skąd się biorą takie dzieci

Program „Surowi rodzice” przypomniał mi o pewnym doświadczeniu. Zdarzyło mi się raz  wyjechać z grupą dzieci  w charakterze opiekunki. Było to w czasach, gdy nikt nie miał telefonu komórkowego a zdjęcia robiło się aparatem z kliszą.

Dzieci było kilkanaście, kończyły podstawówkę  i wybierały się do średniej szkoły. Kto miał poprawić oceny to już poprawił, kto się nie nauczył to przepadło.  Zostało trochę czasu do zakończenia roku szkolnego, w sam raz na zieloną szkołę.

Klasa była w miarę zgrana, wychowawczyni – nauczycielka z powołania, lubiana i szanowana przez uczniów, rodzice zaangażowani w życie szkoły, często spokrewnieni i zaprzyjaźnieni między sobą.

Zgodziłam się zostać opiekunką bo wydawało mi się, że to nic trudnego. Znałam część tych dzieci bardzo dobrze, bywali u mnie w domu, wiedziałam, czego się można po nich spodziewać i czego oni oczekują.

Już  na stacji docelowej zaczęły się kłopoty z dwiema uczennicami. Dom wczasowy znajdował się dość daleko, jakieś dwa kilometry i te dziewczynki zaprotestowały twierdząc, że nie będą szły, ponieważ mają ciężki bagaż więc pojadą sobie taksówką. Wszyscy mieliśmy bagaże ale tylko one jęczały, przystawały co kilka metrów i robiły widowisko.

Zakwaterowani byliśmy w kilkuosobowych pokojach z łazienkami. Na parterze mieściła się jadalnia, posiłki były urozmaicone i bardzo smaczne. Jedzenia pod dostatkiem, zabieraliśmy sobie do pokojów serki, jogurty, owoce i słodycze, wszyscy byli zadowoleni tylko nie te dwie panienki. Im ciągle czegoś brakowało albo demonstracyjnie nie jadły wcale, zostawiając na stoliku rozgrzebane porcje.

Sprawiały bezustanne kłopoty, wszystko musiało się kręcić wokół nich. Nie chciały brać udziału w żadnych zajęciach, grach i zabawach, ale za to kupiły sobie farbę do włosów i jedna drugiej zrobiła kolor. Na pytanie – co powie mama odpowiedziały – będzie się jej podobało.

Symulowały zatrucie nie chcąc iść na wycieczkę, siedziałam z nimi w pokoju prawie całe popołudnie i żadna w tym czasie nie potrzebowała skorzystać z ubikacji, wobec tego kazałam jednej i drugiej zjeść garść tabletek węgla na wszelki wypadek i dziewczynki gwałtownie wyzdrowiały, ale ile miałam strachu to nie wie nikt. Miałam z nimi trudno bo powiedziały wprost – nie zamierzają mnie w niczym słuchać bo nie jestem ich matką ani nauczycielką i mogę sobie rządzić swoim dzieckiem a nie nimi.

Wieczorem przyłapałam je na wnoszeniu piwa i papierosów. Nawet nie wiem, czy to było przyłapanie, bo się nie kryły – maszerowały korytarzem niosąc te rzeczy w rękach na wierzchu.

Wychowawczyni martwiła się jeszcze bardziej. Reszta grupy na początku zwracała uwagę na te wyczyny koleżanek śmiejąc się z tych popisów,  potem zaczęła je ignorować, a następnie bojkotować. W pokojach długo w noc kwitło życie towarzyskie, były wędrówki od pokoju do pokoju do świtu  a do tych dziewczynek nie dobijał się nikt.

Wyjazd nauczyciela na taką imprezę nie jest wypoczynkiem, o nie, to jest ciężka praca 24 godziny na dobę!

Zapytałam chłopców, co się dzieje i powiedzieli mi wprost – bo przez nie są ciągle kłopoty więc lepiej się od nich trzymać z daleka. Dziewczyny z grupy powiedziały podobnie – nie chcemy takich koleżanek, z nimi się nie da nic robić.

Myślałam, że to odrzucenie przez grupę było największą karą i czegoś je nauczy.

Chciałam wierzyć, że to nie wychowanie ani charakter, tylko trudny wiek nastoletni i wszystko da się naprawić.  Ze smutkiem muszę napisać – myliłam się.