moja babka!

Babcie trzymają się nieźle. Wczoraj na placu było spore zapotrzebowanie na czekolady i inne zło bo jak wnuki przyjdą to żeby było. Najlepszy tekst klientki  - tak mu dam żeby matka nie widziała bo mu weźmie i sama zeżre!

Może się tak zdarzyć, nieraz zżerałam dziecku  zdobyczne dobra. 

Kiedy byłam małą dziewczynką, walczyłam o babcię aż do krwi z moim ukochanym kuzynem. Byliśmy nierozłączni (on zaledwie kilka miesięcy młodszy) i bawiliśmy się cały czas albo u nas albo u nich, nawet  podpaliliśmy razem dom i choć nasze mamy się przez nas kłóciły (bo jej nie pilnujesz) (patrz co zrobił) (wszystkie palce urżnięte! nożem!) to w kwestii babci długo zgody nie było. 

Moja babka! - wrzeszczałam i szarpałam kuzyna za nogę żeby natychmiast złaził z babcinego podołka. Babcia usiłowała pomieścić nas na kolanach razem i śmiała się mówiąc - bo mnie podusicie. Masz swoją babkę w domu, masz, a ta jest moja - darłam się ku uciesze dorosłych.  - Ale tata mówił, że babka Za Górą też jest moja - beczał kuzyn. 

Tu muszę coś wytłumaczyć. Nie wiem dlaczego w moim rodzinnym domu nie używało się zdrobnień, nie mówiło się pieszczotliwie ani do dzieci ani do dorosłych. Był dziadek, babka, stryk, Klarka, Fabian, Hanka itd. Nie było dziadziusiania czy  mamusiowania.  Pękaliśmy ze śmiechu z chłopaka którego matka nazywała Kaziunciu albo Kazisiu.  Ale on był jedynakiem to może dlatego a nas była hurma. 

Babcia mówiła do nas z czułością tylko w chwilach, gdy potrzebowałyśmy pociechy i wsparcia. No i do malutkich dzieci. Moja najmłodsza siostrzyczka długo była nazywana przez wszystkich "Krupcia". Taka mała, drobniutka, z wielkimi czarnymi oczyskami. 

Ale miało być o małej zazdrośnicy czyli o mnie. Kuzyn miał swoją babkę w swoim domu to czego, pytam się, czego czepiał się mojej? I jeszcze czasem, o zgrozo, babka mu coś zanosiła jakby nie mogła dać nam, swoim domowym wnuczkom. 

 Rosłam w poczuciu niesprawiedliwości i starałam się z całych sił babci pilnować. I dziadka oczywiście też bo kuzyn w swoim domu dziadka nie miał, miał tylko naszego. O dziadka jednak bałam się mniej bo dziadek miał nie tylko nas ale i konia i wozownię, nie mógł więc tak łatwo nas opuścić. 

Bałam się też, że umrą. Byli przecież strasznie starzy, mieli chyba z pięćdziesiąt lat albo nawet więcej. Wiedziałam jak wygląda pogrzeb bo pilnując babki chodziłam z nią wszędzie, więc również na cmentarz. Po pogrzebie pytałam babci - a ty nie umrzesz? Na co babcia odpowiadała - kiedyś umrę ale  zawsze będę na was patrzeć* i prosić Matuchnę o wasze zdrowie. 

I tak właśnie jest. 

* patrzeć - czuwać, otaczać opieką, pilnować