miecz w jesionie czyli Walkiria

Od czasu do czasu udaje mi się wygrywać nagrody w różnych konkursach. Są to przeważnie książki albo zaproszenia do kina czy tak jak tym razem do filharmonii. Tym razem na hasło „Klarka Mrozek” czekało na mnie zaproszenie na koncert. Radość wielka, zaproszenie podwójne. Kogo z sobą zabrać? W pracy nikt się nie odważył. Nawet jedna z koleżanek rzuciła – Zygmunta bierz! Zygmunt jest jednym z hotelowych portierów, niezwykle uczynnym i pomocnym, żadnej z nas niczego nie odmówi więc może i na koncert by pojechał, ale nie chciałam bo  tam muzyka ogłuszająca, śpiewy doniosłe i do tego po niemiecku, nie wiadomo czy by wytrzymał. 

Wreszcie szantażem i innymi formami przemocy udało mi się przekonać Krzyśka.

Znów przeobraziłam się (na ten jeden wieczór) ze sprzątaczki w blogerkę. Wolę, zdecydowanie wolę być blogerką. Ludzie pięknie ubrani, uśmiechnięci, pachnący. Ja też.  Radość i lekkość od razu po przestąpieniu wejścia.  Bo uśmiechnięta jestem przeważnie zawsze ale co innego uśmiech na twarzy będący uprzejmością zawodową  a co innego blask w oczach i radość w sercu.

Do brzegu daleko.

W holu hostessy wręczające specjalnym gościom (w tym mnie!) pięknie wydaną książkę „75 lat Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie”. Grubą książkę, do wizytowej torebki nie wejdzie, więc wiadomo, kto z książką ten gościem szczególnym.  Trochę mnie to krępowało.

Walkiria. Wagner. Widownia pełna. Uwielbiam moment gdy orkiestra wchodzi na scenę. Muzycy wyglądają na ludzi z innego świata, są piękni, uśmiechnięci i zawsze myślę sobie – muszą być szczęśliwi mając taką pracę.

Nie będę tu szczegółowo opisywać o czym grali i śpiewali, głównie chodziło o bandycką napaść, porwanie, motyw miecza (tym razem wbity w jesion) dla wybrańca, no i miłość, wiadomo. Ale kiedy śpiewaczka zapytała bohatera – jak masz naprawdę  imię a on odparł – Zygmunt – to o mało nie parsknęłam śmiechem bo co by to było gdybym jednak zabrała na ten koncert Zygmunta, no?

Z jakiegoś powodu robiłam się coraz bardziej radosna, jak po winie, i na finał, kiedy orkiestra grzmiała z całych sił a śpiewacy byli czerwoni od wysiłku ja była zachwycona! Nie do wiary – nie tylko ja (wiadomo, blogerka to stan umysłu i nie ma się co dziwić). Widownia biła brawa na stojąco, było podniośle i patetycznie.

Warto było – bo przecież nie tylko ja byłam po całym tygodniu pracy, to jednak wymaga mobilizacji – żeby się wyszykować, żeby jechać mimo zmęczenia. Nie zrozumcie mnie źle, nie narzekam, po prostu poczułam lekkie rozczarowanie kiedy kolejnym osobom proponowałam - jedź ze mną, a te odmawiały z różnych powodów. Nie to nie! 

 Postanowiłam sobie, że wykorzystam każdą okazję i nie zmarnuję już żadnego zaproszenia, żadnego biletu, bo kiedy jeśli nie teraz? Nie będę żyć 140 lat!