znów o tym rachmistrzu

Waldemar należy do tych ludzi, którzy zęby myją od czasu do czasu kilkoma ruchami szczotki. Tu nie ma co obwiniać Lucyny, bo kobieta robiła, co mogła. Prosiła, a jak prośby nie pomagały to posuwała się, jak wszyscy normalni rodzice, do gróźb, szantażu i rękoczynów. Dostawał chłopak ścierką przez łeb za niemycie zębów ale co to pomogło? Nic.

Miał jeszcze w liceum dość poważny incydent – otóż kiedy sponiewierany kilkudniowym bólem szóstki poszedł wreszcie do przychodni zobojętniwszy się wcześniej wszystkim co miał pod ręką. Kiedy  już siedział na fotelu gotowy na wszystko,  usłyszał od dentystki słowa, które w takich okolicznościach nie powinny paść.

- Jest sprawiedliwość na świecie, jest!

Wypowiedziała je matka pewnej Kasi, którą Waldek wraz z kolegami przez dwa lata prześladował z powodu nadwagi, ślamazarności i cudacznych sukienek.

Powiecie, że pacjent miał zaniedbane uzębienie i dlatego wtedy to leczenie było takie bolesne. Całkiem możliwe.  Jak jest dziura w zębie to musi boleć, skąd dentysta ma wiedzieć, jak daleko wiercić? A tak to od razu widać po pacjencie. 

Od prawie dwóch lat Waldemar mieszka w górach wiec prawdopodobieństwo natknięcia się w gabinecie na mamę Grubej Dyni jest niewielkie. Ale co z tego, wiecie jak jest. Im rzadziej się  chodzi do stomatologa tym większy strach.

Tym razem Waldemara bolała trójka. Przez kilka dni lekko ćmiła, potem przeszło. Po jakimś czasie zaczęła boleć coraz bardziej. Po pary dniach nawet paracetamol nie pomagał, ból świdrował aż pod oko i Waldek chodził coraz bardziej zły bo już nawet nie mógł spać. Wreszcie kumpel z pracy przyniósł mu proszki, które teściowa miała na jakieś bóle kręgosłupa. Wypił proszek i..hura - ząb przestał boleć prawie na cały dzień. Wypił kolejny  na noc a trzecią torebkę rano, bo jednak ćmienie czuł.

Następnego dnia wychodząc do pracy, potknął się na chodniku i upadł na rękę, nic takiego. Ręka nie bolała za bardzo, dało się wytrzymać. Wieczorem już była trochę sina i spuchnięta, ząb również zaczął boleć, więc szybciutko rozrobił lekarstwo z ostatniej torebeczki i zadzwonił do kumpla, by przyniósł mu tego więcej.

Jak się domyślacie, chodził z pękniętą kością trzy dni, wreszcie spuchły mu jak bania i gęba, i ręka.

Nie ma się co dziwić, nigdy nie pisałam, że Waldemar jest mądry albo coś w tym rodzaju.