w kinie byliśmy

Przed wyjściem żartowaliśmy sobie, że trzeba się dobrze ubrać i zjeść coś gorącego, bo tam będzie mróz straszny, będzie prało lodowatym śniegiem po oczach i bez czapki i kurtki z kapturem nie ma co iść.

Myliliśmy się. Nie czuje się dotkliwości przeżyć, wszystko zdaje się być jakieś uproszczone, płytkie, jak przygodowy film kończący się happy endem.


Po wyjściu z kina powiedzieliśmy sobie twardo – to jest film fabularny i tego należy się trzymać. Fabuła osadzona w konkretnym miejscu i czasie, przedstawiona tak, jak chcieli twórcy, nie ma się co doszukiwać martyrologii.

Mieszkańcy sielskiej wsi zostają brutalnie wyrwani ze swego środowiska i przesiedleni do tajgi. Muszą przetrwać a w przetrwaniu  pomagają im wartości ponadczasowe – kochająca rodzina, dążenie do wolności i zachowania tożsamości narodowej, wreszcie praca.

Dla młodego chłopaka, jednego z bohaterów, jest to czas dojrzewania w ekstremalnie trudnym otoczeniu. To otoczenie jednak bardziej przypominało mi jakiś skansen, zbudowany zresztą na potrzeby filmu.  Niby było zimno, ale nie bardzo, tam nie wyły lodowate wiatry, nie zamarzał oddech, zmarłych chowano w trumnach w głębokich grobach.

Umierali zresztą w szpitalu, najpierw leczeni przez troskliwego lekarza, żegnani przez rodzinę.

Kobiety miały piękną cerę, idealne paznokcie i błyszczące włosy. Rosyjscy oficerowie obowiązkowo pili wódkę szklankami i zachowywali się jak najgorsze podlece, choć jednak nie do końca, bo i miłość fizyczna między narodami jest pokazana.

Na koniec prawie wszyscy wracają do swej sielankowej wsi, do domu dzieciństwa.

Wyszliśmy z kina rozczarowani. Film nie chwyta za serce, razi płytkością, musiałam twardo powiedzieć – to jest film fabularny i tego się trzymajmy.

Janusz Zaorski - "Syberiada polska"