o zupie z selera

Mam dwa autorytety kulinarne. Tu od razu mówię – nie imponuje mi żaden kucharz z telewizji oprócz Kuronia. A wśród znajomych jest dwóch panów, których cenię za gotowanie, za inne zalety również, ale dziś piszę o gotowaniu.

Pierwszy z nich to Andrzej, znamy się ponad dwadzieścia lat. Jest to człowiek, który wyczuje w potrawie każdą nieuczciwość. Nieuczciwość to (wyłącznie według nas, cudaków i dziwaków) na przykład dodawanie do sosu kostki rosołowej. Obydwoje jesteśmy zagorzałymi wrogami substytutów, potraw z torebek i kukurydzy z puszki.

Drugim autorytetem  jest Kneź, poznaliśmy się rok temu. Kneź nie uznaje w kuchni certolenia się na gramy i porcyjki dla anorektyczek. Jak coś jest dobre to musi być tego dużo bo jest dobre.

Z powodu choroby nie mogę jeść stałych pokarmów a miałam mieć gości na obiedzie. Wymyśliłam więc potrawy, które nie wymagają długiego obracania w gębie. 

Dodam w tym miejscu, że lek na niejedzenie, o którym pisałam w poprzednim poście,  wyrzuciłam doczytawszy, że stosowanie dłużej niż kilka dni może uszkodzić nerki i wątrobę. Prawdą jest, że po nim nie ma apetytu, ale stosowałam go tyle, ile musiałam i koniec.

Dobra, dalej o tym obiedzie. Wymyśliłam menu na czwartek - zupę-krem z selera z groszkiem ptysiowym, faszerowane warzywa i sernik na zimno. Zupę selerową jadłam dwa razy, w dobrych restauracjach, była delikatna, pachnąca, bardzo smaczna i taką chciałam ugotować.

Warzywa faszerowane to pikuś, trochę gołąbków bo Krzysiek nie lubi pomidorów, parę pomidorów z tym farszem od gołąbków i ze dwie papryki z tym samym, sos pomidorowy (bo jak się bebeszy pomidory to środek wykorzystuję na sos) i już.

Sernik na zimno drugi pikuś, biszkopt, ser, galaretki, owoce i już.

Ale ta zupa! 

Wyszła dość rzadka. Zadzwoniłam do Andrzeja.

- Andrzejku czym zagęszczasz zupę selerową?

- Kogo tak nie lubisz, że mu takie świństwo gotujesz? – spytał rozmówca. Na czym ją zrobiłaś?

- Na tym, co każdą zupę – odparłam.

Raz na jakiś czas gotuję garnek  rosołu z różnego mięsa, daję kawałek kurczaka, kaczki, wołowinę, dużo warzyw, przypalone cebule i to się pyrka pół dnia a potem cedzę i po ostudzeniu zamrażam w foremkach do babeczek, to są moje kostki rosołowe.

Taki porządny rosół zmarnowałaś – stwierdził ze smutkiem Andrzej. Jak chcesz go jeszcze bardziej zepsuć to dolej śmietany z mąką, będziesz mieć gęste.

Dalszej części rozmowy nie przytoczę.

Czasu było jeszcze sporo, napisałam więc do Knezia pytając o to samo. Z Kneziem znamy się krócej więc pewnie dlatego nie spytał, kogo zamierzam otruć selerową zupą, ale napisał dokładnie to samo co Andrzej – nie lubię tej zupy! A potem rzetelnie i rzeczowo zaproponował, czym ją potraktować.

Wreszcie zajrzałam do lodówki i znalazłam camembert. Oskórowałam i wrzuciłam do garnka, to był strzał w dziesiątkę.

Zupa wyszła pyszna, aksamitna, pachnąca, zjedliśmy do ostatniej łyżki. Będę ją gotować częściej.