pilnujcie dzieci

Z tyłu szkoły dobudowano salę gimnastyczną z zapleczem – magazynkami dla wuefistów, szatniami i natryskami,  które od dawna były nieczynne.  Funkcjonowała tu tylko jedna toaleta z której korzystali wszyscy – chłopcy, dziewczynki a także opiekunowie odprowadzający ćwiczących na zajęcia.

Wzdłuż korytarza ustawiono niskie, drewniane ławeczki i na nich przez całe popołudnie siedzieli rodzice. Zajęcia były różne – piłka nożna, siatkowa, taniec, balet, dżudo a nawet szachy – dzieci wchodziły i wychodziły aż do wieczora a opiekunowie czekający  na ławeczkach czytali, rozmawiali przez telefon albo robili coś na laptopach.

Zajęcia wymagały specjalnych strojów – dziewczynki wkładały białe rajstopki i różowe spódniczki, dżudocy ubierali się w kimona a gracze w piłkę mieli zwykłe koszulki i szorty, jednak wszyscy musieli się przebierać. Młodszym dzieciom często pomagali rodzice. Szatnia dla dziewczynek była na samym końcu korytarza, dlatego małe baletnice często przebierały się tuż pod drzwiami salki.

Połączeni czekaniem na dzieci siedzieli na ławeczkach lub spacerowali korytarzem.

Młody, szczupły mężczyzna stał bokiem przy półce, na której miał ustawiony laptop. Może czekając na dziecko grał a może pracował.  Przychodził tu dwa razy w tygodniu, z nikim nie rozmawiał, przychodził pierwszy i wychodził wraz ze wszystkimi.

Starsze małżeństwo – ona trochę histerycznie reagowała gdy pewnego razu wnuczek płacząc ze zmęczenia odmówił  udziału w zajęciach. Mama będzie zła, obiecaliśmy, że ich dopilnujemy i co? – lamentowała. Dziadek, siwy mężczyzna w kraciastej, flanelowej koszuli, z kilkudniowym zarostem na policzkach  nie mówił nic, dał dziecku batonika i sok, po chwili maluch wrócił do trenera.

Dwie dziewczyny z bardzo długimi paznokciami w butach na bardzo wysokich obcasach, mężczyzna w kolorowym dresie, kobieta z niemowlęciem w chuście. Niemowlę czasem płakało, wówczas kobieta uspokajała je piersią.

Tymczasem w drugiej części szkoły małe dzieci czekały w świetlicach na rodziców, którzy odbierali je dopiero późnym popołudniem. Takie czasy – choć lekcje kończą się o dwunastej to dziecko i tak zostaje w szkole aż do piątej.  Odrabiają lekcje, bawią się, układają klocki, czasem się kłócą o byle co. Potrzebują ruchu, dlatego wybiegają z klasy mówiąc, że chcą skorzystać z toalety. Niektórzy naprawdę korzystają, ich toalety są podzielone na dziewczyńską i chłopięcą, mają nisko zawieszone pisuary i niewielki muszle klozetowe w kabinach bez zamków.

Tego dnia jeden z chłopców czekając na matkę niecierpliwił się bardziej niż zawsze. Zbroił coś i wiedział, że nauczycielka powie o tym zdarzeniu kiedy tylko rodzic przyjdzie go odebrać.  Zerkał niespokojnie na zegar wiszący nad tablicą. Muszę wyjść do ubikacji – zgłosił nauczycielce. To idź – usłyszał.

Koło sali gimnastycznej zrobił się tłok. Jedne dzieci wychodziły, inne wchodziły, toaleta była cały czas zajęta a starszy pan właśnie poczuł, że koniecznie musi z niej skorzystać. Wiedział, że w innej części szkoły są ubikacje dla dzieci, powiedział więc żonie że zaraz wraca i poszedł przez hol szukając  charakterystycznej tabliczki.

Chłopiec sikał do pisuaru, gdy mężczyzna wszedł i rozglądał się po pomieszczeniu. Chłopiec skończył i wybiegając  z łazienki dostrzegł w drzwiach świetlicy matkę. Mamo, tam jest taki pan który patrzył jak siusiam! – krzyknął.

Jezus Maria co ty mówisz – przeraziła się matka. Starszy mężczyzna w koszuli w kratkę wyszedł z toalety. Co pan tam robił , dzwonię po policję – krzyknęła kobieta. Chłopiec rozpłakał się wiedząc, że o utopionym telefonie Nelki  w takiej chwili nikt nie będzie mówił. 

Straszy pan zdziwił się. Nic nie robiłem, chciałem tylko skorzystać z toalety, o co pani chodzi? – Nie rozumiał. Na razie.

Ty pedofilu! – wrzasnęła matka chłopca. Nauczycielka ze świetlicy  krzyknęła, aby dzieci nie wychodziły z klasy i pobiegła do sekretariatu.

Tymczasem pod salą gimnastyczną dziewczynki tańczące w balecie przebrały się w zwykłe ubrania i chichocząc wychodziły ze szkoły. Młody mężczyzna zamknął laptop i nie żegnając się z nikim wyszedł bocznym wyjściem. Wieczorem zmontuje to, co nagrał, coś doda i filmik o kilkuletnich półnagich baletnicach będzie gotowy.