Gdzie śpiewają raki

 

Czytam, a raczej słucham. Jedną z niewielu zalet mojej pracy jest to, że mogę ją wykonywać mając w uchu słuchawkę i kiedy ścielę łóżka, szoruję umywalki, brodziki i toalety, moje myśli płyną w całkiem inną stronę. Tym razem słuchałam powieści o samotności poza stadem ludzkim, o  postaci wychowanej przez przyrodę. Znany motyw, ale tutaj to ludzie uznali, że Dziewczynę z Bagien wychowała przyroda. Nie zgubiła się ani nie zabłądziła, jej izolacja wynikała z tego, że nikt się nią nie zajął. Siedmioletniemu  dziecku porzuconemu przez rodzinę jest niezwykle trudno przeżyć ale nikt z pobliskiego miasteczka nie poczuwa się do odpowiedzialności, jedynie czarnoskóre małżeństwo okazuje dziewczynce odrobinę zainteresowania ale należy wiedzieć, że to Ameryka, że to lata pięćdziesiąte.

Dziecko było porzucone kolejno przez matkę,  przez rodzeństwo, i wreszcie przez przemocowego ojca. W szkole była tylko raz, zwabiona obietnicą pożywnego posiłku, wyśmiana przez rówieśników uciekła i więcej tam nie poszła.

Żyła na moczarach w prymitywnej chacie a kiedy dorastała, było jej jeszcze trudniej. Dojrzewała w samotności a społeczeństwo żyjące obok traktowało ją jak osobę najgorszą, dziką, bez zasad moralnych   i nawet jej poważne sukcesy przyjmowano z lekceważeniem. Może dlatego, że wszyscy byli winni, uznali ją odpowiedzialną za największą zbrodnię? Winni zaniedbania, zaniechania, wreszcie zaszczucia.

Książka, której się nie zapomina, książka, którą polecam bardziej niż ekranizację, i wreszcie – udało mi się nie opowiedzieć co się tam naprawdę wydarzyło, co mnie wzruszyło i dlaczego ścieląc łóżka od czasu do czasu wykrzykiwałam – mój Boże, jakie to podłe.

"Gdzie śpiewają raki" Delia Owens

 

Za możliwość słuchania nieustannie dziękuję Ani P.