co za wstyd!

Po drugiej stronie drogi na posesji należącej do dworu rosną stare drzewa. Dwór wraz z parkiem otoczony jest kilometrami siatki zakończonej kolczastym drutem. Przed domem mam wąski pas ziemi, na którym nic nie chce rosnąć oprócz paproci ale i tak na wiosnę trzeba tam zrobić porządek.

Grabię ja sobie patyki i zeschłe liście, ptaszki ciurlikają, dzięcioł stuka jak opętany, kto miał iść do tyrki i do szkółki to dawno poszedł, kto nie poszedł to pije poranną kawę i zastanawia się, co by tu zepsuć w taki piękny dzień.

Wyprostowałam swój grzbiet strudzony i oparłam się o motykę grabie bo już po trzech minutach bolało mnie wszystko, wzrok chciałam wyostrzyć i popatrzyłam w dal, a tam na drzewie we dworze kotłowanina aż się gałęzie bujają. Liści jeszcze nie ma to widać było wyraźnie, jeszcze całkiem ślepa od tego komputera nie jestem, wiewiórki, dwie wiewiórki biegały jak wściekłe tam i z powrotem, po pniu na dół i do góry, i po kablu od słupa do drzewa i znów na konar a za tym konarem było coś białego. Sroka nie-sroka, ale czy sroki mogą porywać wiewiórki i po co? No chyba nie do zjedzenia ani dla okupu.

Klarka opamiętaj się z tym pisaniem bo do brzegu daleko.

Coś mnie tknęło. Rzuciłam  grabie i nawet nie zdjęłam tych pomarańczowych rękawiczek tylko tak jak stałam prosto przez drogę i na przykopę i do siatki. Głowy do góry nie bardzo mogę podnosić bo mi  od roboty zesztywniał staw potakujący i jak  chcę popatrzyć do góry to się muszę położyć na plecach ale to szczegół. W każdym razie z bliska zobaczyłam taką oto scenkę. O tych dwóch wiewiórkach co tam i z powrotem biegały nie napiszę bo już było, ale na tej gałęzi z boku wisiały jeszcze dwa małe wiewiórczęta. A na konarze siedziała, niestety, nie sroka, nie, tam siedziała franca niemiła podstępna wredna i fałszywa jak Judasz czyli nasz słodki, malutki, puchaty, wypieszczony Kiciulek.

Nie wiem, czy diabeł w niego wstąpił czy mu się we łbie przewróciło z powodu wiosny ale serio serio, siedział na tym drzewie w pozycji „rusz się to cię z miejsca ukatrupię” a te małe na tych cieniutkich gałązkach trzymały się palcami i ani drgnęły.

Ogłuchł, ogłuchł bo by przecież  słyszał jak go proszę grzecznie - zejdź natychmiast i do domu łajzo paskudna no w tej chwili złaź z drzewa Kiciulku mówię do ciebie kotku kotku chodź tu chodź!! Cała wieś słyszała a on nie,  więc to jasne, że ogłuchł.

W tym czasie chodnikiem przechodziły różne osoby i zainteresowane przebiegiem akcji proponowały rozwiązanie.

- A może tak w chuja kamieniem rzucić!

- Po Ryśka trzeba zadzwonić, Rysiek jest strażak to kota ściągnie z drzewa.

- Rysiek jest od pożarów i od podatków a nie od os, szerszeni i cudzych kotów!

- Nie chodzi o kota tylko o wiewiórkę, nie widzisz?

- Nie chodzi o kota? E no to kamieniem w chuja rzucić!

Niech się nikt nie waży niczym rzucać, zaraz wracam – zapowiedziałam i pobiegłam do domu, ściągając po drodze te pomarańczowe robocze rękawice. Złapałam torebkę z kocimi cukierkami i poleciałam do dworu przez bramę. Tam jest monitoring ale nikt z ochrony się nie zjawił, trudno, żeby dziadki z orzeczeniem o niepełnosprytności a takich tylko przyjmują do ochrony miały zdrowie i chodziły po drzewach za mordercami wiewiórek.

No to do brzegu!

Przedostałam się pod drzewo a na drzewie bez zmian czyli nadęty kot, dwie duże wiewiórki tam i z powrotem jak wściekłe i  dwie małe trzymające się pazurami za gałązki. Pokazałam kotu podłemu torebkę z cukierkami i kotek w tej to chwili zbiegł z drzewa. Wzięłam padalca na ręce i poniosłam do bramy. 

Jak go tak niosłam to się robił coraz cięższy i sztywniejszy a oczy mu ciemniały i przypomniało mi się to opowiadanie o tym stworzeniu znalezionym w lesie. Chłop znalazł w lesie jakieś stworzenie i niósł, niósł a to mu rosło na rękach aż zrobiło się wielkie i ugryzło chłopu głowę. No, to niosłam tego kota a on się robił taki ciężki  i wreszcie jak przechodziłam przez bramę to mi się rzucił z zębami do ręki, udarł mnie pazurami w ramię, wyrwał się i pobiegł jak strzała na drzewo z wiewiórkami. Na szczęście już ich tam dawno nie było.

A mogłam nie ściągać tych pomarańczowych rękawiczek.

- No, mówiłem, kamieniem!