nowe pokolenie

Kiedy zaczynali chodzić do szkoły, akurat skończył się komunizm. Jeszcze pamiętają naukę religii w salce katechetycznej, ale tylko na początku, potem już ksiądz przyszedł do szkoły. Na targowiskach zaczął się handel bananami a klocków lego nie trzeba było kupować za dolary w specjalnie wyznaczonych sklepach.

Pojawiła się w szkole pierwsza nauczycielka angielskiego a  niektórzy dostali na komunię komputery commodore 64.

Rośli, jeszcze nie siedzieli przy tych komputerach na okrągło, jeszcze mieli czas na rower i na piłkę.

Kto mógł,  wysyłał dziecko na dodatkowy angielski ponieważ jego znajomość nagle stała się ważną przepustką. Jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, dokąd.

Ostatni rocznik chodził do ósmej klasy kończącej się egzaminem w nowej formie.

Wszyscy zdali bardzo dobrze, nawet tacy, którzy już mieli upatrzone zawodówki. Poszli więc do liceum, czemu nie, skoro się dostali.  Po roku zmieniali szkołę albo rzucali ją i już nie podejmowali nauki.

W niektórych liceach był dodatkowy egzamin i tam oczywiście nie mieliby szans, tam poszli ci, którzy mieli to zaplanowane, brali dodatkowe korepetycje i uczyli się od kilku miesięcy. Była i tam konkurencja – na jedno miejsce siedmiu i więcej kandydatów.

Inni poszli do techników. W nich nauka trwała aż pięć lat ale porządne technikum  było przepustką  do dobrej pracy, a że kończyło się maturą, absolwent mógł też startować na studia.

Skończyli średnią szkołę i zdali maturę. Nikt wówczas nie pytał tych dzieci – co chcesz robić po maturze? Było jasne – będą się uczyć dalej.

Córeczko, bo ja nie chcę, abyś całe życie czesała cudze włosy. Stała za ladą. Zmywała naczynia w knajpie. Ślepła przy maszynie do szycia.

Synu, bo ja chciałbym, abyś nie musiał zmieniać butów do pracy. Abyś nosił teczkę i chodził w garniturze. Nie tak jak my.

Nie wszyscy skończyli studia.

Nauka angielskiego przydała się bardzo tym, którzy wyjechali.

Kto został, żałuje, że nie poszedł zaraz po technikum do pracy.  Pracowałby już pewnie na kierowniczym stanowisku albo przynajmniej był porządnym fachowcem. Teraz już wszystko zapomniał.

Kiedy studiowali, łatwiej im było o pracę. Jeszcze wierzyli w ideały, harowali na bezpłatnych stażach i praktykach myśląc, że zostaną docenieni. Odkąd stracili status studenta, nikt ich nie potrzebuje.

Mamo, nie muszę zmieniać butów bo cały czas siedzę w domu.

Tak jak chciałeś – chodzę w garniturze i z teczką. Na rozmowy kwalifikacyjne.