dożynki Grażynki

Grażyna mieszka na wsi zaledwie od kilku lat i choć bardzo chce się zintegrować z lokalną społecznością, nijak jej to nie wychodzi.

Zaczęło się od wesela jej syna. Chciała, aby odbyło się w wiejskiej remizie i pod tym warunkiem zgodziła się wszystko sfinansować. Zaprosiła nie tylko rodzinę i przyjaciół ale także pół wsi. Kiedy już goście siedzieli przy stołach, starosta weselny chodził z koszykiem i rozdawał im niewielkie książeczki. Zaciekawieni weselnicy ze zdumieniem dowiadywali się, że jest to poradnik przyrządzania nalewek  napisany przez matkę pana młodego i kosztuje w promocji zaledwie 10 złotych. Jedni zapłacili bo poczuli się zobowiązani a inni śmiali się w głos i płacić nie mieli zamiaru.

A do tego synowa obraziła się śmiertelnie,  przestała się do teściowej odzywać już w dzień ślubu i milczy jak zaklęta do dziś, wściekła za taką niespodziankę.

Niedoceniona Grażynka poczuła się odrobinę odrzucona ale w staraniach swych nie ustawała, bo żyć z ludźmi trzeba, działać, pokazać się, zaangażować. Tak naprawdę to nie miała się z kim napić. 

 Zbliżały się dożynki. Poszła więc na zwołane zebranie wiejskie do remizy i zgłosiła swoją kandydaturę na.. starościnę. Niestety, rola ta przypadła innej kobiecie, bardziej zasłużonej dla społeczności.  Nie pomogło nawet zaproszenie sołtysa na lody. Sołtys na lody przyszedł ale kiedy wychodził to tylko poklepał Grażynkę po ramieniu i na tym się skończyło.

Nic tak nie dotknie kobiety jak mężczyzna, który nie chciał jej dotknąć, dlatego Grażyna postanowiła się zemścić.

W sobotę w remizie było wieczorne spotkanie tuż przed niedzielną uroczystością, wieniec stał gotowy (teraz się wieńców w remizach nie plecie tylko się zamawia w kwiaciarniach, ha!). Ktoś śpiewał, ktoś ćwiczył krakowiaka, ktoś przeliczał paczki jednorazowych naczyń. Na stole stało ciasto ze śliwkami a nad nim krążyła osa.

Sołtys siedział przy stole i coś przeglądał na smartfonie. Grażyna podeszła do talerza z ciastem i naciskając torebką siedzącą na stole osę zabiła ją. Poczekała chwilę a potem wzięła owada w dłoń. Odwróciła się do sołtysa i patrzyła na niego wyczekująco ale on jej nawet nie dostrzegł. Nagle zerwała się i wrzasnęła – Mariusz, nie ruszaj się! Po czym z całej siły wyrżnęła go pięścią w oko. Sołtys ze słowami  alecojestkurwamać zwalił się wraz z krzesłem do tyłu a Grażynka   pokazała zmiażdżonego owada zdumionym gospodyniom wiejskim –  szerszeń, szerszeń o mało co go nie użarł!  Potem już normalnym słodkim głosikiem spytała -  macie może jakieś nalewki do spróbowania? Bo ja przyniosłam swoją na poczęstunek – i wyjęła butelkę aroniówki.

Nalewek nie mieli tylko zwyczajną czystą wódkę i sok pomarańczowy do popicia.

Polali Grażynce raz i drugi a miała kobieta mocną głowę i co kieliszek to była swobodniejsza i weselsza.  Trzeba tu uczciwie przyznać, nie tylko ona. Tak sobie siedzieli, pili i śpiewali, aż wreszcie o drugiej w nocy zaczęli się rozchodzić. Grażyna nie miała daleko a że trzymała się na nogach i mówiła prawie że z sensem to nikt jej nie odprowadzał. 

Nastał ranek.

Ludzie jadący na poranną mszę oglądali udekorowaną remizę i drogę wiodącą do niej.  Była i bela słomy, dynie i słoneczniki, i kukły chłopa, baby i stracha na wróble. I jeszcze jednej baby leżącej w rowie, trzymającej na piersiach charakterystyczną, czerwoną torebkę.

To pijana Grażyna robiła za ozdobę rowu dożynkowego.