korzenie

pola zarosły lasem

Natknęłam się na niezwykłą rzecz. Dla ludzi, którzy całe życie mieszkają w jednym miejscu, pewnie nie będzie to niczym szczególnym, ale jeśli ktoś od kilkunastu lat nie mieszka w rodzinnej miejscowości, zrozumie. 
Kiedy tam jadę, prawie wszystko jest zmienione, są nowe domy, drogi, nie poznaję ludzi a oni nie poznają mnie bo jak mamy się znać, skoro nie mieszkam tam już 30 lat i odwiedzam tylko najbliższą rodzinę.

Ksiądz, który był proboszczem w mej rodzinnej parafii, zaczął w niej pracę w rok po moich narodzinach i pracował nieprzerwanie aż do emerytury zapisując najważniejsze zdarzenia a na koniec wydał je w formie książki. Czytam ją trochę jak własny pamiętnik, oglądam zdjęcia i rozpoznaję na nich rodzinę, kolegów z klasy, nauczycieli, przypominam sobie wydarzenia z dzieciństwa i zaczynam rozumieć wiele rzeczy, których mi nikt nie tłumaczył.

Wzruszam się, czytając, że dziadek Fabian wśród wielu innych pomagał przy pracach w parafii, przypominam sobie natychmiast ludzi, z którymi pracował, dostrzegam na fotografiach kolegów z drużyny harcerskiej i wreszcie trafiam na zdjęcie siostry, wręczającej kwiaty z okazji ważnej uroczystości kościelnej.

Zawsze dziwiło mnie, po co księdzu potrzebne było gospodarstwo rolne i wreszcie zrozumiałam. Ksiądz pracujący w parafii był jednocześnie ekonomem, co jest wyraźnie zaznaczone na skierowaniu przez biskupa.

Potem proboszcz opisuje to tak:

Parafia posiada uprawny areał (…) z którego obowiązkowo odstawiało się dla państwa przeznaczoną przez urzędy odpowiednią ilość zboża, mięsa i mleka. Dlatego też koniecznym było uprawianie tej ziemi, aby wywiązać się ze wszystkich obowiązków. Na plebanii inwentarz żywy stanowiła jedna krowa, z której pożytku nie było wcale, gdyż przy dojeniu kopała złośliwie..

Fragment książki Trzydzieści lat minęło. Ks. Władysław Chodor

Wraz z księdzem wędruję do Lubaszowej „dwójką i krajem” bo nie było żadnej komunikacji a  potem  cieszę się z elektryfikacji wsi. Tak, z pewnością Was to zdziwi, ale tam założono prąd dopiero w 1972 roku, więc dobrze ten czas pamiętam.

Wspomnienia dotyczą lat 1965-95. Nie wiem, czy proboszcz wiedział, że jego pamiętnik będzie jednocześnie pamiętnikiem wielu parafian. Dla mnie jest niesamowitą podróżą do przeszłości.