najtrudniej

Oto fragment wypowiedzi jednej z Was.

  Tata jest w krytycznym stanie, ma 93 lata i bardzo chore serce. Powinnaś poruszyć temat tych rurek co ich starsi ludzie nie chcą, a my nie mamy wyjścia bo bez nich umrą. W skrócie, ale pewnie zrozumiesz. Tata nie chciał. A my nie mieliśmy wyjścia?

Nie mam pojęcia, na jak długo wystarczy tych rurek i jaka jest z nimi jakość życia. Moja siostra na pewno wie i mam nadzieję, że mi o to uświadomi.

Opowiem Wam za to o wujku, którego bardzo lubiłam. Był człowiekiem wesołym, inteligentnym, miłym i bardzo łagodnym, a ja uwielbiam łagodnych, spokojnych  ludzi. Wujek miał kochającą żonę, dzieci i wnuki.

Obydwoje z żoną byli emerytami, pomagali bardzo dużo niepełnosprawnemu dorosłemu synowi, choć zdając sobie sprawę, że nie będą żyć wiecznie, wystarali się o mieszkanie dla niego i pracę, która zmuszała go do wychodzenia z domu mimo kalectwa.

Wujek zachorował, mając siedemdziesiąt siedem lat. Choć lekarze nie dawali wielkiej nadziei, dzieci robiły wszystko, co możliwe, by nie pozwolić mu umrzeć. Przez pół roku człowiek ten przeszedł przez piekło operacji, naświetleń, trucizn, bólu nie do zniesienia, wreszcie nieprzytomności. Zmarł w ogromnych męczarniach, bo chciał się pożegnać i prosił o chwilę świadomości, a kiedy to zrobił, odszedł.

Dzieci zrobiły naprawdę wszystko, co mogły.

Najtrudniejszy temat, z jakim przyjdzie się nam zmierzyć.