Pociec

Celowo używam nazw zapamiętanych z dzieciństwa. 

Grzyby jedliśmy cały rok. Zimą suszone i marynowane, wiosną, latem i jesienią pieczone, smażone i gotowane.
Pierwsze były podsadówki - białe gąski rosnące w sadzie, pewnie stąd nazwa. Nadawały się na zupę i na sos. Ostatnie to łopinki (opieńki), jeśli nie było mrozów to można je było zbierać jeszcze w listopadzie.

Latem i wczesną jesienią wystarczyło uważnie patrzeć pod nogi - koło ścieżki wiodącej ze szkoły do domu koło brzozy można było zebrać rodzinkę zdrowych kozaków z czerwonymi kapeluszami, z grubym, czarno-białym trzonem. Obok, pod bukiem, w trawie, rosły jarzębule - zielono-białe gołąbki. Wystarczyło przypiec na blasze, posypać solą i po chwili można je było jeść.
Niektóre grzyby jedliśmy na surowo - na przykład krówki - czerwone gołąbki z wyciekającym, biały sokiem.

Grzyby suszyliśmy na kolokach - niewielkich, kolczastych  gałązkach uciętych z pewnego gatunku śliwy. Koloki stały za piecem i na chłopku (górna część pieca kuchennego). Wszechobecny zapach suszących się grzybów długo dominował w całym domu.

Dziadek Fabian był człowiekiem niezwykle odpornym. Nie wiem skąd w nim była ta odporność ale słynął z tego, że nie imały się go żadne pasożyty, sypał do zupy pieprz prosto z torebki aż na talerzu robiło się czarno no i jadł grzyby. Na przykład biele - nazbierał czapkę bieli, poukładał na blasze, przypiekł i zjadał odrzucając korzenie. Były to zupełnie białe grzyby o ostrym, piekącym smaku. My ich nie jedliśmy.
Jedliśmy za to mnóstwo gąsek i gołąbek, różowych, zielonych i fioletowych bo  w jodłowskich  lasach rosło ich najwięcej.

Nigdy nikt nie chorował po grzybach. Nie zbieraliśmy pociecy.

Pociece, czyli borowiki ceglastopore, stały się teraz modne i jadalne a mnie się robi słabo wiedząc, że moje dzieci zbierają je  i jedzą.
Regionalna nazwa grzyba pochodzi stąd, że po jego zjedzeniu może występować nagle pocenie się i zwolnienie tętna.
Pocieców nie jadł nawet dziadek Fabian.