co mówią sąsiedzi

kliknięcie na zdjęcie powiększy je

Z kronikarskiego obowiązku - Trawnik kosimy tylko tam, gdzie koniecznie trzeba, reszta rośnie w łąkę. Hibiskus po trzech latach raczył zakwitnąć. Budleja Dawida śmignęła na kilka metrów w górę, mamy milion motyli. Przyznaję, posadziłam ją dwa lata temu z myślą o Hani. 

Zabudowa jest u nas bardzo gęsta a latem życie rodzinne przenosi się do ogrodów i czy chcemy czy nie, widzimy i słyszymy co się u kogo dzieje. Działa to w obydwie strony, z naszej posesji też słychać każde słowo.
W tygodniu sąsiedzi rozmawiają o codzienności. Zrób to, zrób tamto, trzeba posadzić albo wykopać, jest Józek w domu, Maryśka poszła do roboty, Grzesiu przysyła filmiki znad morza, ciepło mają, Reksiu do budy, Iwonka urwij kopru, gdzie jesteś, przynieś mi wiaderko z piwnicy.
Pięć domów, pięć rodzin, mamy wspólną przestrzeń przedzieloną symbolicznie siatką - tyle mojego, dalej nie sięgaj, tu są moje korzenie albo ich nie ma ale i tak jestem u siebie więc będę robił to, na co mam ochotę.
Kiedy zaczynaliśmy przygodę z tym miejscem, byliśmy przed trzydziestką i wokół też było wielu młodych ludzi. Jednak oni wszyscy mieszkali u rodziców, bywaliśmy na ich weselach,  wyprowadzili się na swoje i  dlatego nie znamy się tak, jak ze starszymi.
W weekendy odwiedzają rodzinne domy i  wszędzie tam,  gdzie są rodziny jest tak  samo - po ogrodzie biegają dzieci nawołując babcie i dziadków, wieczór pachnie jedzeniem pieczonym na ruszcie, słychać coraz głośniejsze rozmowy, muzykę, czasem śpiew.
O, biały kot, macie białego kota? To od Klarki przychodzi. A co tam u nich. 
Chcecie cukinię, podam przez płot. 
Przynieś jeszcze widelce.
Robiłaś te badania? Masz wyniki?

Rodzinne spotkania są u wszystkich podobne, od wczesnego popołudnia do wieczora, a i wieczorne pożegnanie trwa długo. Ciszej bo ludzie już śpią, weźcie jeszcze tego placka, jedź ostrożnie.

Gorzej z tymi koleżeńskimi. U samotnych kawalerów jest ważne jedno - czarodziejski napój zmieniający rzeczywistość. Spotkanie trwa krótko, do wyczerpania napoju.

 Po męczącym dniu (tak, byłam wczoraj w pracy i to aż 10 godzin) w końcu usiadłam na huśtawce z kieliszkiem różowego pavulonu półsłodkiego wina. Myślałam o tym, czy warto było, czy to był dobry wybór. Dom na wsi, ogród. A może lepiej byłoby mieszkać w mieście, mieć małe mieszkanie z sąsiadami nad głową i pod podłogą, do pracy mieć pięć minut tramwajem, nie gromadzić nachujów*  przydasi. Nie przejmować się, że trzeba wymienić piec albo okna i załatać dziurę w dachu. I skąd na to brać.
Nie wypuszczać kota do ogrodu. Och, stałby się teraz najnieszczęśliwszym kotem na świecie.
Przepadło, minęło trzydzieści lat, to była życiowa decyzja i nie wiadomo jak potoczyłoby się nasze życie w innym miejscu.

Zostać czy zamienić dom na malutkie mieszkanie w wielkim mieście.