Pani Emerytka się wymądrza

Pani Wandzia w tym roku porzuciła dzierganie ocieplaczy, zima minęła jej zaskakująco szybko i miło, w Hucie atrakcji dla starszych pań nie brakuje, trzeba się tylko dobrze rozejrzeć. Można na przykład siedzieć na widowni i klaskać i tym zarobić sobie na śmietankę do kawy. Nie będę tu zdradzać nazwy programu,  jeszcze zrobię reklamę i po co.  Tak czy siak Pani Emerytka przeżyła szczęśliwie kolejną zimę bogatsza o nowe doświadczenia i kilka bluzek w jednolitym kolorze bo do telewizji nie można zakładać nic pstrokatego, czarnego i białego.

Za to  Lucyna trawi w samotności kolejną klęskę życiową  i kolejny kociołek gołąbków ale nie dziwcie się, przeżyła kobieta załamanie nerwowe i teraz to tylko od czasu do czasu odwiedzają się z Alfredem wymieniając doświadczenia z Kobierzyna.

Kobierzynem nazywam wszelkie szpitale psychiatryczne, nie żebym robiła reklamę albo coś.

Student mieszka nadal u Pani Emerytki i nie jest mu tam źle, Wandzia czasem wstaje o szóstej i gotuje zupę, żeby chłopak zjadł coś ciepłego przed wyjściem z domu. Nie ma to jak rosół z makaronem o wpół do ósmej rano, zwłaszcza, jak zajęcia zaczynają się od jedenastej. Ale to szczegół, nie każdy może spać do południa.

Pewnego wiosennego wieczoru, gdy za oknem prało żabami, marcowe koty poprzymarzały do zasp a wielki chłop przepowiadający pogodę na Polsacie został złapany do wora  i utopiony w Wiśle (jak tam naprawdę było to nie wiadomo)  student i emerytka opowiadali sobie o największych skarbach.

Wszystko ci mogą zabrać, mogą ci odebrać majątek, wygnać cię z domu, możesz stracić ostatnie buty i nie mieć nic. A wspomnień ci nie odbiorą. To, co zrobiłeś dobrego, co widziałeś w życiu, o czym chcesz pamiętać, zostanie ci na zawsze. Radość, szczęście, zachwyt nad urodą świata, zabawy z dzieciństwa, ojcowska duma. Albo duma z obcych dzieci, które się wykieruje na ludzi.

No, chyba, że zgłupiejesz tak, jak ta Lucyna i będziesz żył sam dla siebie – dodała po chwili ze śmiechem, chcąc ukryć nagłe wzruszenie.

Bo pewnie nie wszyscy pamiętają, ale Wandzia całe swoje życie pracowała w szkole i o tych dzieciach to na pewno wie, co mówi.