z pamiętnika lenia domowego

Kiedyś się dorobię i kupię sobie suszarkę, a na razie radzę sobie tak jak na zdjęciu. Za to też kocham wiosnę i lato, nie trzeba kisić prania w domu i martwić się wilgocią.

Babcia i mama miały wyłącznie białe, bawełniane pościele a łóżka przykrywały narzutami z dymki. Pamiętam pranie w blaszanej balii, gotowane najpierw w kotle na blasze, zajmowało calutki dzień.

Mama męża nosiła pościel i obrusy do pralni. Wszystko musiało być perfekcyjne, bez jednej plamki. Na nasze wesele (1983r) zdobyła białe prześcieradła z zielonym, liściastym motywem na brzegach i nimi nakryte były weselne stoły. Nie dało się ich doprać, były z nich potem ścierki do mycia okien.

Nie lubię pościeli z kory, nie odpowiada mi faktura, gniecie mnie, choć te kolorowe komplety są niekłopotliwe w utrzymaniu. Mam też pościel z jakiegoś syntetyku, niby atłas, ale jak to założyłam na metalowe łóżko to wszystko trzeszczało, włosy stawały mi dęba, sypały się iskry i długo jeszcze wszystko mnie kopało.

 (Nie wiem, o co chodzi z tym kopaniem, czasem aż podskakuję, łapią mnie klamki, wózki w marketach a nawet ściany).

Żelazko jest moim wrogiem,  więc wymyśliłam sobie teorię na własny użytek – dawniej się prasowało pościel,  aby żelazkiem zatłuc różne bakterie, jak jak piszę, zgroza, zatłuc temperaturą a nie mechanicznie, oczywiście.  Teraz śmiało można włączyć wyższą temperaturę prania to po co prasować. Zresztą uprasowane jest tylko w pierwszy wieczór a potem się skotłuje w spaniu, i po co się męczyć?