ale i tak o tym powiem

Nagle się zrobiło o nich głośno. Nagle wszyscy jak jeden mąż zostali okrzyknięci patriotami, bojownikami o wolność, bohaterami. Losy jednostki pewnie się nie liczą ale ja i tak o tym opowiem bo jeszcze żyją świadkowie, którzy widzą pewne sprawy inaczej. 

Mój teść mieszkał ze swoimi rodzicami niedaleko Siedlec. Mieli duże gospodarstwo rolne. Teść miał starszego brata ale również młodsze rodzeństwo. 

Partyzanci systematycznie okradali ich z żywności. Zabierali prosiaki, zboże, drób i wszystko, co się dało zjeść. Zostawiali kwity z pieczęciami mówiąc, że to dla wytłumaczenia Niemcom - dlaczego nie ma świń czy cielaków. Okazanie takiego kwitu równałoby się przyznaniem się do pomocy i wymordowaniem całej rodziny ale o tym nie mówili.  

Rolnicy musieli również pomagać przy transporcie  rzeczy zrabowanych z pociągów. Nocą przychodzili partyzanci, brali ojca albo brata albo obydwóch, kazali zaprzęgać konie i jechać do miejsca, gdzie wysadzony został pociąg. Tam  rzeczy ładowane były na furmanki i przewożone we wskazane miejsca. 

Kiedy pewnej nocy znów we wsi zrobił się ruch, tata mojego teścia i brat uciekli. Myśleli, że jak w domu zostanie kobieta z małymi dziećmi to zostawią ich w spokoju, w końcu to nie Niemce (tak mówi teść, Niemce) tylko nasze. 

Byłem wtedy dzieciakiem, co to jest dziewięć lat. Kazali mi zaprzęgać i jechać. Tatuś miał wielkie konie, największe w okolicy. (Domyślam się, że dla dziewięciolatka wszystkie konie są olbrzymie). Nigdy tej nocy nie zapomnę. Wróciłem rano, przyprowadziłem furmankę, przyprowadziłem tatusiowe konie. Tych bandytów nie zapomnę. Były gorsze jak Niemce.

O tym, jak moja babcia, samotna wdowa z trójką małych chłopców borykała się z biedą, uciekała dwukrotnie z transportu, przeżyła okupację i o mało co nie zginęła z rąk leśnych już tu pisałam. 

Nie wszystko jest czarne albo białe.