o ucieraniu nosa

Dość długo bezwarunkowo wierzyłam w nieomylność rodziców. Pewna byłam również, że mama żyje wyłącznie dla dzieci i nic, absolutnie nic nie może jej od nas oderwać. W nieomylność babci Klary wierzę do dziś ale rozumiecie – babcia to babcia, może wszystko i pomoże nawet z nieba. Warto mieć kogoś bliskiego w niebie, gdziekolwiek to jest.

Na świecie były już moje młodsze siostry wymagające bezustannej opieki. Starsze rodzeństwo miało wiele obowiązków w domu i w polu a ja byłam za mała do wszystkiego, poza tym  miałam status tatusiowej córeczki i kiedy dorośli pytali mnie, czyja jestem, odpowiadałam radośnie, odkąd tylko nauczyłam się mówić – jestem tatyna!

W taki czas przyjechali do rodziców goście z Zachodu. Dla czytających pierwszy raz podpowiedź – mama pochodzi z Poznańskiego, potem mieszkała jakiś czas we Wrocławskim ale zawsze mówiło się – jadę na Zachód, goście z Zachodu.

Przyjechali goście – teraz dopiero rozumiem radość i szczęście mamy, która w tych górach była sama jak palec, inna, z dziwnym akcentem, nie rozumiejąca gwary. Dla niej te odwiedziny były wielkim świętem więc łapała każdą chwilę a jednocześnie starała się jako gospodyni o jak najlepszą gościnę.

Starsze siostry również miały towarzystwo  bo przyjechały z Zachodu dzieci gości – Rysiek, Irenka i Asia.  A ja nie miałam żadnego zajęcia i pałętałam się między młodzieżą a dorosłymi, coraz bardziej się naprzykrzając to jednym, to drugim. To były czasy, gdy nie wszystko mówiło się przy dzieciach i nikt nie był taki delikatny jak teraz, do dziecka mówiło się wyraźnie – idź stąd bo to są rozmowy dla dorosłych. 

Młodzież tymczasem poszła na długą wycieczkę do sąsiedniej wsi i mnie nie zabrali bo to za daleko dla małej dziewczynki.

Skoro mnie nie chcieli ani jedni ani drudzy to postanowiłam uciec z domu. Porwałam z kredensu pierwszą z wierzchu książkę (u nas było tak ciasno, że książki leżały w stosikach na górze na kredensie w kuchni) i wio do lasu! Miałam w lesie nad strumieniem znakomitą kryjówkę i tam z tą książką poszłam. Usadowiłam się na pniaku, słoneczko grzało, pachniały poziomki a ja zabrałam się za czytanie uwaga uwaga, poradnika pt. „Czy i jak odzwyczaić się od palenia”.

Co jakiś czas nasłuchiwałam odgłosów z domu. Były  rozmowy, radosne śmiechy i śpiewy, i płacz niemowlęcia ale nikt, ach, nikt nie raczył zawołać z rozpaczą w głosie – a gdzież to jest nasza najmądrzejsza ukochana córeczka, gdzieś jest biedactwo, wróć do domu ach wróć!

No, skandal, nikt mnie nie szukał.

Młodzież wróciła, pojadła i dalej gdzieś poszła. Ja też zgłodniałam, przemknęłam więc do sieni a tam niespodzianka – na sąsieku  na blasze leżał sernik, koło sernika nóż,  w bańce stało słodkie mleko a koło bańki niebieski garnuszek.  Pojadłam, popiłam, porwałam z haczyka starą kurtkę taty i z tą kurtką wróciłam do lasu. Ale w lesie już zrobiło się chłodno, poszłam więc do szopy, gdzie dziadek Fabian na dole trzymał furmańskie narzędzia a na górze siano. Na tym sianie się wymościłam i znów nasłuchiwałam.

 Już dawno powinni chodzić z latarkami po lesie i nawoływać a tu nikt,  nikt się o mnie nie martwił. Przecież mogli mnie porwać jacyś turyści idący na Brzankę. Porwać i potem mieć za swoją, mało to ludzi nie ma wcale dzieci? Jakby mieli to by z nimi na Brzankę chodzili, proste.

Tam się śmieją, żartują, śpiewają, ktoś gwiżdże, o, i nawet stryk przyszedł i nie zauważył, że nie ma, ach, nie ma porządnego polskiego dziecka! (klik na podświetlonym)

Nie wiadomo kiedy zasnęłam. Obudziłam się rano, nieco zmarznięta i zauważywszy, że dom zaczyna żyć swoim rytmem bo goście gośćmi a krowa jeść musi, i pod blachą trzeba napalić, mleko dzieciom na śniadanie ugotować i zagrzać wody na mycie, wróciłam jak gdyby nigdy nic do domu.

Nie szukali mnie. Nie to nie! I tak aż do dziś nie przyznałam się do tej ucieczki i do tej klęski, choć mam dowód bo nie ma mnie na żadnym zdjęciu a zdjęcia robił wujek z Zachodu. Wszyscy są – rodzice, babcia, moje siostry, ciocia, kuzyn i córki przyjaciółki mamy a mnie nie ma bo siedziałam obrażona w lesie.