jak praca szukała człowieka

W maju albo w czerwcu do szkoły, której byłam uczennicą, przyjeżdżali pracodawcy. Stali w holu i zachęcali uczniów do podjęcia u nich pracy. Były to oferty z restauracji, barów, stołówek oraz szkolnych i szpitalnych kuchni. Ponieważ miałam zapewnioną pracę w knajpie, gdzie odbywałam praktyki, przyglądałam się tylko tym ofertom i rozmawiałam o nich z koleżankami.

Była to swoista giełda, przeważnie wiedziałyśmy z doświadczenia o warunkach panujących w danym miejscu i o ludziach, z którymi trzeba będzie pracować.

Osobne oferty dostawali najlepsi uczniowie, polecani przez nauczycieli uczących przedmiotów zawodowych.

Pewnego dnia pani od technologii zaprosiła mnie do swojego kantorka a tam już czekała druga pani. Spytały mnie najpierw o plany na przyszłość. Powiedziałam zgodnie z prawdą, że chciałabym iść do technikum ale muszę się usamodzielnić i dlatego zaraz po szkole idę do pracy a uczyć się zamierzam zaocznie.

Potem było jeszcze kilka pytań na temat urządzeń technicznych w aktualnej pracy. Pewnie chodziło o sprawdzenie umiejętności obsługi, (jak miałam tu to i tam będę umieć) a ja byłam cwaniara i nie za darmo dostawałam  piątki, teoretycznie umiałam obchodzić się z każdym bemarem czy innym ustrojstwem nawet jak go nie widziałam na swoje piękne oczy nigdy w życiu, do tego przy profesorce nie  mogłam się przyznać, że nie wiem, jak się coś obsługuje.  W ten sposób odbyła się moja pierwsza rozmowa kwalifikacyjna.

Zaproponowano mi pracę z zakwaterowaniem i wyżywieniem, nauczycielka, cały czas obecna, gorąco zachęcała mnie do podpisania wstępnej umowy a na koniec osoba rekrutująca poczęstowała mnie czekoladą, zaczęła opowiadać, jakie mają w kuchni nowoczesne cudeńka (to mnie raczej przeraziło niż zachęciło) a do tego – mogę zabrać z sobą zaufaną koleżankę bo są dwa wolne miejsca!

Miałam wówczas przyjaciółkę, z którą przez trzy lata siedziałam przy jednym stoliku w szkole a na praktyce przez dwa lata razem zmywałyśmy naczynia, obierały warzywa, nosiły węgiel i wodę (tak tak właśnie) oraz chodziłyśmy przez miasto z nożami do kuźni i z pojemnikami na mięso do rzeźni.

Jak Marysia pojedzie to ja też pojadę!

Marysia została zaproszona na rozmowę i od razu podjęła decyzję – jedziemy.

W sobotę było zakończenie roku szkolnego a w niedzielę znalazłyśmy się w pociągu wiozącym nas w całkowicie obce miejsce. Żadna z nas nie wiedziała, co nas czeka. Co na to nasze matki? Jak zawsze – rób co chcesz, końca patrz, przecież zawsze możesz wrócić do domu.

Dostałyśmy ładny trzyosobowy (jedno łóżko było wolne) pokój z balkonem. Wszystko było – pościel, ręczniki, naczynia i nawet radio. W tym samym budynku znajdowało się biuro kierowniczki oraz kuchnia i stołówka, gdzie miałyśmy pracować.

Podpisano z nami od razu rzetelną umowę, płacono nam za każdą nadgodzinę, za pracę w niedziele i święta podwójnie. Jadłyśmy do woli, nikt nam nie liczył za zakwaterowanie i wyżywienie. Szybko znalazłyśmy się w miejscach, gdzie czułyśmy się najlepiej, ja nie lubiłam zmywać to nie zmywałam, Marysia nie lubiła obsługiwać to nie chodziła na salę. Obydwie lubiłyśmy gotować i robiłyśmy to dobrze. Kuchnia była dobrze wyposażona w sprzęt, zaopatrzenie w produkty też nie było złe. Wkrótce pracowałyśmy jak na swoim, czyli najlepiej, jak potrafiłyśmy, i zdarzało nam się zejść na dół nawet w wolne, aby pomóc lub upewnić się, że wszystko jest jak trzeba.

Zarobiłyśmy mnóstwo pieniędzy ale był początek lat osiemdziesiątych i nic nie można było za nie kupić.

A potem przyszła inna kierowniczka, przyjęła pięć dodatkowych osób i już nie było nadgodzin, potem zaczęła nam potrącać za zakwaterowanie, potem za wyżywienie, potem jeszcze zaczęły się podgryzania i pomówienia. Najpierw odeszłam ja, Marysia niedługo potem. I spotkałyśmy się znów w tej samej knajpie, gdzie się nosiło węgiel i wodę.