w wisielczym nastroju

W pracy - za oknami nagle zrobiło się ciemno, zaczął wiać silny wiatr, deszcz bił w szyby, hotelowy korytarz aż zadrżał od nagłego przeciągu. Wszyscy umrzemy - powiedziałam stanowczym tonem do koleżanki. Po co ja robię te nagrobki takie eleganckie.

Każde łóżko, które ścielę, formuję w zgrabny, równy prostokąt i nie wiem dlaczego zawsze kojarzy mi się z grobem. Tak samo zresztą jest, gdy wchodzę do pokoju, z którego wyjechali goście i widzę na łóżku skłębioną pościel. Podchodzę, podnoszę kołdrę i czuję ulgę, że nie ma pod nią nieboszczyka.

Piszę z koleżanką, którą spotyka w pracy mobbing. Boże, jak ja ją rozumiem, jakie to trudne doświadczenie. Jednocześnie nie potrafię ani pomóc, ani wesprzeć, choć się martwię bo wiem, jak to rujnuje psychikę.
Mam porównanie - teraz jeżdżę do pracy chętnie, wygłupiamy się z koleżankami, jeśli trzeba to jedna drugiej pomoże, zamieni się, przestałam się bać, że ktoś podejdzie i na głos publicznie wytknie mi jakiś błąd.
Teraz rozumiem, że człowiek ma prawo do błędów i o byle co raczej nikt nie  poleci na skargę do kierownika. A sam kierownik potrafi docenić pracowitość i obowiązkowość.

Przypominam sobie pracę w szkole - sprzątaczki ciągle  latały na skargę do dyrektorki (pani Klarka nie zgasiła w piwnicy światła, pani Klarka nie wyjęła wtyczki z gniazda, pani Klarka zostawiła uchylone okno). I tak w kółko, codziennie, jeszcze nie zdjęłam płaszcza a już słyszałam co zrobiłam źle albo czego nie zrobiłam. W końcu nabawiam się jakiejś paranoi, sprawdzałam okna po kilka razy, robiłam zdjęcia wyłączonych urządzeń a jadąc do pracy marzyłam, żeby złamać sobie nogę na chodniku. (Wszyscy umrzemy).

Ostracyzm - jak ja to dotkliwie czułam. Wszelkie decyzje dotyczące mnie podejmowane beze mnie, brak komunikacji, jak ja nie powiedziałam "cześć" to żadna się nie odezwała cały dzień. Jadłam jak pies na gimnastycznej ławeczce pod ścianą w kącie, swoje rzeczy trzymałam w schowku na chemię i szczotki.
Kiedy wróciłam z wakacji, nikt nie zauważył mojej pięknej francuskiej sukienki ani cudownej opalenizny. Nikt nie zapytał czy wypoczęłam.

Teraz dopiero chwalę się zdjęciami i oglądam zdjęcia koleżanek bo jeśli nie ma o czym gadać to wiadomo, gada się o urlopie!

O czym ja to zaczęłam. A, o wichurze. Bo kiedy wiatr mocno wieje to w Jodłówce mówią, że pewnie się ktoś powiesił i diabeł wisielca huśta.