znów o tych kotach

Przemądrzałe poradniki mówią, aby domowym zwierzętom nadawać imię stosowne do wyglądu i statusu, łatwe do wymawiania i zapamiętania, najlepiej dwusylabowe.

Kiedyś zacznę pisać przemądrzałe poradniki, jak mnie oczywiście nikt wcześniej nie zastrzeli albo nie zamknie w azylu dla trudnych do wytrzymania, marudzących, bezustannie wściekających się kobiet w okolicach pięćdziesiątki. Że nie ma takich miejsc? Najwyższy czas o tym pomyśleć i stworzyć, choćby dla ochrony społeczeństwa.

Miało być o nazywaniu zwierząt. Sąsiad mnie zainspirował. Ma on bowiem trzy psy (podobno jeden dobry, drugi zły a trzeci w klatce więc charakter niezbadany). Będzie o tych biegających luzem. Jeden nazywa się Brutus a drugi Mały. Mały jest mały, czyli wysoki jak kot tylko krótszy. Brutus waży ze cztery kilo i służy do gonienia się z Małym po ogrodzie.

Ja się też nie nadwyrężałam intelektualnie, nazywając swe psy. Bobas ważył z pięćdziesiąt  kilo i kiedy biegł to ziemia dudniła choć  biegał rzadko, wystarczyło, że popatrzył. Był psem wielkiej mądrości i łagodności tylko obcych nie lubił i gryzł milczkiem. Znaczy, jak złapał na posesji obcego to trzymał zębami. Za nogę albo za rękę. Puszczał na komendę – Bobasku, zostaw pana.

Koty niby też się tam jakoś nazywają, ale wołam „kocie” albo w przypływie czułości „kotku”, co odnosi się nie tylko do zwierząt, wygodniej tak jest. Zdarza mi się też powiedzieć do kota  „franco niemiła” ale to się dzieje zazwyczaj w nocy, gdy stworzenie nie wiadomo czego chce, siedzi pod łóżkiem przy samej ścianie tak, że go nawet szczotką na kiju nie dosięgnę  i skrzeczy.

chudy jak szabla

Takie coś jak na zdjęciu przylazło i się chce zagnieździć. Jakby to odkarmił i odpchlił to byłoby białe. Przypomina mi smoka bo ma zielone oczy i się tak strasznie na mnie patrzy a mruczy jak motór Grita (nie poprawiać).

Na koniec – uważajcie na kleszcze! Traktują futro jak tramwaj, wychodzący kot, nawet jak jest opryskany, potrafi przynieść na sobie kleszcza i zostawić na podłodze albo nawet na łóżku.