przy stoliku

Skierowano mnie na miejsce przy stoliku, gdzie siedziało już sympatyczne małżeństwo w średnim wieku i starsza, elegancka pani. W sanatorium tak to się odbywa – przydziela się na trzy tygodnie miejsca do spania oraz krzesełko przy stole i nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi.

Mnie trafiło się  znakomicie. Tematem rozmów przy jedzeniu najczęściej było to, co mieliśmy na stole, ale często „odpływaliśmy” w swych opowieściach bardzo daleko. Na przykład do krakowskiego liceum, gdzie tylko jedna uczennica na całą klasę miała prawdziwe stylonowe pończochy a reszta nosiła takie prążkowane, przypinane na gumowe żabki. Chłonęłam te opowieści  wspaniale się bawiąc.

Wszyscy znaliśmy i lubiliśmy dobre jedzenie. Pani i pan siedzący z nami dożywiali się w pobliskiej karczmie i czasem opowiadali nam, co tam jedli. A to pierogi podane ze smażonymi na masełku rydzami, a to naleśniki z warzywami, to znów jakieś dobre ciastko, takie dobre jak w domu.

Ja jestem strasznie wybredna, od jakiegoś czasu skutecznie odrzuciło mnie od wędlin, nie wiem o co chodzi ale po prostu nie jestem w stanie zjeść kanapki z szynką czy jakąś kiełbasą, wolę sam chleb. Nie smaruję pieczywa i nie słodzę napojów. Ziemniaków jem bardzo mało, prawie wcale, ale lubię placki ziemniaczane, kopytka i kluski śląskie.

Mięso jem, jeśli jest smaczne. Nie tknę się sklepowego gotowanego kurczaka. Takiego wiejskiego z rosołu zjem. Uwielbiam ryby, lubię jajka, wszelkie sałatki warzywne, owoce i słodycze. Lubię pić kawę i wino półsłodkie.

W pierwszy dzień przyniosłam do jadalni kawę rozpuszczalną, zalałam wodą z dzbanka i zorientowałam się, że nie mam mleka. Nie chciało mi się iść po nie do pokoju. Było mleko w dzbanku  ale dla mnie niedostępne bo przeznaczone dla kuracjuszy komercyjnych.

Podeszłam więc do stolika z wazą z zupą mleczną, zamieszałam do dna stwierdzając, że nie otruję się, jeśli jej dodam do kawy. Tak poznałam smak kawy z makaronem świderki. Fuj.

Nie czytaliśmy jadłospisu wywieszanego na tablicy ogłoszeń. Przychodziłam na obiad i z miną pełną powagi obwieszczałam – dziś będziemy mieć łososia z rusztu, jak myślicie, podadzą nam go z sosem chrzanowym? 

Nie musi być chrzanu, zjemy pokropionego cytryną – odpowiadała pani siedząca obok mnie. 

- Dla wszystkich będzie ten łosoś? Bo ja wolałbym kawałek pieczeni z modrą kapustą.

Tymczasem kelnerka przynosiła pulpeta w sosie z ziemniakami jak dla świń. Ziemniaki jak dla świń to mój wymysł, tak mi się skojarzyło, ponieważ nie dało się ich zjeść. Były częściowo rozgotowane, duże kawałki pomieszane z breją, ledwo ciepłe.  Po tygodniu dopiero zaczęto te ziemniaki podawać ubite, uformowane w kulki i posypane koperkiem.

Cóż, łosoś pewnie będzie na kolację. Ależ skąd, na kolację będzie tarta ze szpinakiem.  Były kopytka. Też dobre. Każde z nas wymyślało wykwintne potrawy, choć zdarzyło się też, że pan siedzący z nami rzekł – dziś do picia jest woda z basenu!

Mieliśmy dietę lekkostrawną, taką zapisała nam lekarka. Koło nas siedziały osoby jedzące normalnie. Różnicy dużej nie było, raczej chodziło o sposób przygotowania potrawy. Wolałam kawałeczek ryby duszonej z warzywami (brawo dla kucharki) niż rybę smażoną w tradycyjnej panierce. Pewnego dnia kelnerka przyniosła nam talerze, na których były prawdziwe kotlety schabowe, ziemniaki i kapusta zasmażana. Postawiła i błyskawicznie odeszła. Wiedzieliśmy wszyscy, że to nie dla nas, patrzyliśmy na te kotlety, potem na siebie i nikt nawet nie złapał za sztućce.

Po zamianie okazało się, że mamy schab duszony i  surówkę z marchwi. Ta surówka była dość często i pewnego dnia stwierdziłam – dziś marchewka będzie z imbirem! Niestety, rozczarowaliśmy się. Była jak zawsze „nic niemająca”. Innym razem dość poważnie uniosłam się z powodu makaronu z serem. Miałam nawet iść do kucharki i huknąć jej chochlą przez łeb ale mnie powstrzymano. Zmarnowała bowiem jedzenie na 200 osób. Takie rzeczy widać, gdy się wychodzi z jadalni – wszystko zostaje na stołach. Ten makaron był podany tak – na talerzu leżało trochę zimnych kolanek, koło tych klusek leżała łyżka twarogu doprawionego cynamonem. Ludzie próbowali to mieszać i posypywać cukrem ale nic z tego. Było wstrętne.

Lubiłam pory posiłków, lubiłam siedzieć przy stole i żartować, snuć opowieści o tym, co sobie ugotujemy po powrocie do domu.

Jeśli będziecie w Wysowej, warto spróbować sernika z pianką, sprzedawanego w kiosku koło kościółka. Słodki, puszysty, na kruchym spodzie, z delikatną pianką na górze, ach, ach!

Sernik to nie jest ale potrzebne mi było zdjęcie z jedzeniem