Nie narzekajcie na samotność

Młody człowiek porusza się w przestrzeni publicznej prawie zawsze ze słuchawkami w uszach. Często zasłania też oczy okularami. Pochylony nad telefonem nie dostrzega nikogo wokół. Wyraźnie sygnalizuje - nie zaczepiaj mnie, nie odzywaj się do mnie. Znamy się ale nie wita się, nie rzuci nawet  zwykłego "cześć" czy "dzień dobry". Po stojącym koło niego plecaku spaceruje osa. - Uważaj na osę - mówię, wskazując na owada. Dobrze wiem, że przez takie zwykłe słuchawki słychać co kto mówi. Chłopak jednak nie reaguje. A niech cię upieprzy - myślę i odsuwam się.
Obok stoi kobieta z kilkuletnim dzieckiem. Podchodzi do niej kuzynka, uśmiechają się do siebie i zaczynają rozmowę nie zwracając uwagi na dziecko. Ani matka nie prosi syna, by ten przywitał się z ciocią, ani ciocia nie wita się z przedszkolakiem.Jakby go nie było. Ale jest, ciągle pyta "kiedy przyjedzie autobus, kiedy przyjedzie autobus" wreszcie rozzłoszczony kopie matkę w łydkę. Starsza kobieta stojąca obok patrzy na malca i mówi - co ty robisz, przecież to mamę boli! Chłopiec kopie jeszcze raz i wtedy matka podniesionym głosem mówi do starszej kobiety - niech się pani nie wtrąca i nie zaczepia mojego dziecka! A niech cię tłucze - mruczy pod nosem starsza pani i odsuwa się.
Kiedy pracowałam w szkole dla biednych bogatych dzieci, koleżanka uprzedzała mnie - nie oczekuj, że będą się z tobą witać, żegnać, że będą cię WIDZIEĆ. Nie oczekiwałam, ale i tak było mi miło, gdy kilkoro dzieci przychodząc rano mówiło "hello" albo "cieńthoby". To było  co innego bo ja byłam w pracy, robiłam swoje i tyle. Od wychowania są rodzice. Od nauki szkoła.
 Mam wrażenie, że ludzie zapomnieli obowiązkach, że w przestrzeni publicznej (prywatnej przeważnie też)widzą tylko prawa. Nie widzieć, nie słyszeć, nie wtrącać się.