skąd się wzięło "do brzegu"

Co tak siedzisz jak „żołnierz pod brzozą u drogi”, skąd się tu wziąłeś? – spytałam na powitanie. Siedział w trawie powyżej ścieżki  na wysokiej skarpie i wyglądał na zmęczonego. Popatrzył na mnie, leciutko się uśmiechnął i zaproponował, bym usiadła obok niego to mi powie.

Z Krakowa jadę, byłem załatwiać to, co zawsze. Wsiadłem na dworcu do pociągu i wyobraź sobie, patrzę przez okno, a na peronie stoi Basia od Stańczyków z Ryglic. Jak to nie znasz, była u nas z ciotką Maryśką na weselu Janusza. A, mieliśmy wtedy osiem lat, możesz nie pamiętać, niech ci będzie. W każdym razie ucieszyłem się i wysiadłem z pociągu, żeby się przywitać i zaproponować jej wspólną podróż, zawsze to dwie godziny ze znajomą milsze niż jazda z gazetą przy gębie. Wysiadłem, szukam jej, rozstąp się ziemio, nie ma nigdzie. Gdzieś zniknęła. Za kioskiem nie ma, za schodami nie ma, patrzę, pociągu też nie ma, odjechał, następny za godzinę.

Cicho, nie śmiej się. Pytasz, skąd się tu wziąłem to mówię.

Pojechałem tym drugim pociągiem i nawet bardzo dobrze zrobiłem, bo on jechał do Krynicy, czyli nie musiałem się przesiadać w Tarnowie tylko można nim jechać aż do Lubaszowej a stamtąd to byle czym do Jodłówki, okazją na przykład.

Siedzę w tym pociągu, jadę i jadę, końca nie widać, wyjąłem gazetę kupioną na dworcu w kiosku, kupiłem, bo ma bardzo trudne krzyżówki a ja tylko takie lubię. Łatwych nie rozwiązuję, one są dla emerytek dla ćwiczenia pamięci. 

Wiem, nigdy nie mówiłem, że jestem skromny, co się czepiasz.

 Czytam ten „Przekrój”, dotarłem do krzyżówki a tu baba siedząca obok kręci się kręci i wreszcie mówi do mnie – mogę panu pomóc, w krzyżówkach  jest często takie hasło domek dla pszczółek  na dwie litery, mało jest haseł na dwie litery to trudno zapamiętać. Ul, proszę wpisać ul!

Zostawiłem gazetę i wyszedłem na korytarz. Nieważne, nie chodzi o krzyżówkę. Nogi chciałem rozprostować, pociąg już był w Łowczowie, trzy godziny jazdy od Krakowa. Ty, no i na korytarzu spotkałem Zośkę Maniek! Jak to nie znasz, to jest córka brata wujka Staszka, tego, co się ożenił z ciotką Tereską, kuzynką babki. Musisz znać! Taka blondynka, szczupła, ładna. Ładnie śpiewa. Jechała z Tarnowa, wiozła torbę z towarem, opowiadała, że zajmuje się sprzedażą bezpośrednią to znaczy, że chodzi po ludziach i coś im wciska. Teraz jakieś kremy i maseczki produkowane na ziołach zbieranych w okolicy Czarnobyla. Chcesz próbki? Dała mi. Tak się zagadaliśmy, że przejechałem Lubaszową i wysiadłem dopiero w Gromniku razem z Zośką. Późno było, Zośka zaprosiła mnie na kawę i tak mi zeszło do rana, co ci będę opowiadał.

Rano z Gromnika pojechałem autobusem do Tuchowa. Tak sobie pomyślałem, że jak już jadę to wstąpię, wtorek był, wiesz, jak lubię jarmarki. Pełno znajomych. Tego Mariusza od Ryndoka kojarzysz? Ty wiesz, co się z nim porobiło? Leczy się u specjalistów od chorób psychicznych. Jak nie wiesz, czym ty żyjesz? Tego Mariusza spotkałem zaraz na przystanku.  Przywitał się i na piwo mnie zapraszał. Ja się go pytam, gdzie się wybiera a ten mówi, że do lekarza bo mu leków brakło. Nie wiadomo, jak takiego traktować. Jak mu leków brakło to może pić bo leków nie bierze czy lepiej, żeby nie pił bo jeszcze bardziej zwariuje?

Powiedziałem mu, że napijemy się kiedy indziej a teraz się śpieszę bo mam zaraz autobus do Jodłówki. I to była prawda, autobus nadjechał, wsiadłem i przyjechałem na Potok. Doszedłem od przystanku tu do tego brzegu, zmęczyłem się więc usiadłem i tak siedzę  i nie wiem, czy iść Za Górę czy na Świercze.