siedemnastego czerwca

Rano miałam jechać do Stowarzyszenia, autobusem ósma czterdzieści, autobus nie jechał do góry, dwa przystanki dalej ma pętlę. Zaczęłam się niepokoić bo nie lubię się spóźniać, i tak od przystanku mam jeszcze prawie dwa kilometry. Czekałam do dziewiątej jak wszyscy, wreszcie w desperacji zatrzymałam przejeżdżający samochód. Dziękuję Ci, miła dziewczyno z Zabierzowa!

W Stowarzyszeniu niespodzianka – grupa gimnazjalistów i wykład Marysi. Dziewczyna znakomicie przygotowana, choć bierność słuchaczy mnie przeraziła. Nie zazdroszczę nauczycielom, ruszyć takie towarzystwo to nie lada wyzwanie. Za to bardzo zazdroszczę młodzieży nieskrępowania, jakiego moje pokolenie niestety nie ma. Dorośli korzystając z bufetu biorą sobie trochę soku, kawę z odrobiną mleka i jedno czy dwa ciasteczka. Młodzież zrobiła sobie w przerwie piknik, pucując stół do ostatniego okrucha. Chciałabym być taka spontaniczna. Czemu się porobiłyśmy takie sztywne, nie wiem.

Potem poszłam go gminnego ośrodka, gdzie nigdy nie chodzę,  dowiedzieć się o dentystę. Naiwnie pomyślałam, że może choć za leki nie musiałabym płacić 100%.  Podeszłam do całkowicie pustej recepcji (ani jednego pacjenta) pytając,  czy do stomatologa są zapisy i jak odległe są terminy. Pani poirytowanym głosem powiedziała, że wszystko jest napisane na tablicy w korytarzu. Zrobiłam zdjęcie tablicy i zauważyłam kartkę informującą, że można się zapisywać na bezpłatne usg i badanie hormonów tarczycy (specjalny program). Wróciłam do recepcji prosząc o zapisanie mnie na to badanie, pani znów oburzona kazała mi czytać karteczkę, gdzie jest stosowny numer telefonu bo ona tych zapisów nie prowadzi. Na karteczce jest napisane - obowiązuje rejestracja w Ośrodku lub..

Ok, wyjęłam telefon, zadzwoniłam. Ktoś, kto odebrał, kazał mi się zapisać w.. Ośrodku.

Bardzo mnie ciekawi, po co trzymają recepcjonistkę, jeśli wszystko jest napisane na karteczkach.

Wróciłam do siebie, wzięłam prysznic, zadzwonił syn pytając, czy jestem już w domu. Do piątej jestem, potem jadę do dentysty do Krakowa. Przyjechał, zajął się swoimi sprawami, ja napiłam się wody i poszłam na przystanek. Krakowskie MPK miało dziś chyba gorszy dzień, bo i ten autobus nie przyjechał. A godzinę wcześniej dostałam z kliniki przypominającego sms.  Po dwudziestu minutach czekania już wiedziałam, że nie zdążę. Wróciłam do domu i poprosiłam syna o podwiezienie. Widzicie, ja mam dzień matki cały czas, chłopak rzucił wszystko i pojechaliśmy, zabierając po drodze osoby, które czekały wraz ze mną.

Zdążyłam. Po pół godzinie wyszłam z gabinetu z receptą. Zapłaciłam za zabieg, wsiadłam do tramwaju. Chyba musiałam źle wyglądać, bo młoda dziewczyna ustąpiła mi miejsca. Ale prawdę mówiąc nie czuję się najlepiej, od piątku prawie nic nie jem. Na chudą nie trafiło.

Siostra zadzwoniła. Co wtorek wozi tatę na terapię do szpitala. Dziś poprosił, aby go zawiozła po drodze do tuchowskiego klasztoru. Wyspowiadał się, przyjął Komunię św. Wychodził z klasztoru promienny,  szczęśliwy, oczywiście o własnych siłach. Tata się trzyma naprawdę dzielnie, nie narzeka na ból, sam się obsługuje, spaceruje, czyta, cieszy się latem. Gorzej z mamą. Traci swój cudowny optymizm.

Na koniec napiszę, że prawdopodobnie zupełnie niespodziewanie odkryłam środek, po którym nie czuję głodu. Jeśli schudnę 10 kg to się pochwalę, ale i tak nie powiem, co to takiego.

Dobranoc. Pewnie mnie nie będzie na blogach przez parę dni. I przepraszam, że tak dużo napisałam.

Z pozdrowieniami – Klarka.