brawo dla chłopaków z budowy

Tego dnia Groźna Woźna wyglądała gorzej niż zwykle. Była środa, a to oznaczało, że wyczerpał się jej limit sił i chęci aby cokolwiek upiększającego z sobą zrobić. Dawno temu stwierdziła, że twarz ze spływającym z rzęs tuszem jest żałosna i od tamtej pory do pracy się nie maluje a konsekwentnie ubiera się w białe, bawełniane podkoszulki i spódnicę. Biały podkoszulek wymyśliła sobie kilka lat temu, gdy jeszcze pracowała w szkole dla bardzo bogatych dzieci, które nosiły bardzo drogą odzież a jeden z chłopców zawsze chodził po szkole w czystym, białym podkoszulku i niebieskich dżinsach. Ale długie zdanie, weź się obudź.
Poranna zmiana sprzątaczek niedługo miała kończyć pracę i dlatego przekazała Woźnej wiadomość, że przyjedzie kurier i przywiezie szafę.
Dobrze, ale kto tę szafę wniesie do szkoły, przecież ja zostaję sama - zapytała koleżanek ale te ją wyśmiały mówiąc, że przecież dostawca zawsze wnosi wszystko do budynku. Ciekawe od kiedy - pomyślała, ale nic nie powiedziała, bo tak już jest, że jej koleżanki zawsze muszą być mądrzejsze więc nie ma się co odzywać. Może szafa będzie w niewielkich paczkach albo coś?
Już miały torebki w rękach i były gotowe do wyjścia, gdy pod wejście szkoły podjechał dostawczy samochód i wysiadł z niego niepozorny człowiek.
Sam pan jest?- zdziwiła się jedna ze sprzątaczek. To musi pan nam wnieść to do środka - zarządziła, a facet popatrzył na nią jak na kosmitkę. Rozłożył platformę, paleciakiem sprawnie zdjął pudło, postawił pod schodami, kazał potwierdzić i odjechał nawet się nie oglądając na lamentujące kobiety (z torebkami w rękach).
Groźna Woźna wzruszyła ramionami i już chciała wracać do swojej roboty bo w sumie co ją to obchodzi, nie jej  działka, nie zamierzała się wcinać ale została ponieważ kolejne pomysły sprzątaczek były coraz ciekawsze. Wsadzimy ją na platformę dla inwalidów i wjedzie na schody a potem jakoś ją wciągniemy - wymyśliły.
Przypominam, że to szafa pancerna więc lekka nie jest - mruknęła Groźna Woźna, która nieraz już brała udział w akcji "niesiemy" polegającej na tym, że ona niesie a reszta się trzyma. Już się więcej nie da nabrać, o nie!
Ale jakoś damy radę - zapiszczały koleżanki i poszły przeszukiwać skrytki na klucze, bo platforma dla wózków uruchomiana jest na klucz, który powinien być albo na portierni, albo w sekretariacie, albo u dyrekcji, albo w szafce na dole, albo na górze, albo w tym pudełku na tamtej półce, albo może na piętrze. A jak się nie znajdzie to co my zrobimy, o boziu, co my zrobimy.
Kiedy klucze się znalazły i zasilanie do windy zostało włączone, urządzenie zaczęło wyć i buczeć. Och, przypomniała sobie jedna ze sprzątaczek. Och, przecież ta platforma była już zepsuta przed wyborami, i co my teraz zrobimy?
Ale uważacie na serio że ktoś tu przyjdzie nocą i ją ukradnie? - Groźna Woźna nie powinna zadawać takich pytań, ale nie mogła się powstrzymać.
Tak, tak, i dlatego trzeba zadzwonić po panią dyrektor.
Najmocniej przepraszam panią dyrektor że ośmielam się dzwonić - usłyszała Groźna Woźna początek rozmowy i w tym samym momencie zaczęła biec przed siebie. Nie słyszała więc dalszej rozmowy ani też nie widziała, czy jej koleżanka klęczała czy nie.
Biegła jak opętana bo za ogrodzeniem dostrzegła dwie postaci w odblaskowych kamizelkach. Panowie, błagam, pomóżcie - zaczęła. Proszę, to bardzo ważne, nie poradzimy sobie same a panom zajmie to zaledwie pięć minut! Ale o co chodzi - zapytał starszy.
Trzeba wnieś do szkoły mebel, kurier przywiózł i zostawił pod schodami a my same nie damy rady, w was ostatnia nadzieja, szóstkę, szóstkę ze sprawowania dostaniecie - bredziła, zamiast po ludzku obiecać im na flaszkę.
Starszy nic nie powiedział a młodszy się tylko skrzywił - e, nie pójdziemy. Ale proszę, dla was to nie będzie duży wysiłek a my po prostu nie damy rady a ten mebel nie może zostać na noc bo go ktoś ukradnie (bo w głowie - nie mów idiotko że to szafa pancerna tylko nieporęczny mebel) - błagała.

Chodźcie chłopaki - zarządził najstarszy, bo w trakcie błagań Groźna Woźna nie wiedzieć kiedy weszła na teren budowy i nagle znalazła się w otoczeniu chłopów wielkich o dwie głowy patrzących na nią jak na dziwadło - czego ta baba chce?
Gdzie to jest - zapytali - tu, zaraz za płotem - powiedziała już uszczęśliwiona i poszli jak brygada z pewnego telewizyjnego programu - w tych kamizelkach, w roboczych buciorach, a ona za nimi biegiem bo jak taki wielki  chłop robi dwa kroki to kobieta musi zrobić pięć.

Podeszli pod schody, złapali szafę jak piórko, wnieśli do środka a Groźna Woźna z tej radości i nie tylko chciała ich wycałować i wyściskać ale nie zrobiła tego bo po pierwsze przypomniała sobie że jest starszą kobietą, wygląda jak sprzątaczka i jest sprzątaczką a po drugie właśnie głównym wejściem wkroczyła dyrektorka.
Już sobie poradziłyśmy - zaćwierkały sprzątaczki.
Tak, poradziłyście sobie - mruknęła Groźna Woźna i poczłapała wieszać firanki w bibliotece. I tak już od tygodnia co zacznie tam sprzątać to utknie aż do wieczora. Nie ma się co śpieszyć.