znów o tych kotach

Koniec lata poznaję po zachowaniu kotów. Jeszcze kilka dni temu było gorąco a Zbójca, który od wiosny przychodził raz na dwa dni coś zjeść i zameldować, że ma a to kolca, a to rozwaloną łapę albo po prostu cały ogon w rzepach, zaczął szukać czegoś w domu. Raz czy dwa zdrzemnął się na chwilę na łóżku, napił się wody z miseczki a nawet poleżał chwilę na dywaniku w korytarzu.

Zaczęłam się o niego martwić myśląc, że znów mu się coś stało albo jest chory, ale Kiciulek zaczął zachowywać się podobnie – kręcił się pod nogami a nawet właził mi na kolana gdy pisałam, czego latem nie robi nigdy.

Nagle zaczęło znikać z miski jedzenie, w ciągu kilku dni zżarły paczkę saszetek i pół worka suchej karmy, jak głodomory. A głodomory, czyli te koty dochodzące, aktualnie konkretnie jeden prawdziwy głodomorek zabiedzony wciąga jedzenie bez oddechu, ile się sypnie tyle zje. Drugi z tych dochodzących to bandyta, samiec alfa, spasiony, chodzi od posesji do posesji, spuszcza łomot wszystkim kociakom i wyżera im wszystko z misek. Nie boi się ani ludzi ani psów. Marnie skończy bo nawet ja go przeganiam, mówiąc „idź stąd kotku”. Nie słucha.

O tym głodomorku już raz pisałam, należy do gospodarza, który kotów nie karmi, dlatego mała przybiega do nas, siedzi na ławeczce i czeka, aż jej ktoś coś wyniesie. Z początku na nasz widok uciekała jak zając na skos ogrodu, chowała się pod krzak porzeczki i czekała, aż wejdziemy do domu. Wtedy dopadała miski i jadła. Potem powiedziałam jej – nie ma tak, jak chcesz jeść to się trzeba przywitać ładnie. Więc przychodzi, ociera się o nogi i daje się łaskawie głaskać ale bawić się jeszcze nie umie, zresztą, kto gdy jest głodny ma ochotę na zabawę? A kiedy kończyła jeść to z domu wyłaził zaspany Kiciulek i się przeciągał, pytając – a kto to jest  i czemu nie cacasz mnie tylko to chude z żeberkami na wierzchu?

Aż to chude się odważyło i zaczęło wchodzić do domu z wielką nieśmiałością. Węsząc, rozglądając się, na koniuszkach łapek. I prosto do miseczki! Raz, drugi, trzeci. Przychodziła i jadła ale potem miała jakieś kłopoty z wyjściem, nie umiała przejść przez firankę zawieszoną w drzwiach, wskakiwała na okno w pokoju, szukała innej drogi niż na ganek.

Wreszcie wczoraj zdybałam ją przy misce bo jak łazi po domu to przykro mi ale niestety, czas się pozbyć  pasożytów. Złapałam i potraktowałam kropelkami na kark. No i wiadomo, nienawidzi mnie, ale gdy ją puściłam, drogę na ganek pokonała w ułamku sekundy i trafiła bezbłędnie w drzwi a potem przez ogród, jak ta sarna.

Przyjdzie, bez obaw, one przeważnie zawsze wracają.