaju!

znów o tym psie

 Pisałam pisałam a potem wszystko się skasowało. I nawet w archiwum nie ma. Muszę jednak pisać w pliku i zapisywać bo już mi tak zginęło kilka fajnych rzeczy i kilka niefajnych, te niefajne to były jak się wkurzałam na coś i spełniałam groźby, że opublikuję na blogu. 

A tym razem wkurzyłam się na Mikulinę, która grymasi przy jedzeniu i dzięki temu jeże mają wypas a ja mam sprzątanie. Wygląda to tak - Mika dostaje jeść, na przykład saszetkę 120g. To nie jest dużo i ja bym bardzo chciała, żeby to zjadła ale nic z tego. To zabieram. Po godzinie znów proponuję. Nie. No to nie. 

I w końcu to jedzenie ląduje pod wiatą. A tam przychodzą jeże i obce koty. Czasem kamera na domu informuje mnie, że wykryła auto lub człowieka i to jest tylko piknięcie w telefonie,  a Mikulina szczeka na cały dom i biega od pokoju do pokoju żeby ją natychmiast wypuścić bo wykryła jeża lub kota. Oczywiście musi siedzieć na tyłku, nie ma gonienia. Tymczasem jeże urzędują jak ostatnie menele, jedzą z łapami w misce i tłuką się pojemnikiem o beton a do tego chrupią głośno i jak piją wodę to potem nie wiem czemu wywracają miskę. A na koniec idą na podjazd i tam się załatwiają! 

No, co za bydło. 

Francuski piesek czyli Mika jednak nie chudnie, nie niknie w oczach, ma ładną sierść i skacze na spacerach jak kangur, nawet spacerowiczki nazywają ją wesołym pieskiem. Konkretnie cała nazwa brzmi "pan z wesołym pieskiem". Pees. Czy zdarza się wam nadepnąć na psa czy kota podczas sprzątania? Kurde. Jak to się plącze pod nogami. ;)

idzie na deszcz

 Kto w tym tygodniu miał urlop to współczuję. Zimno i deszczowo, nawet psu nie chce się wychodzić z domu. Hania spędziła u nas całą środę ale musiałyśmy kisić się w domu, choć nie całkiem bo dało się trochę posiedzieć pod wiatą na huśtawce. Już kwitną słoneczniki a niedawno były tulipany. Lato ucieka zatrważająco szybko. 

Zrobiłyśmy babeczki z budyniem i owocami. Moja wnuczka smaruje foremki, wylepia je ciastem a gotowe ciastka dekoruje i liczy - jest szesnaście więc każdy będzie miał po trzy a ja cztery.  Podzieliła się z psem. Oj wiem, nie daje się psu ciastek. Sam sobie bierze. 

Coś mi wlazło pod łopatkę, boli jakbym tam dzidą dostała ale dobrych leków mam pod dostatkiem to sobie leżę i śpię. Nie jest źle ale bywało lepiej. 

Książka - Ania mi dziś tłumaczyła - nie przejmuj się, ona już poszła między ludzi więc nie masz na nią wpływu. 

Ładnie mi piszecie. Dziękuję. A jeśli ktoś dojdzie do wniosku, że taką książkę może napisać każdy, to przytaknę i zachęcę - do dzieła. 

sobota w lipcu

 Jestem jak telefon z kiepską baterią. Jeśli się go używa tylko do dzwonienia i sms to jeszcze działa jako tako, ale kiedy zaczną hulać aplikacje to pyk i wskaźnik naładowania świeci na czerwono. 

Gópi gus siedzi dalej na swoim miejscu ale ja czasem o nim zapominam i pozwalam sobie na prawie normalne życie a potem padam. A przecież niektórych aplikacji nie używam wcale. 

Dziś rano myjąc się zauważyłam na obojczyku niewielką czarną kropkę, jakby strupek z zaczerwienieniem.  Wczoraj wieczorem się kąpałam i nie było więc cóż to może być dziś. A jednak kleszcz. Nie mam pojęcia jak i skąd. Może pies przyniósł. Pies jest porządnie zabezpieczony ale mógł służyć za transport. Wyrwałam, zdezynfekowałam. Nic mi nie będzie. 

Książka sprzedaje się bardzo ładnie i z tego bardzo się cieszę. 

