Dla tych, którzy nie mają fb, cytowany tekst udostępniłam dziś rano.
Jak reagujesz na wiadomość, że znajoma ma partnerkę, że znajomy jest gejem? Co jej/jemu mówisz? Przyznam się - kiedy dowiedziałam się, że koleżanka zakochała się w dziewczynie, byłam bardzo ciekawa co to za człowiek, czy będzie dla niej dobra, kochająca i wierna bo z miłością bywa różnie a ja bardzo chcę, by koleżanka była szczęśliwa. Publikuję dziś bardzo ważny tekst. Warto udostępnić.
Sezon ślubny w końcu minął. W ostatnich tygodniach ślub wzięło siedem moich koleżanek. I zrobiło mi się smutno. Naprawdę tak bardzo cholernie smutno, że chyba nie pójdę już na żadne wesele w życiu, poza jednym, bo czeka mnie ślub brata i tam będę. Ale na żaden inny.
Widzę tę radość, szczęście, płynące zewsząd gratulacje. Wiem, że pod tym jest ogromne zmęczenie, wielki stres – ale skoro ktoś urządza wbrew sobie bal na sto par to tak jest. Fajerwerki, konne zaprzęgi, wynajmowane pałace. I wszyscy się cieszą, życzą miłości i szczęścia na nowej drodze życia. Kibicują, stwierdzają „no w końcu”, „po tylu latach”, „piękna z Was para”. I w zasadzie te komentarze padają po utworzeniu związku, po zaręczynach, po ślubie, przy każdej możliwej okazji.
A wiecie, co my słyszymy?
– Spoko, nie interesuje mnie, z kim sypiasz.
– To bądźcie razem, ale nie opowiadaj o tym.
– Nie mów nic, bo zrobią ci krzywdę.
– Nie wierzę, że to na serio.
– Jeszcze ci się odmieni.
– Niemożliwe, ty jesteś normalna.
Każdy jeden coming out był bolesny, okupiony wielkim strachem i stresem. Każdy raz wymagał ogromnej odwagi. To nie jest na zasadzie „mamo, tato, poznajcie mojego chłopaka”. „Cześć ekipo, no to poznajcie mojego partnera”. Nie. Coming out jest chyba najbardziej intymnym wyznaniem, bo nie jest informacją neutralną. Odkrywasz się kompletnie, bo psychologicznie ludzie kojarzą nas tylko przez pryzmat sypialni. To nie jest ważne, że mój mózg funkcjonuje odwrotnie tylko w tym jednym aspekcie, to nie jest ważne, że kocham tak samo, że dbam tak samo, martwię się tak samo. Że tak samo jemy śniadanie, że tak samo robimy pranie, że robimy wypad na piwo. Nie. Ja mam fajną dziewczynę, a w zamian dostaję zwrotkę „nie interesuje mnie z kim ty śpisz”. Jakby ktoś mi strzelił w twarz.
Może też od razu zaznaczę, że naprawdę nie lubię słowa na h, bo jest dla mnie naukowo wulgarne. Nigdy nie mówiłam o moich znajomych, że są na to drugie h, więc nie wiem, czemu ja albo ktoś o mnie miałby mówić właśnie w ten sposób. Podobnie jak to słowo na l. Nie i koniec, i chociaż ktoś mi zarzucił, że to niedojrzałe i świadczy o nieakceptacji własnego ja, nie interesuje mnie to. Nie mówię o sobie jako o h ani o l i raczej wolałabym, aby inni też mnie tak nie określali. Bo to nie jest wyznacznik tego, kim i jaka jestem. To jest tylko wycinek mojej osobowości i mojego świata, który nie musi i nie powinien definiować mnie jako osoby.
Nie uczestniczę w marszach równości. Nie ścinam włosów na krótko, nie mam tatuaży na każdym skrawku swojego ciała, nie mam kolczyków tu i ówdzie, jedynie w uszach, w ilości sztuk trzy. Schematy? Właśnie tych cech doszukują się ludzie, kiedy mówię im, że jestem w związku z kobietą. „Ale jak to, przecież jesteś normalna!”. No, niespodzianka. Powinnam pofarbować włosy na niebiesko, używać kurwy jako przecinka, być obleśna i zaczepiać wszystkie kobiety w zasięgu wzroku. Nie, to tak nie działa. Co więcej – prędzej to facet będzie bardziej nachalny wobec kobiety, niż inna kobieta. Niespodzianka, och, jak mi przykro.
