szkolne wycieczki

 

Jak w szkole na przerwie – jęknęła pokojowa, która haniebną ścieżkę sprzątaczki zawodowej (bo domową była od dawien dawna) rozpoczęła w szkole właśnie. Trzeba tu wyjaśnić, że pokojowa  traciła siłę i zdrowie oraz talent do pisania różnych zmyślonych powieści aż w trzech placówkach edukacyjnych  i tylko w jednej z nich przerw było zaledwie dwie i wcale nie było tam głośno, za to w pozostałych hałas na przerwach był straszny, dźwięk dzwonka był przerażający a cisza wkrótce po nim budziła grozę, dlatego od tamtej pory pokojowa podejrzewa dorosłych pracujących w tym środowisku o poważne uszkodzenia słuchu albo dyskretne zatykanie sobie uszu.

 

O siódmej rano przy niewielkim stoliczku postawionym pośrodku hotelowego korytarza siedziało dwoje nauczycieli. Nie wyglądali na wyspanych ale nauczyciel wygląda na wypoczętego i wyspanego  tylko pod koniec sierpnia na pierwszej radzie pedagogicznej. Pokojowa spojrzała czujnie w prawo i w lewo i nie zobaczywszy nic oprócz lśniącej posadzki pozdrowiła nieszczęśników i poszła zaparzyć kawę wiedząc, że  są to ostatnie wolne chwile, za moment zacznie się stukanie do trzydziestu drzwi, nawoływanie, bieganie i błaganie o jeszcze pięć minut  a kiedy usłyszy turkot walizkowych kółeczek,  zacznie się  wyścig z czasem. Kiedy jedna grupa wyjeżdża, w ciągu kilku godzin trzeba przygotować pokoje dla następnych gości.

 

Mieli czas do dziewiątej więc chcieli go wykorzystać. Dla wielu z nich był to pierwszy raz. Pierwszy raz mieszkali w hotelu, jechali windą, kupowali słodycze i napoje w automacie. Pokojowa zawsze nawiązuje rozmowę z tymi dzieciakami. Pyta ich, skąd przyjechali i zawsze mówi, że ich miasto jest piękne a zaraz potem chce wiedzieć, czy podoba się im wycieczka a oni na wyścigi opowiadają.

W czwartek były dzieci z Belgii a w piątek z Jasła.

 

Wszyscy kupują ogromnie dużo słodyczy i napojów, niektórzy uczą się kupować kawę w automacie i mają z tym mnóstwo zabawy. Prawie zawsze zatrzaskują drzwi zapominając klucza a potem proszą personel o pomoc, przekrzykują się i nawołują nie zważając na to, że są w hotelu.

 

Czasem opiekunki chodzą od pokoju do pokoju sprawdzając porządek. Dzieci zostawiają zaścielone łóżka, niepotrzebnie, bo przecież zaraz będzie ściąganie pościeli  i zakładanie świeżej.  - Ale tak trzeba, muszą się uczyć zostawiania za sobą porządku – wyjaśniła kiedyś opiekunka, każąc dziecku podnieść z podłogi mokry ręcznik. – Ale w hotelach tak się robi – protestował chłopiec. Na znak, że ręcznik był użyty. To prawda.  

Po dziesiątej zapada cisza. Od czasu do czasu słychać pośpieszne kroki, otwieranie i zamykanie kolejnych drzwi, warkot odkurzaczy. Szybko, szybko, bo już za chwilę pojawi się następny autobus pełen dzieciaków, które już zawsze będą pamiętać o tym, jak było na wycieczce wiadomo gdzie.

 

O dorosłych gościach hotelu w Bydgoszczy też napiszę!