po robocie o robocie

 

Grafik hotelowy wygląda jak w letnim sezonie. Wszystkie pokoje zajęte, szpilki nie wciśniesz.

 

Podpisałam listę i wyjechałam na swoje piętro. Tuż przy windzie, tam,  gdzie zazwyczaj stał stolik z płynem do dezynfekcji rąk, sterta odzieży. To dary. Niedawno prosiłam, żeby się wstrzymać z pokusą czyszczenia szaf! A tu proszę – wśród ładnych i nowych rzeczy walały się też letnie spodenki, koszulki na ramiączkach, sandałki, powykrzywiane tenisówki!  Tymczasem bardzo brakuje naszym uchodźcom klapek i pantofli, dzieciarnia biega po korytarzach na bosaka.

 

Szybko wyszykowałam swój wózek i  ruszyłam do windy. Goście zaczęli się budzić. Ej, nie dlatego, że mój wózek się tłukł!  Zza zamkniętych drzwi słyszałam płacz dzieci.

To jest dla mnie najtrudniejsze i nie umiem sobie z tym poradzić bo rozum mówi – dzieci płaczą bo – chcą jeść, nie chcą jeść, nudzą się, mają mokro, coś się im nie podoba, coś się im podoba i nie potrafią powiedzieć co to jest,  są złe na życie, są złe na siebie, chcą szybkę z okna i gwiazdkę z nieba  i jeszcze mogłabym tak sobie tłumaczyć tydzień ale co z tego! Kiedy słyszę płacz dziecka, natychmiast skacze mi ciśnienie, serce bije jak wściekłe i chcę łapać za siekierę i rąbać drzwi z krzykiem - co robicie temu dziecku!

 

Przy windzie sterty butów i odzieży, na stoliku drożdżówki, bagietki, paczki. Pewnie od wczoraj, goście nie wszystko zjedli wieczorem. Pomysł dobry bo kolację mają dość wcześnie a do śniadania daleko. Otwarły się drzwi pokoju, wyszła z niego młoda, ładna dziewczyna, uśmiechnęła się do mnie i powiedziała – dziękuję wam, że tak dbacie żebyśmy mieli czysto. Mniej więcej tyle zrozumiałam ale tymi słowami zrobiła mi dzień, a łatwo nie było. Ale wiecie, z uśmiechem w sercu lepiej się pracuje choć przyznaję - praca katorżnicza.  

Trzeba bardzo uważać bo dzieciaki biegają, bawią się, rozrabiają. Mamy chcą pomagać ale z tego tylko robi się jeszcze większe zamieszanie. Nasze cudowne studentki prowadzą w salce zajęcia, segregują dary, tłumaczą, mam nadzieję, że będą miały za to jakieś punkty na uczelni.

 

Jest ogromna rotacja, hotel jest tylko przystankiem przed dalszą wędrówką. Każdy opuszczony pokój natychmiast sprzątamy bo zaraz wprowadzi się do niego kolejna rodzina. W całym obiekcie  widziałam dziś dwóch mężczyzn – nasz portier to jeden a drugi taki starszy pan, uciekinier.

 

Pokój po pokoju, ręce mdlały ale starałam się bardziej niż zwykle, a tymczasem koło windy uwijały się trzy czy cztery panie i w ciągu kilku godzin posegregowały i pięknie poukładały odzież. Może ktoś coś sobie zabierze, nie wiem.  Już to pisałam ale napiszę raz jeszcze. Ludzie, nie mylcie uciekinierów wojennych z emigrantami ekonomicznymi.  Mam nadzieję, że wiecie na czym polega różnica.

 

Rozmawiałam dziś z mamą ślicznej czterolatki. One uciekły  przed wojną ale chcą wrócić do domu, mają tam rodzinę, pracę, przedszkole, koleżanki, znajomych. Ta pani uciekła ale jej siostra została bo opiekuje się starszymi rodzicami i nie chciała ich samych zostawić, bo jak.

To dziewczyny takie same jak my. Tylko na ich dom spadają bomby, dlatego są u nas. U sąsiadów, bo gdzie.