w kinie byliśmy

Nawet taki twardy facet jak Krzysiek po wyjściu z kina dość długo milczał a potem powiedział – dla mnie mogłoby być o połowę  mniej. I tak bym był wstrząśnięty.

Milczał bo mnie zna i wiedział, że jak się rozpłaczę to nie przestanę płakać do wieczora a było przecież piękne, jesienne popołudnie.

Przed seansem siedzieliśmy na krakowskich plantach, patrzyłam na spacerujących ludzi, na dzieciaki w ojcowskich ramionach, na roześmiane twarze młodych dziewczyn. Z drzew spadały liście, było niewiarygodnie pięknie, ciepło, pogodnie, cudnie. Powiedziałam, że chyba powinnam zapewnić syna, że jeśli zdecydują się na dziecko to pomożemy  w opiece ile tylko będziemy mogli i zaraz  roześmialiśmy się obydwoje uświadamiając sobie, że w naszej rodzinie takie deklaracje nie są potrzebne, to jest oczywiste.

Kino Pod Baranami podzielone jest na kilka salek. Dziś byliśmy w takiej na trzydzieści miejsc. Nie ma popcornu. Reklam jest niewiele, koło dziesięciu minut wraz z zapowiedziami.

To zobowiązuje – nikt nie włącza telefonu, nie rozmawia. Od czasu do czasu ktoś wzdychał. Ja też, inaczej bym się udusiła, miałam cały czas ściśnięte gardło.  Żałuję, że poszłam na ten film. Mam do teraz w sobie płacz, który po pierwszych łzach przerodziłby się w długotrwałą, niepohamowaną rozpacz. Za dużo przerażania. Za dużo emocji.

Miasto 44 - film z tych, które zostają w człowieku na zawsze.