Kanonicza 7

 

Pani Anna Matysiak, poetka i wydawca, (wydawczyni, nie wiem czy lubicie feminatywy, ja nie bardzo) jest gościnią na bardzo prestiżowej imprezie w Krakowie. Festiwal Miłosza  gromadzi w Krakowie twórców i miłośników poezji, oferując bogaty program spotkań, warsztatów i debat. Festiwal po raz trzeci jest organizowany we współpracy z europejską siecią festiwali poetyckich Versopolis. 

Adres spotkania zacny - Kanonicza 7. Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. 

Muszę się przyznać - nie znam się na poezji, czasem się wzruszam lub doszukuję w wierszach trzeciego dna, ale pojechałam z kilku powodów. Dałam radę. Jednak motywacja jest szalenie ważna. Dziś mnie oczywiście głowa boli jak po potężnej popijawie bo gus (nie poprawiać) nie lubi takich wyczynów. 

Współczesne poetki opowiadały trochę o sobie a trochę czytały swoje wiersze, które przecież same o nich mówiły, dlatego Ania nie powiedziała o sobie nic, tylko - Jestem Ania. 

"Patrzę na nas"

 

„Patrzę na nas”. Długo nie wiedziałam, jaki tytuł ma mieć ta książka. Miałam ją poukładać dużo wcześniej ale nie miałam ani sił ani czasu, a potem zachorowałam i zamiast słów, które podczas pisania układają się w myślach jak puzzle miałam w głowie guza, który nie dawał o sobie zapomnieć ani na chwilę. Chciałam zdrowieć i wydawało mi się to oczywiste – wyzdrowieję i znów będę taka jak dawniej. A to tak nie działa. Ja już o tym wiem – nigdy nie będzie tak jak dawniej.

Bardzo bym chciała, żeby moją książkę przeczytały kobiety, które wstydzą się przyznać do tego, że pracują fizycznie, kobiety, które godzinami myją podłogi, dźwigają towar, stoją przy taśmie, wstają po ciemku i wracają do domu po zmroku, tłoczą się w autobusie i zarabiają najniższą krajową a potem mają najniższą emeryturę. Nie musicie się wstydzić, jesteście pracowite, dzielne, uczciwe i odważne! Niech się wstydzą ci, co się ze sprzątaczek wyśmiewają i gardzą nimi. To tylko praca, poza nią macie wiele innych ról.

Bardzo bym chciała, aby Anna Matysiak, która podjęła się redakcji i wydania mojej książki, nie straciła finansowo na tym projekcie. Nie mogę działać w dystrybucji, nie czuję się na siłach. Prosicie mnie, abym zajęła się wysyłką książek za granicę ale ja nie dam rady. Mój mąż wszędzie mnie wozi, nie mogę go obarczać dodatkowymi zajęciami. Na razie nie planuje się e-booka ani audio booka. Na razie zaplanowałam sobie czas do sierpnia. Żyć i dbać o siebie.  Wtedy mam kolejny rezonans. I zobaczymy co dalej. 

Tak się uśmiecham do tej książki, trochę się boję a trochę jestem dumna. Jestem strasznie ciekawa, co powiedzą koleżanki z pracy, co powiedzą mieszkańcy Jodłówki. I na koniec – to, że ktoś zna blog, to bardzo dobrze. Ale przecież ta książka może również trafić do czytelników, którzy bloga nie znają, i Klarki też nie znają.

Bądźcie dla mnie łaskawi.

o co kłócili się dwaj bracia

 Stryk i tata bardzo się różnili. Stryk był wesoły i dowcipny a tata nie miał poczucia humoru. Ja się nie dziwię, sześć córek!

Obydwaj mieszkali niedaleko siebie,  od dziecka znali każde drzewko i każdy krzak w okolicy, wiedzieli, gdzie rosną rydze a gdzie czarne, błyszczące borówki zwane cygankami. Znali się doskonale na grzybach i wiedzieli, kiedy będą podsadówki a kiedy biele. (Prawie wszystkie nazwy grzybów są regionalne, proszę nie poprawiać). 

Jednak pewnego dnia tata kupił sobie atlas grzybów. Niewielką książkę, którą można schować do kieszeni. I ten atlas bywał czasem powodem sporów między braćmi, bo na przykład w atlasie biele były trujące a u nas biele piekło się na blasze i nikt od nich nie umierał. W atlasie nie było zdjęć tylko rysunki, a jak wiadomo grzyby w naturze potrafią się bardzo różnić, i bracia mieli powód do sprzeczki. Czy to biel, czy to pociec, czy lisówka. 

