dziecka, na obiad!

rybka dla Z

Dziecka, na obiad! – wołała mama, stając w drzwiach ganku. Tylko w święta, i to nie zawsze,  udawało nam się wszystkim razem usiąść przy stole. Ale kiedy najstarsze dzieci poszły do średnich szkół, najmłodsze były jeszcze malutkie. Dorosłość starszych zaczynała się wraz ze skończeniem podstawówki.

W wakacje jeździłyśmy zrywać do gospodarzy truskawki, w ten sposób zarabiałyśmy na swoje potrzeby. Była to praca ciężka, w palącym słońcu, po 14 godzin na dobę, spanie w stodole, jedzenie dowożone w pole. Jeśli trafiło się do uczciwych gospodarzy, płacili rzetelnie i można było nieźle zarobić. W czasie roku szkolnego mieszkałyśmy na stancjach i czasem nie było nawet na bilet do domu.

Tata pracował w delegacji i przyjeżdżał w sobotę wieczorem a wyjeżdżał w niedzielę o trzeciej w nocy rowerem, aby zdążyć na pociąg. Siostry uczące się w średnich szkołach mieszkały na stancjach. 

Powiecie, że przecież jest tyle uroczystości rodzinnych, na których spotykają się wszyscy obowiązkowo – śluby, pogrzeby, chrzciny, komunie. Ale jak zmarła babcia, to jedna z sióstr była na porodówce, jak zmarł dziadek, to ja byłam po poważnej operacji, i ciągle coś się działo, tak przez trzydzieści lat nie udało się nam zrobić zdjęcia całej rodziny.

Mama wlewała śmietanę do garnka i wzdychała – szkoda, że Asi nie ma, ale by zjadła takiej zupy. Bo Asia lubiła jarzynową zupę z młodego jaśka podbitą gęstą śmietaną. Mama w ten sposób wyrażała tęsknotę za dziećmi – każda z nas miała ulubioną potrawę i nawet, jak byłyśmy naprawdę daleko to mama wołała – córeczko, chodź na pierogi z borówkami!

Na kuchni do wieczora stał garnek z zupą a często również patelnia z ziemniakami. Te ziemniaki  miały od spodu przypieczoną, grubą skórkę, pychota. Bo może któraś wpadnie do domu na chwilę i będzie głodna to zje coś ciepłego.

W tym roku postanowiłyśmy ( wszystkie, bez wymówek!) spotkać się u rodziców na Dzień Matki. Nie mogę się doczekać.