ostatni dzień lutego

 

staruszek portier w pracy

Niebiesko-żółta wstążka w klapie być może jest znakiem, że jesteśmy po tej samej stronie co nasi goście.  Tak trzeba. 

Piszę dla siebie i dla tych, którzy mi ufają i wiedzą, że czasem wszystko jest zmyślone ale częściej dotkliwie prawdziwe. 

Bałam się trochę jechać do pracy bo poniedziałek w hotelu to zawsze bardzo pracowity dzień a przecież już w sobotę przyjechali do nas pierwsi uchodźcy. 

Przydaje się moja znajomość rosyjskiego, nie wszystko zabyłam. Trochę pomogłam staruszkowi portierowi Krzyśkowi, akurat dziś mieliśmy razem dyżur, on chodził po pokojach aby rozdać talony na posiłki w naszej stołówce. Były same kobiety z dziećmi. Patrzyłam na nie i uderzyła mnie myśl - wyglądają tak samo jak ja i moje siostry po śmierci Asi, jednej z nas. Tak się wygląda w ciężkiej żałobie. 

Dzieci bawiły się na korytarzach, dzieci są małe, takie jak nasza Hanusia. 

W mojej gminie cały czas trwa akcja pomocowa. Ludzie znoszą do remizy artykuły pierwszej potrzeby, każdy dzieli się tym co może. Wielu pracuje przy segregacji, organizuje pomoc konkretnym osobom. Także tym, którzy otwarli szerzej drzwi swoich domów. Uciekinierów trzeba nakarmić, często leczyć lub zwyczajnie dać odpocząć tym, którzy podążają dalej.  

W sąsiedniej miejscowości właściciel dużego, drogiego hotelu czeka na kilkadziesiąt dzieci z ewakuowanego  domu dziecka. Jednocześnie cała okolica wspiera tego pana, zgłaszają się osoby deklarujące pomoc rzeczową i finansową. 

Dla moich kochanych czytelników z zagranicy - na pewno o tym wiecie ale i tak napiszę - u nas w Krakowie mieszka na stałe lub tymczasowo bardzo wielu Ukraińców - pracują, studiują, ich dzieci wraz z naszymi chodzą do szkół.  My nie dzielimy się na narodowości, jesteśmy z sobą zżyci bo przecież każdy zna kogoś z Ukrainy, to są nasi sąsiedzi, lokatorzy, współpracownicy. Do nich właśnie uciekają ze swego kraju uchodźcy, u nich się zatrzymują, ale przecież te maleńkie, wynajęte mieszkanka nie są z gumy, dlatego Polacy pomagają jak mogą. Często jednak uchodźcy nie mają tu nikogo bliskiego ale mają nas. 

Do jutra. Jeśli komukolwiek pomagam swoim pisaniem to postaram się pisać codziennie. A może po prostu pomagam samej sobie. 

Dziś też Cię kocham.