I w większości przypadków właśnie tak jest. Jesteśmy normalni, zwykli. Wręcz, mam wrażenie, przezroczyści. Nas nie ma, w społeczeństwie nie istniejemy – my, normalni, bez tęczy na ubraniach, bez krzyku na ustach, bez demonstracji po którejkolwiek ze stron. Czego my chcemy? Mogę się wypowiadać tylko za siebie, może trochę także za M. Nie znam innych osób z naszego grona. Naprawdę, wbrew pozorom, nie posiadam w notatniku namiarów na całą tęczową społeczność w mieście. Mam pewne podejrzenia co do niektórych znajomych kobiet, ale co to zmieni, jeśli rzeczywiście są takie same jak ja, a ja będę o tym wiedzieć? Zupełnie nic, wszystkie z nich bardzo lubię i to się nie zmieni ani na plus, ani na minus. Są jakie są, zupełnie tak jak ja.
Czego więc chcę? Niczego ponad to, co ma „normalna” część społeczeństwa. Nie chcę z zażenowaniem kombinować, jak odpowiedzieć na pytanie „masz chłopaka?”. Nie chcę nadal w publicznych mediach kombinować, jak skonstruować post o wspólnym weekendzie, nie używając końcówek żeńskich ani męskich. Nie chcę tego wstydu, jaki czuję tuż obok strachu, podczas coming outów. Nie wstydzę się tego, jaka jestem, wstydzę się tego, co myślą o nas ludzie, od razu sprowadzając związki jednopłciowe do kwestii seksu. Jest to co najmniej uwłaczające. Nie chcę słuchać poniżających żartów o pedałach, a za chwilę przeprosin „oboshe, wybacz, zapomniałem/am, że ty też…”. Jestem pedałem? Dzięki. Chciałabym także mieć możliwość wyboru, którego na obecny moment jestem pozbawiona, jeśli chodzi o formę związku. O ile nieformalny związek damsko-męski jest społecznie akceptowany i cokolwiek da się załatwić na tak zwany zdrowy rozsądek, tak związki jednopłciowe z góry skazane są na chory formalizm zamykający przed nami wszelkie urzędowe drzwi. Czasami lepiej powiedzieć, że jesteśmy koleżankami i obrócić całą sytuację w żart, niż iść w zaparte i próbować uzyskać coś jako para.
A przede wszystkim nie chcę być piętnowana, tak jak się dzieje to teraz. Myślicie, że skoro nie chodzę na marsze równości, nie owijam się w tęczę i nie udzielam w organizacjach, to mnie to nie dotyczy? To, co wydarzyło się w Białymstoku całkowicie zamknęło za mną drzwi do Polski. Przybiła mnie nie agresja, ale poparcie tych działań z góry. Brak jasnej, zdecydowanej i klarownej reakcji rządu. Śmianie się nam wszystkim w twarz, że nikt nam niczego nie zabrania, a to MY chcemy łamać Konstytucję, chcąc równości małżeńskiej. Że ksiądz, niejednokrotnie ochlej i pedofil, ma czelność z ambony piętnować NAS – dorosłych ludzi, którzy nikogo nie krzywdzą, a na pewno nie niewinne dzieci. Że obrażanie, poniżanie, bicie nas za to, kogo kochamy budzi ogólne uśmieszki, drwiny, szepty „a bo wiesz, ta l***a”. Komentarze, że we łbach nam się poprzewracało i ulegamy chorej nowomodzie.
Myślałam, że wybory coś zmienią. Nie zmieniły. Ostatnio w Wiadomościach TVP powiedziano, że środowisko LGBT jest winne podwyżkom opłat w warszawskich strefach płatnego parkowania – bo Trzaskowski przeznacza pieniądze z budżetu miasta na stowarzyszenia dewiantów. Rzesze ludzi czerpią wiedzę z tego typu reportaży, a potem jest, jak jest. I tak naprawdę brakuje mi jakiejkolwiek konkluzji. Mogłabym pisać jeszcze dłużej, jeszcze więcej, ale to jest ślepa uliczka. Droga prowadząca do jeszcze większej beznadziei. Czuję się bezsilna, bo jakiś czas temu z M. doszłyśmy do wspólnego wniosku.
Jest nam razem dobrze, ale gdybyśmy dawno temu miały możliwość wyboru… wolałybyśmy być normalne.
