Nad naszym domem dość często przelatują samoloty i dziewczynka za każdym razem podnosi paluszek do góry mówiąc - samololot! (Nie poprawiać). W niedzielę była burza i Hania zdziwiła się - samolotów nie było widać, za to grzmiało i błyskało, dlatego pytała - a co to, samololot? Tata wytłumaczył córeczce ( jak to dziecko pięknie mówi do rodziców (tatuś, mamusia), szybko pojęła i za każdym piorunem mówiła - o, burza idzie!
Dziadek z tatą są amatorskimi łowcami burz, polega to na tym, że biegają od okna do drzwi albo wychodzą na ganek albo po prostu sprawdzają w telefonach skąd ta burza idzie i dokąd zmierza. Aż wreszcie przestało grzmieć i samoloty znów zaczęły lądować a Hania nico zdezorientowana pytała - burza? Samololot?
Dobrze się dzieje, że naszej dziewczynce nikt nie przekazuje strachu, o burzy mówi się jej jak o kolejnym zjawisku atmosferycznym. Nam babcia mówiła, że to Bozia łaje a w rodzinnym domu strach przed burzą był tak wielki, że rodzina klękała przed zapaloną gromnicą i modliła się prosząc "nie rzucaj w nas gromów swoich".
Pisząc to, nie czuję zażenowania ani wstydu, przecież byłam dzieckiem. Dawno przestałam się bać burzy, psów nie bałam się nigdy. Czemu łączę psa i burzę? Bo tego ludzie na wsi bali się najbardziej. Burza jest nieprzewidywalna a pies całe życie uwiązany na krótkim łańcuchu, nie leczony i karmiony byle czym też jest nieprzewidywalny.
Hania razem z tatą składa tory, buduje wiadukty i bawi się kolejką.