Pewnego dnia tata usłyszał strykowe wołanie dochodzące z pagórka za paryją. Kazek, Kazek, przyjdź tu, coś ci pokażę! 

Tata poszedł, choć to był kawałek drogi przez las. A kiedy dotarł na miejsce, stryk z niewinną miną pokazał mu pniak cały zarośnięty opieńkami i spytał - co to za grzyby, pierwszy raz widzę, nie znam się, sprawdź w atlasie! 

Tata się wywyższał i dlatego stryk czasem sobie z niego żartował. 

Niedawno odwiedziłam ich groby, leżą całkiem niedaleko. 

Siostra mnie upomina, żeby o zmarłych mówić dobrze albo wcale bo ich czyny teraz waży Pan Bóg. 

Ja mam trochę inne zdanie i uważam, że te opowieści nie przekreślą godności  ale też nie wybielam nikogo. 

Rybenka, ja się dziś u Ciebie zagalopowałam z komentowaniem, nie gniewaj się. 

krótka wycieczka

 

Kiedyś cię znajdę znajdę cię - łaziła Klarka po lesie desperacko usiłując utrzymać równowagę.

I proszę bardzo - udało się. Ale borówki malutkie, a Klarka wielka a bez okularów to zamiast borówek szyszki zbierała. 

Ale i tak dostałam wiaderko pełne granatowych kuleczek i narobiłam stolnicę pierogów. Ach, jakie to pyszne! 

Tego nie da się czytać.

Chyba każdy ma takie "pudełko" z pomysłami, które są dobre ale nigdy się ich nie realizuje. Ale chyba nie o tym chciałam pisać bo po co gdybać. 

Mam też "pudełko" z recenzjami. Czasem się czymś zachwycę i natychmiast pragnę podzielić się tym uczuciem. Ale trafiają tam też autorzy i książki z adnotacją "strzeż się tego filmu", "szkoda czasu", i najokrutniejsza - "nie wie o czym pisze". 

To mnie strasznie wkurza, nawet nie dlatego, że coś jest nudne, przewidywalne, zmyślone lub pomysł ściągnięty z filmów lub innych książek. 

Uspokój się Klarka, ktoś pisze, ktoś wydaje, ktoś czyta, książka jest w sprzedaży, są doskonałe opinie, odczep się. 

Pani Paulina Kozłowska napisała powieść "Miłość w spadku". Nie wie o czym pisze. 

Pociąg do Bylegdziego

 

W naszym domu i w domu Hani każdy czyta, książki towarzyszą nam zawsze a czytanie przed snem jest nawykiem. Hania przeszła kolejne etapy zapoznawania się z literaturą - od Kici-Koci której nie lubiłam z całego serca poprzez klasyczne wiersze dla dzieci które natychmiast umiała na pamięć,  po przygody Koziołka Matołka. Teraz jest uczennicą więc czyta sama i choć ma w domu półki z książkami, chętnie chodzi do biblioteki. 

 Niedawno przeglądałam  zdjęcia i za plecami usłyszałam pełne zdumienia  - O nie, dziadek był w Hogwarcie! 

I teraz wiecie co Hania aktualnie czyta. 

wysłuchałam

 Kolejne w literaturze. 

Wesele na bogato, bardzo bogato. Dla gości zarezerwowano cały hotel a każdy szczegół uroczystości dopracowano perfekcyjnie. Tydzień na wyłączność. Każdy dzień zaplanowany godzina po godzinie. Spotkanie dawno niewidzianych ludzi i pytania – po co, czy warto, i dla kogo. Czy dla panny młodej, która przecież występuje w głównej roli? Czy dla rodziny i znajomych? A rodzice młodych – czy czasem nie trzeba się za nich wstydzić w tym ważnym dniu.

Jeśli myślicie, że najważniejsza jest miłość, to tak, zgadza się. Jeśli myślicie, że pieniądze, to owszem, tak, wszak to szczególne wesele pochłonęło ogromnie dużo pieniędzy. Żeby się wszystko udało, żeby nic nie zawiodło.

Jedno jest pewne – gorąco polecam książkę Alison Espach - Goście weselni.

