opowiem Ci o babci

 

Dziadek Władek wrócił z roboty z Niemiec w 1942 r. Wrócił bardzo chory, strasznie kaszlał i pluł krwią i wkrótce umarł. Babcia Klara nie miała pieniędzy nie tylko na pogrzeb, nie miała nawet jedzenia dla dzieci. Chłopcy – tata i stryk, mieli po kilka lat.

Dziadek leżał martwy przez cztery dni aż wreszcie ktoś się zlitował i zbił z desek ze stodoły trumnę.

Od kilku lat babcia mogła liczyć tylko na siebie. We wsi byli biedni i biedniejsi, samotne wdowy z dziećmi były najbiedniejsze.

Babcia pracowała u gospodarza, cały dzień kopiąc motyką ziemniaki. Za tę pracę mogła sobie pozbierać z ziemniaczyska resztki niezdatne do przechowania, na wpół zgniłe i uszkodzone.

Wróciła do domu do głodnych dzieci. Starannie myli i okrawali ziemniaki a potem tarli je i piekli na blasze placki. Wtedy cieszyli się bo nie poszli głodni spać.

Innym razem babcia miała obiecany przez gospodarza z Olszyn woreczek bobu. Jednak okazało się, że ziarna bobu były tylko na wierzchu, pod spodem ktoś upchał łajno z obory, kozie i królicze bobki. Wtedy płakała.

Latem było lżej. Latem babcia zbierała grzyby i borówki i zanosiła je do Tarnowa. Zanosiła, czyli wstawała o trzeciej nad ranem i szła kilka godzin leśną drogą do miasta. Miała tam stałych odbiorców a czasem sprzedawała leśne runo na Burku.

Wystrzegała się nie tylko partyzantów. Wystrzegała się też dworców, odkąd trafiła na łapankę i cudem udało się jej uciec. Długo goiły się jej plecy od bykowca, którym niemiecki żołnierz zaganiał ludzi do wagonu.

Modliła się. Często modliła się o przeżycie. Bo tam dzieci same, samiutkie. Czekają.

Tak jak wtedy, gdy przywaliło ją drzewo i nie mogła się ruszyć. Chciała napalić w piecu, opał dawno się skończył. Tylko brzoza, nawet mokra, będzie się palić. Wzięła więc siekierę aby ściąć drzewo ale była zima, ślisko, i upadła tak nieszczęśliwie, że pień ją przygniótł i zaklinował jej nogę.

Straszliwie bolało, szarpała się czując, jak zamarza. Wołała, krzyczała. Nikt nie przyszedł. Wreszcie udało się jej wydostać z tej pułapki. Poszarpana skóra została na korze kłody. Z ogromnym trudem kobieta dowlokła się do domu. Wtedy wszyscy płakali.

W kilka lat po wojnie wyszła za mąż za Fabiana. Wspólnych dzieci nie mieli, ale Fabian pozostał w sercach wnuczek i wnuków a jego powiedzonka funkcjonują do dziś. Chyba najważniejsze to – człowiecze, bądź człowiekiem.