polszczyzna na blogach i nie tylko

książeczki z półeczki

Męczę się z pierwszym blogiem, poprawiając notka po notce, ponieważ szkoda mi go całkiem zamknąć a wstydzę się trzymać go tak, jak jest. Kiedy portal zmienił platformę blogową, przestały działać linki,  „rozjechał” się format i wygląda to wszystko naprawdę źle,  a zdarza się czytelnik zakopany w archiwum, piszący komentarze do notek sprzed kilku lat, o których dawno zapomniałam. I wstyd, że jest tam tak niechlujnie.

Trochę mi żal, że nauczyłam się uważać, jak piszę. Już nie ma tekstów pełnych żaru i publikowanych bez zastanowienia się tak, jak to było na początku. Z drugiej strony myślę sobie, że pewnie nie oczekujecie ode mnie starannych, wygładzonych  wypracowań i dlatego wybaczacie mi te wszystkie straszne „byki”.

Ktoś mnie kiedyś pocieszał – a co się tak przejmujesz, od poprawiania są redaktorzy. Coś w tym jest. Walczyłam z redaktorem o moje przecinki stawiane wbrew zasadom pisowni, ponieważ postawione poprawnie zmieniały mój styl.

Są jednak błędy, które mnie irytują. Chyba najbardziej nie lubię, gdy ktoś mówi, że jest sflustrowany, używa perfumy a nie perfum,  za to   kupuje ten perfum. Daje coś dziecią i nauczycielą,  a kiedy coś tłumaczę, pisze – rozumię cię!

Wkurzają mnie  zdrobnienia: ząbek, protezka, plombka – a potem drobiażdżek – rachuneczek, wtrącanie anglojęzycznych zwrotów i popisywanie się technicznymi czy branżowymi terminami.

Nie denerwuje mnie wcale pytanie: z kont jesteś? Jestem  z kontowni albo zefszont.

Krzyśka dręczę, poprawiając bez litości jego włanczanie i weszłem a sama denerwuję innych mówiąc „Rysiu” i  „Krzysiu”. A moja teściowa mówi nie tylko „Krzysio” i „Rysio”, ale także „stryjo” i „wujo”!