Zachowuję się jak robotnik budowlany – stwierdziłam. Czyli
jak? Wstaję po piątej, jadę do roboty, zasuwam sześć dni w tygodniu. Jak wracam
do domu to mi się nic nie chce. Jeszcze nigdy w życiu tak nie miałam żeby mi
się nie chciało nawet czytać, nawet oglądać serialu, no nic, o obowiązkach nie
ma co opowiadać. Wrzucam pranie do pralki, czasem coś gotuję błogosławiąc
wynalazcę pralki i zmywarki, dziękuję Ci Dobry Człowieku. Zaraz potem
dziękuję człowiekowi, który wynalazł lakier hybrydowy i przeklinam kretyna
który wprowadził modę na depilację.
Nie znaczy to przecież, że chodzę zarośnięta niczym dziki
dzik albo że mam pomalowane, zadbane paznokcie.
(Tu przerywam pisanie bo u sąsiadów biją się dzieci
wrzeszcząc przy tym straszliwie, drę się
i ja – krzyczcie głośniej bo jeszcze was
w Krakowie nie słychać! )
Myślę sobie, że inni sąsiedzi mają z tego niezły ubaw – bo w
moim domu jest taka akustyka jak w amfiteatrze i od sąsiadów słychać każdą
rozmowę, piski i wrzaski i ja czasem nie wytrzymuję i tak właśnie jak teraz
komentuję.
O orce zaczęłam. Całe lato zasuwam niczym budowlaniec ale i
tak zapominam co robię. Jeszcze nie jestem sprzątaczką. Tak uważam. Jeszcze
zdarza mi się tak jak dziś nawiązać zupełnie sympatyczną relację
człowiek-człowiek.
Z pokoju wychodzi młody mężczyzna i zmierza energicznym
krokiem do windy podśpiewując - Una mattina mi sono alzato
a ja, wymachując do
rytmu mopem, bo akurat zmywałam hotelowy
korytarz, natychmiast dołączam – o bella ciao bella ciao bella ciao ciao ciao.
I dopiero wtedy przypominam sobie, że jestem pokojową,
starszą kobietą sprzątającą hotelowy korytarz.
Ale co z tego. Pośpiewać w sobotni poranek można i uśmiechnąć się do
młodego człowieka też można.
Brakuje mi ludzi do pogadania o wszystkim a jednocześnie
zdaję sobie sprawę, że tak naprawdę każdy skupia się na sobie, każdy chciałby opowiedzieć o sobie i szuka
słuchacza a tylko niewielu rozmówcy.
Znam, mam szczęście znać kilka doskonałych rozmówców ale i tak
ich zaniedbuję bo nie jestem w dobrej kondycji, moje narzekania wytrzymuje
tylko siostra, ale rodziny się nie wybiera, musi ze mną wytrzymać.
Za to w autobusie pozwalam sobie na wiele bo co mi szkodzi.
Widzę młodych ludzi bez maseczek, narzekają na tłok, na wczesne wstawanie, na
dojazdy. To wszystko prawda, muszą wstawać wcześnie rano i jeździć do miasta w
zatłoczonym autobusie, dlatego po południu tłoczą się w drzwiach i przepychają biegnąc na wolne
siedzenia. Ja nie mam sił przepychać się więc stoję i pocieszam zmęczoną tak samo jak ja koleżankę – nie martw się, w październiku przyjdzie
czwarta fala i znów będzie luźno w autobusach bo wszyscy niezaszczepieni
umrą!!!
O bella ciao ciao ciao…
