nieżyczliwa

 Bardzo ładna, dobrze ubrana, wypielęgnowana dziewczyna miała jedną wadę – nieprzyjemny, piskliwy, dominujący nad innymi głos. Słyszałam ją zawsze zanim przeszłam na drugą stronę przystanku,  gdzie po szesnastej można się było schronić w cieniu. Ten cień niewiele dawał, wrzesień tego lata był niezwykle upalny i po południu miasto dyszało gorącem.

 Dziewczyna stała w grupie młodzieży. Ustawiali się zawsze w taki sposób, by znaleźć się przy drzwiach nadjeżdżającego autobusu. Szybko zajmowali siedzące miejsca a na pustych siedzeniach kładli torby. Autobus ruszał a wtedy koledzy przepychali się wśród stojących pasażerów i dołączali do nich.

Nie jechali zbyt daleko. Po piętnastu minutach zaczynali się przeciskać do wyjścia. Autobus był zawsze tak zatłoczony, że część pasażerów musiała wysiąść by ich wypuścić. Tak dzień po dniu, w każde popołudnie.

 Czasem byłam na nich wściekła a czasem chciało mi się płakać. Jechałyśmy z pracy. Pierwsza zmiana.  Pracowałam w biurze ale to przecież wcale nie znaczy, że nie byłam zmęczona.  Kobiet w średnim wieku było w autobusie najwięcej. Wychodziłyśmy z domu po szóstej a wracałyśmy po szesnastej. Pani Ania stała osiem godzin przy taśmie ale mówiła – cały dzień na produkcji nie męczy mnie tak bardzo jak te parę przystanków jazdy. Marta się gorzko śmiała – już mogłabym być na emeryturze, już się cieszyłam to mam, jeszcze sobie razem pojeździmy parę latek.

Każda miała spuchnięte stopy, każda oprócz torebki z codziennymi rzeczami niosła torbę z tym, co najpilniejsze – chleb, parę plasterków sera czy wędliny, śmietana do zupy, szampon czy płyn do naczyń – niby nic ale prawie codziennie uzbiera się siatka.

Dziewczyny dojeżdżające do średnich szkół siedziały trzymając w dłoniach telefony, śmiały się, przekrzykiwały jedna drugą i plotkowały nie krępując się. Miałam czasem wrażenie, że dzięki ich opowieściom znam ich nauczycieli a nawet  dziadków, rodziców i rodzeństwo.

 Krzykliwa dziewczyna miała leniwą matkę. Jeśli matka nie wstała i nie zrobiła śniadania to dziewczyna jechała głodna do szkoły. A ja mam przecież siedemnaście lat, potrzebuję snu! No tak, matka już stara to spać nie może, wstanie o szóstej i narobi dziewczęciu kanapeczek, przygotuje płatki i soczek. Zaraz, jak ona ma siedemnaście to ile może mieć matka? Pewnie jest młodsza ode mnie. Czas umierać – pomyślałam.

 Panienki często rozmawiały o zajęciach w szkole. Ja mam siedemnaście lat, co mnie obchodzi jakiś bohater literacki który żył w dwudziestym wieku! Liczy się dla mnie to, co jest tu i teraz! – krzyczała dziewczyna a jej natarczywy jazgot nie pozwalał mi się skupić na czytanej książce.

Pewnego razu upatrzyła sobie spokojnego, długowłosego chłopaka. Przywołała go do siebie a gdy ten przecisnął się między ludźmi, zapytała – czemu ty nigdy nie siedzisz, każdy ma prawo do miejsca, nie bądź taki łoś! Chłopak zaczerwienił się i odparł, że nie chce siadać bo zaraz i tak musiałby wstać i ustąpić. Zawsze trafi się jakaś stara baba w ciąży i stanie tam, gdzie siedzę – oznajmił.

Nie jestem ani stara ani w ciąży a zawsze siedzę – zapiszczała radośnie dziewczyna.

A bo ty jesteś taka ogólnie.. nieżyczliwa – odparł.  Jej koleżanki zamarły.

Co to znaczy nieżyczliwa? Jak ty to sobie wyobrażasz? Ja mam siedemnaście lat, mam być  może usłużna? Wszystkim wszystko pożyczać, dawać, robić za kogoś, mam być naiwna? Jestem po prostu asertywna jeleniu – trajkotała.

Ma rację dziewucha – powiedziała Agata która nie wiedzieć czemu nagle zrobiła się czerwona na twarzy.  Całe życie człowiek dawał, pożyczał, pomagał, robił za drugiego i co mu z tego przyszło? Od dziś pierdolę, nic nie robię, nie ugotuję, nie sprzątnę, nie wypiorę,  grosza nie dam, jak chce żreć to niech sobie ugotuje jedno z drugim, ja mam pięćdziesiąt lat! A ty młoda wypierdalaj z tego siedzenia!