 Słuchałam, jak zwykle dzięki Ani P.

puzzle i budowlane radyjko

Obiecałam dziewczynom z rybkowego bloga pokazać kącik do układania puzzli. Łojciec układa, ja się nie tknę, mnie to denerwuje i nigdy przenigdy puzzli nie układałam. Wszelka dłubanina to zło, to się robi długo i trzeba odkładać. Poza tym nie wiem po co. To jedna z zagadek. 

Jeden potnie a drugi układa - bez sensu. Albo bieganie - po co biec jak się nie ucieka. 

 W domu też można ale teraz układalnia jest pod wiatą, radyjko gra, nawet lampa jest gdyby się ściemniło. Nie chcę wiedzieć co jest w szafce pod spodem.   

rozmowy z wnuczką

 Może pojedziemy w wakacje do mojej siostry - powiedziałam do Hani. Ona ma dom na skale na skraju wielkiego lasu, tam dzikie zwierzęta podchodzą pod sam dom, można zobaczyć sarnę, zająca, dzika, jastrzębia a po deszczu po skale pełzają salamandry. 

Wejdziemy do tego lasu i się zgubimy! - stwierdziła Hania. 

Jak się zgubimy to się odnajdziemy, ja tam mieszkałam, chodziłam do szkoły i znam każdą ścieżkę! - zapewniałam. 

Nieuczęszczane ścieżki zarastają i nie znam już ani mieszkających tam ludzi, ani miejsc tak samo jak ludzie nie znają mnie. Tam, gdzie wiodła kamienista ścieżka wzdłuż strumyka, rośnie las. Lasu jest o wiele więcej. Nie wiem, czy zwierząt jest więcej ani nie wiem, dlaczego się nie boją i podchodzą do domów. Przyznam się - mieszkałam na skraju lasu ale nigdy nie widziałam dzikiego dzika, czasem mignął lis a nad domem kołował jastrząb polujący na kurczęta. 

Dzikie zwierzęta widzieliśmy..na ilustracjach w książkach. Uczyliśmy się o nich na lekcjach. Teraz mamy w Polsce nie tylko dziki, sarny i rysie, są też muflony i szakale. 

Ale i tak pojedziemy i nie zgubimy się w lesie, nawet jak nie będzie zasięgu to będziemy bardzo głośno krzyczeć i ktoś nas usłyszy! 

Tak nas uczyła mama - krzycz jak najgłośniej, ktoś cię usłyszy i znajdzie. 

i co

 Pomyśl o sobie dobrze. 

nie podoba mi się to

Na rozstaju dróg w centrum wsi stał duży, drewniany krzyż. Wokół niego zrobiony był płotek, za płotkiem rosły kwiaty - staromodne floksy, ktoś je posadził dawno temu i przetrwały zamiecie i burze, remonty i przebudowę drogi. Były też inne dekoracje – kolorowe wstążki jak w krakowskim gorsecie i wianki. Takie krzyże można spotkać w całej Polsce, te płotki, wstążki i kwiaty.

Kiedy wracam w rodzinne strony, wysiadam z autobusu i gdy widzę ten krzyż, czuję spokój, czuję radość z posiadania korzeni, tu jest mój dom, tędy chodziłam do szkoły. To miejsce, ten znak kojarzę ze spokojem, ze słowami – wszystko będzie dobrze, idę do mamy – opowiada jedna z byłych mieszkanek. A teraz wysiadam i nie ma krzyża – mówi rozżalona. Dlaczego? Na jego miejscu stoi brzydka bryła z niejednoznacznym napisem.

Nie mieli co zrobić z pieniędzmi – odpowiadam. Nie mieli co zrobić z pieniędzmi i potrzebowali miejsca żeby się lansować, żeby było gdzie złożyć kwiaty i zrobić sobie zdjęcie do mediów.

rok w nowej rodzinie

 

Na górze róże na dole piwonie, zabroniła mi baba jedna machać ogonem bo jej kwiatuszki łamię,  i jeść czereśnie też zabroniła, że niby w czereśniach jest cyjanek i ja się otruję. 

Dziś mnie przyłapała jak siedziałam wpatrując się w pralkę, tam się tak fajnie kręci a ta baba się ze mnie śmiała że robię tak jak koty. Przykro mi, bo koty to zło i ja się wstrzymuję żeby ich nie gonić to ona powiesiła mi nad materacem kalendarz z kotami! Czy to nie jest okrucieństwo? 

