pani Cięciwa

 

Usiedli przy stoliku na zewnątrz lokalu i wspominali szkolne czasy. Szkolne traumy raczej – podsumowała Bożena. Przecież Boguś zawsze się jąkał, wszyscy o tym wiedzieli, to po co się tak darła na niego.

Ona nie wiedziała, jak mamy na imię. Wywoływała do tablicy numery z dziennika. Chyba w ósmej klasie przerabialiśmy lekturę z okresu okupacji i Boguś wyjąkał – z tymi numerami to podobnie jest na fizyce. Też się boimy jak nas pani Cięciwa woła po numerze do tablicy.

On z okna chciał wyskoczyć przy niej. Chłopaki go zdjęli a Cięciwa pół lekcji się darła na niego. To było pierwsze piętro, nic by mu się nie stało ale ona mówiła, że powie dyrektorce i wtedy Boguś pójdzie do poprawczaka, gdzie jest jego miejsce. Wierzyliśmy jej.

Numer siedem – nawet nie zaczynaj, widzę, że nie umiesz. Boguś stał, trzęsły mu się ręce. Dwanaście, powtórz to!

No ale Boguś nic nie zdążył powiedzieć – Tereska nie wiedziała, co ma powtórzyć. Siedem dwója, dwanaście dwója – pani Cięciwa wpisała oceny do dziennika a dzieci wiedziały, że na tym się nie skończy.

Ktoś się naumiał? - spojrzała na kulące się w ławkach postaci po czym trzasnęła w stół długą, szeroką linijką. Nie wytrzymam z wami, co za debile, co za klasa, będziecie rowy kopać, ulice zamiatać!

Mieli się spotkać na oficjalnym święcie szkoły, jubileusz, gala. Dostali zaproszenia, mieli potwierdzić. Nie wszyscy są miejscowi, nie wszyscy zostali w kraju, to był ten rocznik, któremu otwarły się granice – wyjechali i dziś mówią – nie, nie wrócimy, odwiedzamy, wspominamy ale tam jest nasz dom, nie tutaj.

Pani Cięciwa opowiada - trzydzieści lat przy tablicy, trzydzieści lat! Ja całe życie tutaj jestem, wiedziałam, z którego domu uczeń, czy coś z niego będzie, jaka matka taka natka, te matki takie zahukane były a teraz wielkie panie bo dzieci mają za granicą. Musiałam wcześniej odejść. Mogłam jeszcze pracować ale wolałam odejść, nie mam nerwów, nauczyciel teraz nie ma narzędzi.