w szkole

Miało być o drodze powrotnej, ale przecież nie mogę pominąć tych kilku godzin między „tam i z powrotem”.

Nie napiszę teraz o budynku i jego funkcjonalności bo to się przez osiem lat bardzo zmieniało. Napiszę o dziecku, które nie poradziło sobie wśród innych dzieci.

Wieś była spora i dzieci dużo, mój rocznik został podzielony na klasę „a” i „b”. Chodziłam do „a”, gdzie chodzili uczniowie z uboższych rodzin. Nie wiem, kto zarządził taki właśnie podział ale tak było. Między klasami panowała nienawiść, wychowawczynie również się nie lubiły. Byłam grzeczną uczennicą, nosiłam na fartuszku odznakę „wzorowy uczeń”, siedziałam w ławce z uczniami, którzy uczyli się gorzej, trzeba im było pomagać i ta forma pomocy się sprawdzała. Biedniejsi uczniowie uczyli się gorzej bo często opuszczali zajęcia pracując w domu lub u bogatszych gospodarzy za dług matki, parę groszy lub koszyk ziemniaków, nie miał im kto pomagać w nauce, nie mieli podręczników i ćwiczeń.   Ja byłam po prostu może odrobinę zdolniejsza i tyle, poza tym niczym się nie różniliśmy.

Jakoś sobie radziliśmy w tej „a” aż do szóstej klasy, kiedy wdrożono kolejny pomysł. Z tych dwóch klas powybierano uczniów i stworzono dwie klasy – w jednej byli sami dobrzy uczniowie a w drugiej uczący się gorzej. To był dramat. Z mojej klasy odeszło 70% uczniów i zostali przeniesieni do „b”. Straciłam ulubione koleżanki, przyszły za to dzieci, które wyśmiewały się z nas przez 6 lat jak więc mieliśmy się zintegrować? Nawet nie chcieli z nami siedzieć w ławkach mówiąc, że mamy wszy. Przyszła grupa dziewczyn, które trzymały się razem i były najważniejsze w szkole, były intrygi, plotki, pomówienia i to wszystko przenosiło się w świat dorosłych. W siódmej i ósmej klasie uczestniczyłam w wielu konkursach i olimpiadach. Wspominam ten czas jako ogromny stres, ucząca mnie wówczas polonistka była dla mnie autorytetem i wsparciem, były sukcesy ale więcej było wyśmiewania i poniżania ze strony dzieci. Do  dziś mam takie wspomnienie – apel szkolny, dyrektor wręczający mi dyplom, jakieś albumy i płyty i śmiech koleżanek, bo po co mi płyty jak w domu nie mam adapteru! 

Następny kawałek już będzie weselszy bo droga ze szkoły była pełna przygód, niczym prawie nie ograniczona, zajmowała nam nieraz dwie  godziny i tylko głód nas wreszcie zaganiał do domu.