Chodzi po domu i śpiewa piosenkę o czerwonych koralach. Nawet ładnie. Jak siedzi to lubię położyć głowę na jej kolanach, żeby wiedziała, że bardzo ją kocham i tych kwiatków to nie chcę łamać ze złości tylko taka radość mnie rozpiera, że mi się w życiu poszczęściło, czego wszystkim z całego psiego serca życzę. Mikulina. 

porządny sprzęt

 Nie do wiary! Mój robot kuchenny miał prawie 20 lat. To było niezwykle proste urządzenie - miska, dwa ostrza do cięcia w plastry, metalowe ostrze do wszystkiego i dwie czy trzy tarki. Ja tym urządzeniem robiłam wszystko. Surówki, sałatki, ciasto na pierogi, ciasto kruche, mieliłam orzechy, tarłam warzywa, szatkowałam kapustę na kiszenie, tarłam ogórki na przecier i blendowałam zupę! 

Stał taki niepozorny na blacie, miejsca dużo nie zajmował bo ja nie lubię wielkich skomplikowanych urządzeń i przy zakupach analizuję użyteczność funkcji. Kielicha do blendera nie potrzebuję, wyciskarki do cytrusów nie, maszynki do mięsa nie! Umiem gotować i nie potrzebuję robota który będzie mi robił listę zakupów i dyktował co mam robić. Już byłam podkuchenną, to nie jest dobre zajęcie.

 Ale że tym zelmerem siekałam dwadzieścia lat! To był bardzo dobry sprzęt. Padł po prostu ze starości. 

zgoda na niewygodę

 

Walka czyli Walentyna zwierzyła się kiedyś swoim córkom – wstyd mi, że byłam taka nerwowa jak byłyście dziećmi.

Walka – tak miała na imię i tak właśnie wyglądało jej życie. Bezustannie musiała o wszystko walczyć.

Dom był mały i bardzo niefunkcjonalny. Serce domu stanowiła kuchnia, do której wchodziło się przez sień. Z prawej i z lewej strony były drzwi prowadzące do pokojów a naprzeciwko wyjście na ganek. To dość ważne w tej opowieści, bo z tych ciągów komunikacyjnych korzystali wszyscy cały czas i nawet jeśli przyszedł ktoś obcy to i tak wchodził do kuchni.

Nie było łazienki i nie było kanalizacji. Wody w domu również nie było. Dom opalany był drewnem, kaflowa kuchnia z chlebowym piecem i piecem przyściennym ogrzewała też pokój. W drugim pokoju była mniejsza kuchenka, w niej paliło się tylko zimą. Kto by tyle drzewa nanosił.

Pranie było zajęciem katorżniczym nawet wówczas, gdy była już pralka wirnikowa ale przez 10 lat mama prała wszystko w rękach. I gdzie to suszyła? W pokoju przy przyściennym piecu był sznur, na którym wiecznie wisiało pranie, ale i w kuchni były sznury. O te sznurki ojciec się awanturował tak bardzo, że się go bałam. Czasem, gdy mama nie zdążyła przed jego przyjściem ściągnąć wypranych rzeczy, przesuwał je nerwowym ruchem i wrzeszczał, że nienawidzi tego bo dotykają mu twarzy. Może był nadwrażliwy i naprawdę mu to przeszkadzało. Tak samo jak lepy na muchy. U nas ich nie było nawet w stajni, z tego samego powodu – ojciec się bał, że się przyklei. Bał się też pajęczyny.

Dziś rozwieszałam w ogrodzie pościel. W zeszłym roku musiałam przesunąć trochę sznury bo one wszystkim przeszkadzały. Przesunęłam ja w bardzo niekorzystne miejsce i rzeczywiście nikomu już nie przeszkadzają ale tam jest cień, pranie schnie długo a wiesza się fatalnie bo są rabaty i krzaki. Ja już nie mam za wiele sił ale staram się funkcjonować tak jak dawniej. Powieszenie ciężkiej bawełnianej poszwy jest trudne. I otwarła mi się w głowie szufladka z pamięcią. Jak Walka niosła z pola zmarznięte na blachę arkusze pieluch.

Kurwa mać! - wrzasnęłam. Kurwa mać, ile ja się mam męczyć z tym praniem, przecież to jest chore, to nie można kupić porządnej suszarki i wstawić w słonecznym miejscu? Jak pierdolę, jestem taka sama jak matka!