co z nami będzie

 Rok już upłynął, jak z groźnej woźnej przeobraziłam się w pokojową pokojową. 

Dziś sprzątałam hotelowy pokój w którym ktoś miał spotkanie towarzyskie - dużo opakowań po jedzeniu i po napojach, dużo pracy. A ja się ucieszyłam. Bo są jeszcze ludzie, którzy nie boją się zrobić rezerwacji, spotkać w hotelu i spędzić tam noc w dobrym towarzystwie. Nawet się śmieję, że gdyby tak ktoś ze znajomych chciał do mnie przyjechać jak za dawnych czasów, żeby gadać prawie do rana to bardziej opłaca się spotkać w takim neutralnym miejscu. A ja bym miała blisko do pracy ;). 

Ale strach zaczyna zaglądać ludziom w oczy. Odwołują rezerwacje, odwołują uroczystości. Kiedyś pisałam, że nie lubię szkoły bez dzieci. Teraz nie lubię hotelu bez gości. Te budynki są po to, by żyć! A tu znów zaczyna się zamykanie w czterech ścianach. 

Nie wiem jak to będzie z dojazdami. Pewnie za chwile znów zamkną szkoły i niepotrzebnie się martwię, ale to, co się dzieje teraz, martwi mnie. 

Młodzież z naszych okolic. Pamiętam ich wszystkich gdy pracowałam w szkole. To była szczególna klasa, bałam się do nich wchodzić, taki pozostawiali bałagan, po prostu koszmar - powywracane meble, połamane długopisy, pełno śmieci na podłodze, wulgarne rysunki na tablicy i na ławkach, porozlewane napoje, jedzenie wdeptane w wykładzinę. To była straszna siódma klasa, teraz już dojeżdżają do średnich szkół i są tacy sami. 

Wczoraj naśmiewali się z bezdomnych. Konkretnie z jednego, który przez kilka miesięcy sypiał na podmiejskim przystanku. Swój dobytek miał w sklepowym drucianym wózku. Opowiadali sobie co by mu mogli zrobić. Boże. 

Dziś jedna z dziewczyn popisywała się swoją głupotą. W autobusie było jak zawsze po południu pełno ludzi a ona stała na środku i trzymając w rękach puszkę z energetycznym napojem śmiała się, że nie musi mieć maseczki skoro pije. 

Po chwili autobus ostro zahamował, panienka potknęła się, napój wylał się na nią, na podłogę i na chłopców koło których stała. Dalej się śmiała, cała grupa jak zawsze zachowywała się arogancko i hałaśliwie.  Nikt nie zwrócił jej uwagi.  Nie wiem co będzie jeśli już teraz boimy się nastoletnich dziewczynek. 

Dawniej pewnie ktoś doniósłby rodzicom ale teraz nikt o tym nawet nie wspomni bo rodzic ostro zareaguje - po co się wtrącasz w wychowanie mojego dziecka? 

Już wiem - świata nie zbawię. Dlatego odwracam wzrok i płaczę w środku. Co z nami będzie, skoro boimy się dzieci.