pinda z poczty

Urząd mieścił się w parterowym domku przy głównej drodze. Pracowały w nim zaledwie dwie osoby – listonoszka – miła, smutna, cicha  kobieta i kierowniczka.

W górach roznoszenie poczty musiało być katorżniczą pracą. Wieś była rozległa, domy czasem bardzo oddalone od siebie i dotrzeć do nich można było prawie wyłącznie na piechotę. Listonoszka była mamą mojej koleżanki z klasy, czasem stawała pod szkołą rozdając dzieciom listy.

- A zaniesiesz gazety do stryka? – pytała, wiedząc, że tylko na to czekam. Zaniosę, pewnie, że zaniosę! Pójdę prosto ze szkoły!

Zanim zaniosłam, mościłam się na brzegu pola pod brzozą i wyczytywałam od deski do deski, jak leciało. Do dziś mam niesłychanie zaborczy stosunek do gazet i książek. Lubię nowe, pachnące farbą, nietykane! 

W piątej czy szóstej klasie zaczęliśmy korespondować z rówieśnikami ze Związku Radzieckiego. Teraz dzieci jeżdżą za granicę na wymianę a wówczas w ramach nauki języka pisało się listy.

Wpadaliśmy całą gromadą na pocztę krzycząc – jest co do mnie?

W niewielkim pomieszczeniu z zakratowanym oknem odgrodzona od ludzi ladą z szybą  siedziała pani  z trwałą ondulacją i pomalowanymi na czerwono paznokciami.

Nie ma listonoszki, zamykać drzwi, nie wchodzić z takim błotem, cicho, cicho, wynocha! – wrzeszczała na nas.

Czasem wchodziłam sama. Kupno znaczka było problemem bo pani zawsze była niezwykle zajęta. Miała na stole stertę papierów, w ręce trzymała ołówek i gdy się ktoś odezwał nieproszony – rzucała groźnie – liczy się! 

Bywało, że na pocztę przychodził ktoś, kto chciał dzwonić. W kącie stała szklana kabina, a na półce czarny aparat bez tarczy. Pani zza lady przyjmowała zgłoszenie i zazwyczaj wyrokowała – nie da się połączyć od razu, trzeba czekać, chyba, że zamówisz błyskawiczną. Błyskawiczna rozmowa była oczywiście droższa.

Upłynęło 40 lat, zmieniłam wielokrotnie miejsce zamieszkania. Urzędy pocztowe zmieniły się a pracownice - nic. Myślę, że mają specjalne, tajne szkolenia, na których uczą się doprowadzania  ludzi do szału.   
 Koronnym argumentem w dyskusji z klientem  jest stwierdzenie – ja pracowałam na poczcie w Krakowie przez trzy lata to wiem, jakie są procedury!

Ale za to pan listonosz jest czarujący.

Najważniejsze - pozdrawiam wszystkie miłe, kompetentne i uprzejme panie pracujące w okienku.
I jeszcze coś na niedzielę