o rolnikach

Kot mi zżarł notatki ze szkolenia o produkcie lokalnym, muszę więc pisać z pamięci.

Rolnicy mi imponują i dlatego chętnie biorę udział w takich zebraniach, choć sama pola nie mam i w związku z tym nawet się nie odzywam, tylko siedzę i słucham.

Imponują mi, bo mam świadomość, jaka to ciężka praca, wymagająca ogromnych umiejętności, nie gwarantująca zysku. Patrzę czasem na mojego sąsiada, który ma te wszystkie nowoczesne maszyny i podziwiam go, bo to wszystko trzeba umieć obsługiwać. To nie jest jazda samochodem po gładkiej drodze, o nie. Sądzę, że chłopak umiałby również obsłużyć każdą maszynę budowlaną. Znów się zdradziłam –  jak inni lubią patrzeć na morze albo góry czy las tak ja lubię pracujące maszyny, zwłaszcza rolnicze i budowlane.

Wykład był na temat lokalnych produktów.  

                                                      

Przypomniało mi się, jak Daga przywiozła na Watrowisko tabakę (mieliśmy przywieźć coś regionalnego) a ja nie zabrałam krakowskich obwarzanków ani kiełbasy lisieckiej, a są to produkty lokalne,  bo pamiętam ich smak sprzed trzydziestu lat. To były inne wyroby. Teraz są to produkty wytwarzane masowo co wiąże się z ich  jakością albo  raczej bylejakością.

Dobrze zrobiłam, bo Kneź za przywiezienie sklepowej kiełbasy ponoć topi w okolicznym jeziorze.  

Ale miało być o szkoleniu. Część rolników to świadomi producenci, posiadający wyspecjalizowane przedsiębiorstwa, związani umowami z dużymi sieciami handlowymi. W Małopolsce jest jednak wiele małych gospodarstw i nie wszyscy rolnicy porzucili ziemię mówiąc, że to się nie opłaca. Rozmawialiśmy o szukaniu odbiorców produktów z takich właśnie gospodarstw.

Bo dawniej było tak. Baba ze wsi miała mleko, ser, masło, jajka i warzywa. Od czasu do czasu ubijali świniaka i były kiełbasy, kaszanka i schab. Raz w tygodniu lub częściej szła do miasta do umówionych osób i sprzedawała nadwyżki.

Baba z miasta potrzebowała świeżych i pewnych produktów, brzydziła się kupować u przypadkowych przekupek. Wiecie, co to jest marketing szeptany? O babie ze wsi dowiedziała się od znajomych, którzy od lat zamawiali sobie śmietanę, ser i jajka prosto do domu.

Kiedy te rewelacje opowiedziałam siostrze, ta zaczęła się śmiać mówiąc, że sama woziła  tak mleko pewnej osobie z miasta, przed pracą zostawiała butelkę z mlekiem pod drzwiami a  przed wojną  nasza babcia nosiła grzyby i borówki do Tarnowa. No, cuda wymyśliłam.

Gdyby tak kilka osób zorganizowało się i jeden sprytny co rano objeżdżał kilka miejsc, dostarczając zamówiony towar?

Kobiety będące na szkoleniu pomysłem się zachwyciły a mężczyźni nie. Bo oni mieli lepsze. Na przykład puszczać w sklepach lokalną muzykę. I skończyło się na niczym.