z powrotem

 „Ze szkoły prosto do domu”.

Tym zdaniem mama mogła zepsuć całe popołudnie, na szczęście nie mówiła nam tego zbyt często. Połowę drogi przechodziliśmy dość normalnie bo można się było natknąć na dorosłych a w tamtych czasach każdy dorosły miał prawo zwrócić dziecku uwagę i nie był od razu posądzony o pedofilię. Mało tego, jeśli sąsiad, ciotka, jakiś znajomy, a znali się wszyscy,  poskarżył na dziecko, które na przykład paliło w lesie papierosy, lanie było pewne bo las podpalić łatwo a dupa nie szklanka.

To samo było z usiłowaniem kradzieży, niszczeniem mienia, przyrody, a nawet z przeklinaniem. Dzieci o tym wiedziały i to wychowywanie przez całą społeczność nie było takie złe. Teraz się dzieci prawie nie widuje. Do szkoły jeżdżą szkolnym autobusem albo są zawożeni przez rodziców, tak samo wracają do domu, nie lecą nawet do sklepu w porze obiadowej po przecier albo po  śmietanę do zupy. Po chodnikach spacerują tylko kobiety z niemowlętami w wózkach. Nikt już nie chodzi na piechotę.

Znów „odpłynęłam od brzegu”.
Wychodziliśmy ze szkoły całą gromadą. Szkoła usytuowana jest na wzgórzu przy skrzyżowaniu. Szliśmy drogą w dół dość stromo, czyli do szkoły mieliśmy pod górkę i wszystko jasne! 

Dobra, koniec żartów, albo raczej początek. Zimą ta droga była wyszlifowana dziecięcymi butami jak lodowisko. Uwielbiałam taką wariacką, niebezpieczną jazdę na butach i byłam w tym dobra. Nikt tam nie posypywał piaskiem bo zimą i tak żaden samochód pod górę nie wjechał, a zresztą nikt przecież samochodu nie miał, dopiero na dole była szosa, czasem odśnieżana bo tam kursował autobus i jeździły dostawcze samochody do knajpy i do sklepu. Bo po drodze ze szkoły był sklep i przystanek, o knajpie już dość pisałam, teraz o przystanku i sklepie.

Jeśli ktoś miał parę groszy, to kupował sobie bułkę i oranżadę, jak miał mniej pieniędzy to samą bułkę, jak nie było bułek ani oranżady (w takich ciemnych butelkach z drucianym zamknięciem) to kupował oranżadę  w proszku i zjadał na sucho. Dzieliliśmy się tym wszystkim naturalnie i spontanicznie, dzieci jedne do  drugich mówiły – daj się napić,  rękawem albo dłonią wycierało się  butelkę i podawało dalej. Bułkę rozrywało się na kilka kawałków.

Bo przed nami była jeszcze długa droga. Kto mógł podjechać autobusem to szedł na przystanek, kto miał iść stromą ścieżką w górę to zbierał się i szedł. Miałam dwie koleżanki, obie bardzo lubiłam i zdarzało się, że zamiast iść swoją ścieżką do domu, szłam z nimi, czyli dużo, dużo dalej. Ale czy nie pięknie było iść środkiem lasu, brnąć w błocie i drzeć się na trzy  głosy Dolinami i wzgórzami niosła się bojowa pieśń aż paryja jęczała a z głębi lasu chłopy wożące drzewo rechotali – ja pierdole jaka partyzantka idzie!

Te powroty ze szkoły wspominam najmilej. Była taka niewielka przeszkoda, czyli Rysiek. Rysiek chodził ze mną do jednej klasy i szedł prosto do domu a moje nieszczęście polegało na tym, że szedł dokładnie tą samą drogą, którą ja powinnam iść i przechodził koło mojego domu. Ze dwie godziny wcześniej!

Zawsze było tak:
– Gdzieś była, Rysiek już dawno szedł.

 – W szkole, na chórze, na harcerstwie, na kółku..

Bo Rysiek nie zostawał nigdy na żadnych zajęciach a do szkoły miał naprawdę bardzo daleko, chyba najdalej ze wszystkich dzieci i gdyby zostawał to pewnie by musiał wracać po ciemku przez ten las.

Potem Ryśka przenieśli do „b” i się skończyło tłumaczenie.

 Mama i tak  wiedziała o wszystkich naszych sprawkach. Nie wiem skąd. Nie było telefonu, internetu, dom  położony na skraju lasu na odludziu, a mama i tak wiedziała. 
Matki przeważnie wszystko w jakiś niepojęty sposób wiedzą, tak myślę.


PS. "za-wzięcie za-żarcie" dziękuje za wsparcie w głosowaniu, trwa konkurs i czuję się sparaliżowana, nie mogę tam nic napisać bo się boję, żeby nie było "pod publiczkę", trochę to infantylne, ale może ktoś zna jakiś sposób?
I druga sprawa - nie gniewajcie się o moderowanie komentarzy, to jedyny sposób na trolla.