o uczynności w pracy

 

Kilka miesięcy temu w rozmowie z klientem hotelu stanowczo odmówiłam przysługi, wówczas gość powiedział, że nie jestem uczynna.  Chciał  aby przechować mu coś w szafce osobistej. Mamy w recepcji przechowalnię bagażu więc ta prośba wydawała mi się podejrzana i odmówiłam.

 

Nie chodzi o to, że spławiamy gości. Nie. Nawet lubimy, gdy któryś mieszka dłużej bo wiemy czego oczekuje i za co będzie wdzięczny a za co zły. Miałyśmy raz takiego chłopaka, który po polsku ani w ząb i jeśli czegoś chciał to przychodził do mnie ale nie bardzo był szczęśliwy gdy wchodziłam do jego pokoju sprzątać bo koleżanka ma ładniejszy tyłek i kiedy ona sprzątała to on wychodził na korytarz, siadał na parapecie okna i uśmiechnięty z uwagą zaglądał przez drzwi. Na jej tyłek, wiadomo, nie mówcie że nam się zdawało.

A kiedy ja odkurzałam jego pokój to po prostu siedział przy biurku przy komputerze i pracował.

Taką mam pracę, piszę tu już kilkanaście lat i wiecie jakie są moje koleje losu, czasem tak bywa, trudno, z czegoś trzeba żyć a okłamywać na blogu nie ma co bo połowa czytających  zna mnie osobiście.

 

Miało być o uczynności. Nie będę o sobie źle mówić, wystarczy, że robią to inni. Zawsze, przez całe życie staram się być koleżeńska, bezinteresowna, dzielić się z innymi cokolwiek mam, karmić ludzi – nie wyobrażam sobie nie dać komuś jedzenia czy picia i jeść i pić samej. Nie mam problemu z nocowaniem gości, bardziej się martwię czy im u nas wygodnie bo luksusów nie ma. Mam na myśli dom, nie pracę.

 

W pracy chodzi mi o zabieranie czasu, od odrywanie od pracy. Taki przykład – myję kabinę prysznicową od środka, mam pokryty pianą parawan i czyszczę baterię, kiedy wchodzi gość z innego pokoju i pyta, czy mam talerze bo kupił sobie ciasto. Wyposażenie pokoju to tylko dzbanek, szklanki i łyżeczki, talerzy nie ma. Ale chcę być uczynna i mówię – zaraz panu pożyczę. Wychodzę z kabiny, ściągam rękawice, jadę na inne piętro do pokoju socjalnego, wracam i wręczam gościowi talerz. Zakładam rękawice, wchodzę do kabiny i płuczę baterię, ścianki  i parawan. Wychodzę i klęcząc szoruję brodzik a tymczasem przychodzi gość i przeprasza że przeszkadza, ale on nie ma noża a chciałby ciasto pokroić.

Wychodzę, odkładam rękawice, idę do socjalnego po nóż. Ide bo nie mogę doczekać się na windę. Wracam, wręczam nóż, gość dziękuje. Zakładam rękawice i wracam do szorowania ale po chwili czuję, że ktoś za mną stoi. Gość. Przeprasza ale zatrzasnął sobie klucz w pokoju i trzeba mu otworzyć a mieszka na końcu korytarza.

Idziemy, trudno. Wracam, zakładam rękawice.

Przychodzi koleżanka. Co ty Klarka godzinę sprzątasz jeden pokój?!