o kubku pełnym miłości

  z dedykacją dla Andrzeja

W jednym budynku mieściły się wszystkie zwierzęta oprócz świni  ale najważniejsze miejsce zawsze zajmował koń więc mówiliśmy – stajnia. W stajni była zagroda dla krowy, cielaka i oczywiście konia. Po stajni kicały beztrosko króliki a na żerdziach siedziały kury. W pomieszczeniu było ciepło.

Mama doiła krowę a ja patrzyłam na cielaczka, który odgrodzony od swej matki niecierpliwie czekał na swoją porcję. Tak samo zresztą jak ja. Trzymałam w dłoni mały, biały,  blaszany kubeczek z krówką.  To był mój ulubiony kubek i nazywałam go „gornuś”. Kiedy mama albo babcia szły doić krowę, podążałam za nimi z gornusiem w rączce i siadając na progu stajni czekałam na mleko.

W domu było jeszcze troje dzieci, na mleko czekał cielak a napój ten był jednym z najważniejszych źródeł białka. Byliśmy biedną wielodzietną rodziną i naprawdę czasem brakowało wartościowego jedzenia. Teraz myślę, że jedliśmy zdrowo, byłyśmy szczupłe, sprawne fizycznie, żadna nie miała brzydkiej cery.  Piłyśmy źródlaną wodę prosto ze studni, słodyczy było bardzo niewiele. Kiedy któraś dostała czekoladę to należało ją podzielić i zostawała kostka czy dwie. Dziadek Fabian miewał w kieszeniach landrynki przyklejone do tutki zrobionej z szarego papieru i tymi cukierkami nas czasem obdzielał. W niedzielę był rosół, kura albo królik w sosie, w tygodniu mięsa raczej nie było. Ale to były rarytasy, a na co dzień to raczej ziemniaki z mlekiem albo zacierki, placki pieczone na blasze, chleb ze śmietaną i zupy, dobre, gęste, z fasolą, marchwią i białą kapustą.

Latem chodziłam z moim kubeczkiem do lasu na borówki – jaki to był piękny czas – mama po prostu wołała – dzieci, lećcie na borówki to wam zrobię pierogów. A las borówkowy był tuz koło domu.

Uśmiecham się na to wspomnienie bo wcale nie mówiła „dzieci” czy „dziecka” tylko zwracała się do każdej osobiście po imieniu wymieniając nas po kolei i to było zobowiązujące, a gdy coś zawalałyśmy to dopiero mówiła „dziecka zepsuły” i wina się rozkładała.

Kiedy miałam sześć lat, urodziła się siostra a potem jeszcze jedna i wtedy już mleka nie wystarczyło dla wszystkich.

Ale wracamy do stajni.

Mama siedziała na niskim stołeczku i doiła krowę, ja siedziałam na progu. Kiedy skończyła, wstała i podzieliła mleko – trochę nalała do wiaderka dla cielaczka, potem nabrała moim kubeczkiem, otarła go fartuchem dając mi ciepły napój i poganiając pij pij, pij bo musisz rosnąć zaczęła poić czerwone dziecko krowy  podając mu do lizania palec umoczony w mleku. Cielak i ja - piliśmy posapując i mlaszcząc. 

Mamo, ja nie będę mieć dużo dzieci – powiedziałam nagle, a mama popatrzyła zdziwiona.  Mamo, tego mleka nie wystarczy dla wszystkich a ja mam je zawsze bo jestem najmniejsza, ja tak nie chcę, one mnie za to nie będą lubić. One –miałam na myśli siostry.

Jak bardzo się myliłam. Moje siostry kochają mnie całe życie.