żeby nie być obcym

Integracja z lokalną społecznością jest dość ważna i dość trudna. Byłam tu całkowicie obca, nikt nie znał nikogo z naszej rodziny, my również nie znaliśmy ani jednej osoby.

Ukasz chodził do tutejszej szkoły więc gorliwie udzielałam się w przeróżnych akcjach - piekłam ciasta na szkolne uroczystości, gotowałam gulasz na zabawę komitetu a nawet   jeździłam  w charakterze opiekunki na zieloną szkołę.

Mąż udzielał się w czynach na rzecz wsi, na przykład kiedy trzeba było pomóc w budowie pętli, łapał szpadel i szedł kopać rów nie pytając, a po co, a co z tego będzie miał, a do kogo to będzie należało.

Doskonałą imprezą integracyjną były zabawy w remizie. Trzeba tylko wiedzieć ile wypić i z kim za dużo nie tańczyć. Kiedy na zabawę szła z nami moja siostra, mąż mój otoczony był ciżbą potencjalnych szwagrów, dzięki czemu poznaliśmy również tutejszą męską młodzież. Wielokrotnie przychodziły do mnie  starsze kobiety, otwarcie mówiąc – tego i tego do domu nie wpuszczajcie bo to łajdak, pijak i złodziej! Wtedy nie wiedziałam co robić i komu wierzyć. Teraz, po dwudziestu latach, mogę śmiało powiedzieć – miały rację.

Mąż nie chodził do kościoła i nie brał udziału w żadnych parafialnych uroczystościach. Z początku dawałam pieniądze na sprzątanie i kwiaty ale dość szybko sąsiadki przestały przychodzić do nas w tej sprawie, nigdy jednak nie spotkał nas ostracyzm, to nawet za duże słowo, nikt nigdy nawet nie zapytał – dlaczego?

Po wielu latach staram się nadal wykorzystywać okazję do spotkań, choć jest coraz trudniej, ponieważ prawie wszyscy dorośli jeżdżą samochodami, nie ma więc rozmów na przystankach i w autobusach. Lekarza unikam jak diabeł święconej wody, na zabawy nie chodzę bo Krzysiek nie umie ani pić, ani tańczyć. Zostały mi różne szkolenia dla rolników i kobiet z obszarów wiejskich i o tym napiszę jutro bo dziś byłoby za dużo.