takie rzeczy to tylko z miłości

W poniedziałek o piątej rano mój mąż rodzony stanął koło łóżka i zapytał szeptem – śpisz?

Spałam. A on chciał, abym przez sen zadzwoniła do niego, bo zgubił telefon. Przez sen się nie da, bo jak śpię to jestem ślepa jak kret. Obudziłam się. Przez chwilę szukałam w kontaktach „Krzysiek”, ale Krzyśków mam ze trzech więc męża rodzonego wybieram ze skrótu.

Właśnie – macie w kontaktach dodane imiona z cyframi? To nie jest dobry sposób – Darek1, Darek2, Darek3. Tak samo nie warto wpisywać „ten z bloga” i „czytelnik”.

Ale nie o to chodzi, więc piszę dalej o tym poniedziałkowym poranku.

Pacnęłam w twarz na zdjęciu, połączyłam się. Abonent ma wyłączony telefon lub jest poza zasięgiem.

Krzysiu, a kiedy ostatnio korzystałeś z telefonu? – zapytałam całkowicie obudzona i przytomna.

- Wyłączałem w kinie!

No to szukaj w kinie.

Nie dodałam, że kino jest zamknięte o tej porze, choć mnie coś tknęło, gdy wyciągał z mojej torebki wczorajsze bilety. Chciał pokazać na dowód, że był czy coś?

Właśnie – jak człowiek nie zna własnego numeru ani żadnego numeru z kontaktów to ma przerąbane w wypadku zgubienia czy kradzieży aparatu. Ja nie znam ale  mam je w kajeciku, Krzysiek twierdzi, że mu nie trzeba. 

Ciekawe, do kogo zadzwoni w razie konieczności.

I do brzegu. Bo opowiadam dzisiaj jak Kazek.

Mąż pojechał a ja  złapałam bawiącego się piłeczką kotka za futro, wystawiłam na ganek i zasnęłam.

O szóstej obudził mnie sms:

Znalazłem, w samochodzie był!