zanim przygarniesz psa

Napisałam kiedyś notkę o wszystkim, co może spotkać człowieka, który kupi sobie kota. Celowo przejaskrawiłam jej treść starając się zniechęcić każdego, kto do tej pory nigdy kociaka nie miał. Posiadacze kotów (a raczej personel) nabrać się nie dali i do tej pory punkt po punkcie obalają moje "mądrości" radząc mi hodować muszki owocówki bo na kotach się nie znam. Jest to najpopularniejsza notka na tym blogu. 

Ale nie chodzi o popularność tylko o dobro zwierzęcia. Długo zastanawiałam się nad napisaniem dzisiejszego postu bo nie ukrywam - zainspirowało mnie wydarzenie na tym blogu.  Klik.

Młody pies został zaadoptowany przez spokojne, kochające się małżeństwo mieszkające w niewielkim, wynajmowanym mieszkaniu w bloku. Przed adopcją pies został odrobaczony, zaszczepiony i zaczipowany  a nawet wykastrowany. Przeszedł również dwutygodniową kwarantannę. Pies cierpi, boi się odrzucenia i opuszczenia, domaga się bezustannej uwagi. Nowi właściciele starali się zapewnić zwierzęciu wszystko co potrzebne do życia ale mieli inne oczekiwania, sytuacja ich przerosła i obecnie podjęli decyzję o oddaniu go. Nie wiedzieli, że okres adaptacji jest trudny dla obu stron, że to nie miesiąc miodowy. 

Uważam, że to bardzo dobre rozwiązanie. Tak właśnie. Jeśli człowiek męczy się ze zwierzęciem to i zwierzę i nie będzie szczęśliwe. Decyzja o adopcji była zła od początku. 

Zanim przygarniesz psa/kota/rybki/chomika/człowieka - pomyśl. choćbyś miał najlepsze intencje, dobre serce i uważał się za mądrego, odpowiedzialnego człowieka to i tak pomyśl. 
Pies jest mądry. Pies jest niesłychanie oddany i wierny. I wrażliwy. Boi się. Wszystko dla niego jest nowe.  Przeszedł trudny czas, ma świeże rany po kastracji, bierze leki. Nie zna ani nowego pana, ani tym bardziej otoczenia. Nie wie, gdzie są granice, co może robić a czego nie wolno, wreszcie - kto jest przewodnikiem, jaka jest hierarchia w stadzie. 
Tego wszystkiego musi się nauczyć. Nie będzie leżał grzecznie i cichutko. Jak inaczej pozna Ciebie i otaczający go świat? A kiedy poczuje, że jest bezpiecznie, że nikt na niego nie krzyczy, nikt go nie uderzy, chce się bawić, chce coś robić. Zwyczajnie się nudzi. Nie będzie całymi godzinami leżał grzecznie na kocyku. 

Pamiętam jak nasze psy kopały w ogrodzie transzeje, jak nosiły piłki, buty, jak ściągały ze sznura pranie, kładły się na fotelach i na schodach. Przynosiły do domu świeżo posadzone krzewy, wskakiwały do samochodu gości chcąc z nimi jechać w świat. Szesnaście lat radości, przywiązania, troski, niepokoju. Od szczeniaka do staruszka.  Po ich śmierci długo, bardzo długo nasłuchiwałam, wychodziłam na ganek zaniepokojona ciszą. Bo co ten pies tak długo się nie odzywa? Ten nieznośny ucisk koło serca. Potem już nigdy nie miałam psa.

Komu  pies nie narobił szkód? Nie zwymiotował, nie nasikał, nie pogryzł czegoś? No  co z tego, to tylko pies, sam nie sprzątnie, od tego ma nas.

One czasami chorują. Leczenie ZAWSZE jest kosztowne. Trzeba się z tym liczyć. Może się zdarzyć, że trzeba będzie kupować leki lub specjalną karmę cały czas. To tak jak z człowiekiem. Rodzi się zdrowy (przeważnie) ale choruje od czasu do czasu i wtedy wymaga szczególnej opieki. 
Z każdym zwierzęciem można nawiązać szczególną więź, nie trzeba wtedy wielu słów, nakazów i zakazów. Ale trzeba czasu i cierpliwości. I konsekwencji. CZASU.
Zanim podejmiesz decyzję o adopcji, zadaj sobie milion pytań. 
Czy masz miejsce. Czas. Cierpliwość. Zdrowie. Przyjaciół gotowych zająć się zwierzęciem, gdy będziesz na urlopie lub gdy będziesz chory.
Niedobrze się dzieje, gdy decyzja o adopcji nie jest przemyślana. Oddanie to zawsze trauma dla psa. Kolejny właściciel będzie miał jeszcze trudniej. Dlatego proszę - człowieku - myśl! Czytaj, dowiaduj się, rozmawiaj z innymi psiarzami PRZED adopcją.